‘Γυναίκες στο ντιβάνι’ – Κριτική

Τρεις γυναίκες επισκέπτονται το γραφείο ενός ψυχολόγου. Δεν το διάλεξαν, υποχρεώθηκαν από τον Νόμο να το κάνουν. Γιατί;

Η απάντηση δεν είναι απλή. Την μαθαίνουμε ακούγοντας τρεις διαφορετικές ιστορίες που όμως έχουν αρκετά κοινά. Οι γυναίκες αυτές έδωσαν, θυσίασαν, εξαπατήθηκαν κι είδαν τα όνειρα και την ζωή τους να σωριάζονται σε ερείπια. Οδηγήθηκαν σε πράξεις ξένες του χαρακτήρα τους, πράξεις που δεν γνώριζαν καν πως είναι ικανές να κάνουν.

Είναι ντροπή, εν έτει 2024 να μιλάμε για τα δικαιώματα της γυναίκας (και κάθε άλλης κοινωνικής ομάδας). Ίσως όμως η κουβέντα φέρει κάποια στιγμή την αλλαγή. Ελπίζω.

Στην παράσταση βλέπουμε μια χαρά γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι φίλες μας, συγγενείς, συνάδελφοι, εμείς οι ίδιες, να διηγούνται από που ξεκίνησαν, πως προχώρησαν και που κατέληξαν. Ακούμε για τα στερεότυπα που όπως φαίνεται δεν ξεκουνιούνται στάλα από το κοινωνικό ασυνείδητο. Βλέπουμε τις προσπάθειες να φτιαχτεί η ευτυχία μέσα από άνιση μάχη. Νιώθουμε την απογοήτευση, την πίκρα, τον θυμό, όταν αυτή η ευτυχία αποδεικνύεται εντελώς πλαστή.

Η αφορμή για όσα έκαναν αυτές οι γυναίκες, είναι το Παιδί, τόσο ως έννοια όσο και κυριολεκτικά. Δεν είναι όλες μάνες. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Η (σωματική, ψυχολογική, λεκτική) βία σε ένα παιδί είναι κάτι που καμιά γυναίκα δεν ανέχεται, είτε έχει δικό της ή όχι. Κανονικά αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους, αλλά η στατιστική είναι αμείλικτη.

Οι ιστορίες αυτών των γυναικών είναι γνωστές. Τις βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων, τις παρακολουθούμε στις εφημερίδες, τις ακούμε στα διπλανά διαμερίσματα, τις ψυχανεμιζόμαστε σε ένα κλαμένο πρόσωπο ή σε ένα μαυρισμένο μάτι. Όμως, ο συνδυασμός του κειμένου, της σκηνοθεσίας και της ερμηνείας δίνουν μια διάσταση που αξίζει να ανακαλύψετε.

Όλα τα παραπάνω προέκυψαν από την θέαση της παράστασης ‘Γυναίκες στο ντιβάνι’ σε σκηνοθεσία Σάκη Τσινιάρου. Πρόκειται για ιστορίες από το ομώνυμο βιβλίο της Βούλας Αργυροπούλου, που ερμηνεύει εξαιρετικά η Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου, η οποία μεταμορφώνεται πάνω στη σκηνή, κάνοντας σε να πιστέψεις πως είδες τρεις ηθοποιούς, όχι μια. Κάθε μονόλογος είναι διαφορετικός, ούτε μια ανάσα, ένα ύφος, ένας τρόπος δεν επαναλαμβάνεται. Πρόκειται για υποκριτικό άθλο.

Λιτή και λειτουργική η σκηνοθεσία του κ. Τσινιάρου, ο οποίος εμφανίζεται ως βωβό πρόσωπο κάνοντας παράλληλα αισθητή την παρουσία του. Εκμεταλλεύεται πλήρως το ταλέντο της κας Χαραλαμπίδου και συστήνει τις ηρωίδες του με τρόπο που σε κάνει να θέλεις να τις αγκαλιάσεις, να τις παρηγορήσεις, να τους πεις πως όλα είναι εντάξει, όλα θα γίνουν εντάξει. Να πάτε.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.