Σωτήρης Τάτσης – «Ακολουθώ το ένστικτό μου»

Μουσικός με σημαντική εμπειρία και ιδιαίτερο ήχο, ο Σωτήρης Τάτσης μιλά στο iart.gr  

 Ποια είναι η πρώτη σου ανάμνηση από το σαξόφωνο; 

Το πρώτο ερέθισμα το δέχτηκα ως παιδί, όταν άκουσα τον καταπληκτικό Μάικλ Μπέικερ, που έχει τον τρόπο να σε αγγίζει τόσο τεχνικά, όσο και συναισθηματικά. Τότε σπούδαζα   πιάνο, το οποίο άφησα. Τη στιγμή που άκουσα τον ήχο του σαξόφωνου, είπα μέσα μου ‘αυτός θα είναι ο δρόμος μου’. Ξεκίνησα να κάνω εντατικά μαθήματα το 1989 και το εξέλιξα. Πιστεύω πως σημασία έχει ο παίχτης, το όργανο είναι αυτό που είναι. Υπάρχουν πολλοί σαξοφωνίστες, αδιάφοροι, λόγω κακής τεχνικής, κακού ήχου. Το θέμα – για μένα – είναι να μπορεί ο παίκτης, μέσω του δικού του feeling  να μιλήσει στην καρδιά σου. Εκεί καταλαβαίνεις το ταλέντο, εκεί φαίνονται όλα.  

 Αποφάσισες από τότε να ασχοληθείς επαγγελματικά με το σαξόφωνο, ή ξεκίνησες ερασιτεχνικά;  

Αποφάσισα πως θα είναι το επάγγελμα του. Το αγάπησα και άφησα σχεδόν τα πάντα για να του αφοσιωθώ. Δεν ήθελα τίποτε άλλο, δεν άκουσα κανέναν, έκανα αυτό που ήθελε η ψυχή μου. Ότι κατάφερα μέχρι σήμερα έγινε με πολύ αγώνα, κόπο και θυσίες. Το 1989 ξεκίνησα να παίζω ως δεύτερος πιανίστας σε μεγάλα stages της εποχής, κράτησε όμως λίγο, μέχρι το 1991. Από εκεί και μετά, πέρασα μαζί με το σαξόφωνο από όλες τις μεγάλες σκηνές, ξεκινώντας το πρόγραμμα. Ήταν πολύ καλύτερα τότε από ότι σήμερα. Οι συνθήκες ήταν πιο ανθρώπινες, δινόταν χώρος. Δεν υπήρχε η έπαρση που βλέπουμε τώρα. Οι μουσικοί γίνονταν παρέα, βγαίναμε, μιλούσαμε. Σίγουρα οι καιροί αλλάζουν, ο ανταγωνισμός έχει μεγαλώσει, όμως προσωπικά, επιμένω σε αυτά που έμαθα τότε.  

 Συνθέτεις και τη δική σου μουσική.  

Ναι, όπως το ‘Walking in New York’ που γράφτηκε το 2006. Είναι η πρώτη μου προσπάθεια, επηρεασμένη από το ηχόχρωμα της Αμερικής, που προσπάθησα να αναπαράγω. Το ίδιο κάνω σε όλες μου τις δουλειές, τις επεξεργάζομαι με τρόπο που να αποδίδουν αυτό ακριβώς που θέλω να εκφράσω. Το ‘Βlue Smoke’ είναι το πιο δημοφιλές – μέχρι τώρα – κομμάτι μου και το πιο jazz θα μπορούσα να πω. Μια απλή μελωδία με πολύ ωραία vibes. Είναι από τον πρώτο μου δίσκο, που κυκλοφόρησε το 2006 με τίτλο ‘First Step’ και αγωνίστηκα πολύ για να γίνει πραγματικότητα με τα τότε δεδομένα. Έκανα την παραγωγή, τη σύνθεση, την ενορχήστρωση, όλα. Υπήρχε μεγάλη αγωνία, η διαδρομή όμως ήταν πολύ ωραία. Στη συνέχεια ακολούθησε ο δεύτερος δίσκος, ‘Colors of My Soul’ με λιγότερα κομμάτια κι εκεί έκανα μια παύση, καθώς ήρθαν κάποιες δουλειές που δεν μου άφηναν  χρόνο για τον επόμενο.  

