‘Το Success Story μιας Looser’ – Κριτική

Τρεις ιστορίες που παρουσιάζουν κι άλλες ιστορίες. Πολύ – πολύ καλές ερμηνείες. Ευφάνταστη σκηνοθεσία. Ένα κείμενο έξυπνο, ακομπλεξάριστο, αληθινό. Αυτά είναι τα συνθετικά της πολύ καλής παράστασης ‘Το Success Story μιας Looser’ που παίζεται τις Παρασκευές του Απριλίου στο ‘Θέατρο της Ημέρας’.

Η Βίλη Σωτηροπούλου σκηνοθετεί και παίζει μαζί με μια ομάδα άξιων ηθοποιών μια παράσταση που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να απευθύνεται σε γυναίκες, στην ουσία όμως μιλά για τα θέματα των σχέσεων που αφορούν και τα δυο φύλα.

Τρία μονόπρακτα ξετυλίγουν στη σκηνή τα όνειρα, τους φόβους, την ελπίδα, την απογοήτευση που όλοι έχουμε νιώσει. Ο έρωτας, το πιο σημαντικό ίσως πράγμα στη ζωή μας έχει πολλές μορφές, δημιουργεί πολλές καταστάσεις, δεν είναι πάντα ιδανικός, καταφέρνει όμως κάθε φορά να μας σημαδεύει και – συχνά – να μας ορίζει. Το έργο όμως δεν πραγματεύεται μόνον τον έρωτα. Η φιλία, η μοναξιά, το πέρασμα του χρόνου, η κακοποίηση, είναι θέματα που έχουν το καθένα τη θέση του καθώς πρόκειται για πράγματα που μας απασχολούν, άντρες και γυναίκες με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Τα κείμενα της παράστασης (δύο γραμμένα από την Βίλη Σωτηροπούλου κι ένα από την Αντιγόνη Πόμμερ σε δραματουργική επεξεργασία της σκηνοθέτιδας) έχουν πρώτα από όλα ωραία γλώσσα: Στρωτή, αληθινή, καθημερινή, ποτέ όμως ‘φτηνή’. Είναι κατά περίπτωση συγκινητικά, δραματικά, χαρούμενα, με χιούμορ και ελπιδοφόρα. Ειδικά ο τρόπος που περνούν τα μηνύματα του έργου μέσα από το αστείο, είναι ευφυής κατ’ εμέ. Η σκηνοθεσία έχει τα ίδια χαρακτηριστικά και επιπλέον είναι λιτή αλλά όχι φτωχή, υποστηρικτική στο κείμενο και τις ερμηνείες αφήνοντας τα να αναπνεύσουν και ευφάνταστη (μεγάλο προσόν αυτό για έναν σκηνοθέτη).

Μίλησα πιο πάνω για τις άξιες ηθοποιούς του έργου Βίλη Σωτηροπούλου, Χαρά Κονταξάκη ( εξαιρετική η δουλειά της στα σκηνικά και τα κοστούμια), Άννα Μακρή και Βιργινία Μιχαήλ και θα συνεχίσω λέγοντας πως οι ερμηνείες τους σε όλους τους ρόλους που κάνει η κάθε μια, είναι πολύ καλές. Πρόκειται για ομάδα με το όνομα «Μπουφόνοι» και αυτό αποδεικνύεται από το πόσο άνετα ο ένας ρόλος συμπληρώνει τον άλλον.

Η παράσταση δεν ανεβαίνει πρώτη φορά και υπάρχει λόγος για αυτό. Κάθε μονόπρακτο έχει τον τίτλο και τον χαρακτήρα του. Δεν θα προχωρήσω στην υπόθεση τους, να πάτε να το δείτε χωρίς να ξέρετε τι σας περιμένει. Το σίγουρο είναι πως θα νιώσετε πολλά πράγματα. Κυρίως θα φύγετε με χαμόγελο.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.