Χτυπήθηκε αλύπητα και βιάστηκε. Βασανίστηκε τόσο που εξέπνευσε. Η σοκαρισμένη κτηνίατρος που προσπάθησε να τον περιθάλψει είπε ξεκάθαρα πως πρόκειται για ‘ανθρώπινη’ ( ! ) παρέμβαση ενώ βρήκε και γενετικό υλικό. Ούτε που θέλω να σκέφτομαι τι σημαίνει αυτό.
Από την στιγμή που μάθαμε τι τράβηξε ο καημένος ο Όλιβερ, κάμερες ξηλώθηκαν, σιωπή πλανιέται πάνω από την Αράχωβα όπου συνέβη το μακελειό και οι Αρχές κινητοποιούνται να βρουν τον ένοχο.
Σε ένα άρθρο διάβασα μερικές αράδες που μόνο της πλάκας μπορώ να χαρακτηρίσω: Υπάρχει πιθανότητα ο Όλιβερ να σκοτώθηκε από άλλα σκυλιά. Μπορεί επίσης – συμπληρώνω εγώ – να τον χτύπησε διερχόμενος τουρίστας, αστροπελέκι, να προσγειώθηκε πάνω του θραύσμα κομήτη ή να κατελήφθη από δαιμόνιο.
Η κοινή γνώμη αντέδρασε άμεσα με το #cancelArachova ή κάπως έτσι, βάζοντας όλους τους κατοίκους της στο ίδιο τσουβάλι. Δεν συμφωνώ.
Όμως, δυσκολεύομαι να πιστέψω πως σε ένα τόσο μικρό μέρος δεν υπάρχουν έστω υπόνοιες για το ποιος είναι ο δράστης. Ο σαδισμός δεν εμφανίζεται ξαφνικά στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, υπάρχει και πάντα ψάχνει – και συνήθως βρίσκει – τρόπους να εκφραστεί. Κι εδώ μιλάμε για καθαρό, ατόφιο σαδισμό και σκατοψυχιά του χειρίστου είδους που σίγουρα θα έχει φανεί έστω και λίγο και άλλες φορές.
Είναι επίσης ανησυχητική η υποψία μου (προσωπική εκτίμηση πάντα) πως ο δράστης δεν ήταν μόνος. Ένα χάσκι όπως ο Όλιβερ είναι υπολογίσιμος αντίπαλος. Δυσκολεύομαι – πάλι – να πιστέψω πως ένας άνθρωπος τον έπιασε, τον κουβάλησε, τον φυλάκισε, τον άρχισε στα κλωτσίδια, τον βίασε, ξήλωσε τις κάμερες που μπορεί να τον είχαν καταγράψει και τον παράτησε, μόνος του.
Το πιο ανησυχητικό για την γράφουσα είναι το γεγονός πως αυτός ο σαδισμός, εάν δεν τιμωρηθεί παραδειγματικά, θα οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια. Η έξαψη του εγκλήματος είναι σαν το ναρκωτικό. Θες πάντα περισσότερη. Χτες ήταν ο Όλιβερ. Αύριο ποιος;
Αντίστοιχο περιστατικό με περισσότερα θύματα είχαμε και στην Καστοριά. Μια μαμά αρκούδα με τα δυο μικρά της δολοφονήθηκαν από ποιος ξέρει ποιόν. Με καραμπίνα και από πολύ κοντά. Έτσι. Σε μια περιοχή που τυπικά προστατεύει την εναπομείνασα άγρια ζωή αυτού του βλαμένου (λόγω κατοίκων) τόπου. Μια μητέρα είναι πάντα μητέρα και τα παιδιά της είναι πάντα παιδιά. Ποιος διεστραμμένος άντεξε να πυροβολήσει εν ψυχρώ μια οικογένεια; Η δύναμη της καραμπίνας είναι πραγματικά πολύ μεγάλη. Κι αν μείνει κι αυτός ατιμώρητος, ποιόν θα πυροβολήσει μετά; Αναρωτιέμαι.
Όσοι έχουμε λίγο μυαλό στο κεφάλι μας σοκαριστήκαμε με την αγριότητα των άνω εγκλημάτων. Προηγουμένως σοκαριστήκαμε με την δολοφονία του Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά. Με την δολοφονία των επιβατών της αμαξοστοιχίας που καταστράφηκε στα Τέμπη. Δεν σοκαριστήκαμε όμως με το γεγονός πως ο δολοφόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου είναι έξω από τη φυλακή. (Αν ήταν το δικό σου παιδί ο Αλέξης, τι θα έκανες αλήθεια; ) Δεν σοκαριστήκαμε που ένοχοι για βιασμό όπως ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι έξω από τη φυλακή. Τα παραδείγματα είναι τυχαία. Γενικά σοκαριζόμαστε κατά διαστήματα, νομίζω. Και πάντα χωρίς να κάνουμε τίποτα. Αφήνουμε όσα μας σοκάρουν απλά να περνούν. Κι όσοι τα θυμόμαστε, έρχεται η στιγμή που μας αντιμετωπίζουν ως γραφικούς. Αυτή ίσως είναι η δεύτερη μεγαλύτερη κατάντια μας, μετά την πλήρη απαξίωση της ζωής. Ανθρώπινης και μη.
Κοινοποιήστε: