O λογαριασμός του Μακεδονικού…

Το 2015 ήμουν γερμανοτσολιάς. Πίστευα ότι ο Τσίπρας έλεγε ψέματα, επιδιδόμενος σε εθνικά επικίνδυνους ακροβατισμούς. Φέτος είμαι εθνοπροδότης. Θεωρώ τη…
συμφωνία των Πρεσπών εθνικά χρήσιμη. Και η αλήθεια είναι ότι διασκεδάζω με τους συριζαίους. Welcome to the club. Έχω αρκετούς φίλους που κατέβηκαν από τη Θεσσαλονίκη για το συλλαλητήριο.

Κανένας τους δεν είναι ακροδεξιός, όπως υποστηρίζουν τα σιχαμένα τρολ. Θα έλεγα δε, ότι οι περισσότεροι από αυτούς ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ενδεχομένως να δείχνει ότι καταπίνουν εύκολα το δόλωμα του λαϊκισμού και της εξαπάτησης. Όμως ο βασικός λόγος που συμμετέχουν στο συλλαλητήριο είναι άλλος. Έχει να κάνει με την ανάπτυξη εξαρτημένων αντανακλαστικών κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Βλέπουν ήλιο της Βεργίνας και συναισθηματικά αντιδρούν με τον τρόπο που διδάχθηκαν από παιδιά. Μέχρι πέρσι αυτό εθεωρείτο και εθνικά σωστό. 

Φέτος η κυβέρνηση λέει ότι είναι εθνικά επιζήμιο. Τέτοιες αλλαγές δεν αφομοιώνονται ούτε εύκολα, αλλά ούτε και γρήγορα. Επίσης στο θυμικό τους έχουν και ένα «γαμώτο»: «χάσαμε πολλά με την κρίση, δεν θα χάσουμε και τη Μακεδονία». Τελειώνει και το επάγγελμα «μακεδονομάχος»… Πατήστε εδώ Διαβάζω για «μακεδονομάχους», για εθνικιστές, για συμπόρευση με τη Χρυσή Αυγή. Και αναρωτιέμαι αν αυτοί που στέκονται έτσι απέναντι στις αντιδράσεις, έχουν έστω παρακολουθήσει μία εθνική γιορτή σε ένα σχολείο της Βόρειας Ελλάδας. Η δική μου γενιά έμαθε να τραγουδάει στη σχολική τάξη το «Μακεδονία ξακουστή». «Που έδιωξες τους Βούλγαρους και ελεύθερη είσαι τώρα».

Αργότερα δεχθήκαμε ως πατριωτικό ταμπού την απόφαση των πολιτικών αρχηγών που απέρριπτε κάθε χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία των γειτόνων. Ένας πολίτης 30 ετών δεν θυμάται στη ζωή του κάτι διαφορετικό. Ακόμα και αν σήμερα δεν αισθάνεται θυμωμένος, είναι λογικό να αισθάνεται μπερδεμένος ή και ηλίθιος.

Ο Τσίπρας διέπραξε ακόμα ένα λάθος τεραστίων και εθνικών διαστάσεων. Επιχείρησε να λύσει ένα εθνικό θέμα, υιοθετώντας μικροκομματική ατζέντα, επιδιώκοντας τη διάσπαση της αντιπολίτευσης. Εκτίμησε ότι η κοινή γνώμη, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, θα μεταστραφεί αν βάλει τον ελεγχόμενο Τύπο να κρεμάει ετικέτες σε ακροδεξιούς και εθνικιστές. Και πίστεψε ότι το Μακεδονικό θα αποτελούσε έρεισμα προοδευτικής συστράτευσης. Μπούρδες. Αυτά τα πράγματα δεν λύνονται έτσι. Και τα δισέλιδα που δημοσιεύονται σήμερα στον Τύπο, με τις λεπτομέρειες της συμφωνίας, λίγοι θα τα διαβάσουν και ακόμα λιγότεροι θα τα καταλάβουν. Τέτοιο κόμποι λύνονται μόνο μέσα από ευρύτερες συναινέσεις και συνεργασία. Ξεκινάς με συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, επιβεβαιώνεις τις αγαθές προθέσεις σου, καλείς τον Μέρτζο (που λέει ο λόγος) στο Μαξίμου, πείθεις ότι το πρόταγμα σου είναι εθνικό, όχι κομματικό.

Τι από όλα αυτά έκανε ο Πρωθυπουργός; Απολύτως τίποτα. Μας έδειχνε κάτι εθνικιστικές φιγούρες, απαξιώνοντας μέσω αυτών τις συνειδήσεις και το θυμικό εκατοντάδων χιλιάδων συμπατριωτών μας. Αλλά αυτό θα το βρει στην κάλπη. Με το συλλαλητήριο ολοκληρώνονται οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης που, όπως καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, αντιδρά στο περιεχόμενο της συμφωνίας των Πρεσπών. Παρεμπιπτόντως, είναι μία καλή ευκαιρία για την κυβερνώσα Αριστερά να παραδεχθεί ότι το πλειοψηφικό δεν είναι απαραιτήτως και ορθό. Από την άλλη, όσοι υποστηρίζουν, χρηματοδοτούν ή συμμετέχουν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, οφείλουν να σεβαστούν και να υπακούσουν στη βούληση του κοινοβουλίου. Μετά τα πανό δεν προσφέρουν τίποτα, ρίχνουν μόνο λάδι στη φωτιά. Υπάρχουν τα ψηφοδέλτια για τον τελικό λογαριασμό…

Κώστας Γιαννακίδης