Συνεργασίες;  

Συνεργάστηκα επί χρόνια με τους αγαπημένους φίλους, Blues Bug. Το 2006 είχα μια εξαιρετική σύμπραξη με την Δέσποινα Βανδή. Στην ‘Ακτή Πειραιώς’ εμφανίστηκα δίπλα στον Σάκη Μπουλά, τον Γιάννη Ζουγανέλη, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Γιάννη Κούτρα, τον Δημήτρη Σταρόβα, τον Μίλτο Πασχαλίδη και πολλούς άλλους. Θυμάμαι ιδιαίτερα τις ατελείωτες ώρες που μιλούσαμε με τον Σάκη Μπουλά για διάφορα θέματα. Είναι μεγάλη η απώλεια του, χωρίς να θέλω να αδικήσω τους άλλους. Όμως ο Σάκης, όπως και ο Λαυρέντης, σου ‘άνοιγαν’ τον χώρο στη σκηνή. Για μένα αυτό είναι καταπληκτικό και δείχνει την ποιότητα ενός ανθρώπου.   

Επίσης, εμφανίστηκα σε jazz festival στην Λιθουανία ενώ παίξαμε και με τον Arturo Sandoval, μια φανταστική εμπειρία. Xαίρομαι που κρατήσαμε επαφή και μιλάμε ακόμη. Με πιάνει δέος μαζί του, είναι απίστευτο να μιλάς με ανθρώπους που πραγματικά θαυμάζεις.  Πρόκειται για ‘γίγαντα’ της μουσικής, είναι όμως τόσο απλός.. Ομολογώ πως η ευγένεια και η καλοσύνη του, με κάνουν να νιώθω μαγικά.  

Παλαιότερα εμφανίστηκα μαζί με τον Γιάννη Σκυλλά και τους Vicky Bee and the Plastic People στο Σταυρό του Νότου. Τους θεωρώ συνοδοιπόρους μέχρι και σήμερα καθώς συνεχίζουμε που και που να παίζουμε μαζί, και προτείνω το σχήμα ανεπιφύλακτα. Μεταξύ μας υπάρχει αγάπη και κοινός στόχος από τότε που ξεκινήσαμε. Είναι πολύ σημαντικό να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που εκτιμάς, κι αυτό περνάει στον κόσμο. Όλη αυτή τη μαγεία του αυθορμητισμού και της παρέας, την αντιλαμβάνεται το κοινό, την ξεχωρίζει από το ‘τυποποιημένο’. Αυτό πιστεύω. Αναφορικά με τις συνεργασίες ακολουθώ το ένστικτό μου. Όταν μου λέει να σταματήσω, το κάνω, όποιο κι αν είναι το κόστος. Είμαι πολύ αυστηρός γιατί η μουσική δεν έχει να κάνει με το τι έχουμε να χωρίσουμε μεταξύ μας. Κρινόμαστε όλοι εκ του αποτελέσματος το οποίο πρέπει να είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Όταν παίζω με μια μπάντα δεν θέλω να υπάρχει ανταγωνισμός, οι όροι πρέπει να είναι ίσοι για όλους. Μίλησα πριν για τον Arturo Sandoval. Πολλές φορές τον ρωτώ διάφορα πράγματα, τεχνικές κλπ και πάντα μου απαντά, με βοηθάει. Από τους εδώ συναδέλφους, σε παρόμοιες απορίες δεν έχω πάρει ποτέ απάντηση. Είναι ένα παράπονο μου αυτό. Από την πλευρά μου, όποιος χρειαστεί κάτι, νέος μουσικός ή όχι, βοηθάω όπως μπορώ και με πολλή αγάπη. Είναι ωραίο να μεταλαμπαδεύεις όσα ξέρεις κι η ηθική ανταμοιβή είναι πολύ μεγάλη. Δεν κρατάω κάτι για τον εαυτό μου. Όπως πήρα κάτι από κάποιον άλλον και το εξέλιξα με τον δικό μου τρόπο, με μεγάλη χαρά θα δω πως κάτι που θα προσφέρω σε ένα νέο μουσικό, θα το εξελίξει κι εκείνος με τον τρόπο του. Θεωρώ πως αυτό σημαίνει πρόοδος. Μέσα από αυτήν αναγνωρίζονται τα ταλέντα και χτίζεται η ταυτότητα κάθε μουσικού. Σαφώς κι εγώ έχω επιρροές. Ρώτησα, έμαθα, τους βρήκα, μου απάντησαν, κρατήσαμε επαφή, μου έδωσαν κάποια στοιχεία, τα δούλεψα, με άκουσαν, είδαν την βελτίωση μου και την αναγνώρισαν. Με πολλή χαρά θα κάνω το ίδιο. Άλλωστε, η σπίθα φαίνεται.  

Πως βλέπεις την επόμενη γενιά; Θέλει να πάει τη μουσική ένα βήμα παραπέρα;  

Αυτό έχει να κάνει με τη συνέπεια του καθενός προς τον εαυτό του. Το τι πραγματικά θέλει να κάνει, πως να εξελιχθεί. Οι παλαιότεροι ρίξαμε πολύ τον εγωισμό μας, βάλαμε το κεφάλι κάτω, μείναμε πιστοί στα όνειρα μας και προσπαθήσαμε να τα πραγματοποιήσουμε. Μπορεί όχι στο 100% αλλά φτάσαμε πολύ κοντά. Για μένα, η συνέπεια είναι αυτό που θα οδηγήσει κάποιον παραπέρα. Ο στόχος – καλό θα είναι – να αποσκοπεί στην προσωπική εξέλιξη, όχι στα χρήματα. Αυτά έρχονται μετά. Δεν μπορείς να αντιστρέψεις τα πράγματα, αυτό δείχνει η εμπειρία μου. Πρέπει να περάσεις από διάφορα στάδια, ταυτόχρονα με τη μουσική. Όσο μαθαίνεις, εξελίσσεσαι και προχωράς. Σαφώς βοηθάει και η γνώση αλλά κι αυτή από μόνη της, δεν είναι όπλο. Θα έχεις έναν κύκλο ανθρώπων με τους οποίους θα πρέπει να συνεργαστείς. Είναι τόσες πολλές οι οδοί που υπάρχουν στις μέρες μας που ίσως καμιά φορά να ‘χάσεις τη μπάλα’, είναι εύκολο να παρεκκλίνεις από τον στόχο σου. Παλιότερα ξέραμε πως σε μια δουλειά – για παράδειγμα όταν συνεργαζόμουν με την Ρούλα Κορομηλά – θα λάβουμε ένα ποσοστό δημοσιότητας και θα βγάλουμε κάποια χρήματα, που κατόπιν επενδύαμε στην εκπαίδευση μας. Τώρα δεν είναι ακριβώς έτσι. Επαναλαμβάνω όμως, το παν είναι η συνέπεια. Η προσωπική βελτίωση δεν πάει χαμένη, ποτέ, είτε έχει να κάνει με τη γνώση, το τεχνικό κομμάτι, το στυλ είτε με την ταυτότητα, που είναι αυτή που θα σε καθορίσει. Αυτό συνέβη και σε μένα. Κατάφερα να γίνω αναγνωρίσιμος από τον ήχο του σαξοφώνου μου και η επιβεβαίωση έρχεται όταν μου λένε ‘ακούσαμε αυτό και ξέραμε ότι είσαι εσύ’. Ειδικά στη Μύκονο, όπου βρίσκομαι ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι από το 2012, το ακούω συνέχεια. Είναι πολύ σημαντικό να σε αναγνωρίζει κάποιος από την χροιά του οργάνου σου. Αυτό θεωρώ πως είναι και το διαβατήριο για να έρθουν και τα χρήματα. Και φυσικά μια μεγάλη ικανοποίηση, καθώς αντιλαμβάνεσαι πως όλος αυτός ο κόπος που κατέβαλες, δεν πήγε χαμένος.