Κατερίνα Νικολοπούλου – «Επιμένω και πολεμάω»

Με αφορμή την παράσταση ‘Σάουνα’ στην οποία πρωταγωνιστεί, η Κατερίνα Νικολοπούλου συστήνεται στο iart.gr  

Κατερίνα, πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο σου.  

Υποδύομαι την Κατερίνα, -τυχαία έχουμε το ίδιο όνομα με την ηρωίδα μου. Πολύ δυναμική προσωπικότητα, είναι γυναίκα καριέρας στο χώρο των Οικονομικών, ενώ της έχουν συμβεί πολλά και σοβαρά πράγματα, πράγματα που την έχουν καθορίσει και παίζουν μεγάλο ρόλο στην έκβαση του έργου. Ο Μάριος Μακρόπουλος που σκηνοθετεί την παράσταση – και πολύ καλός φίλος – μου πρότεινε τη συνεργασία. Διάβασα το έργο το καλοκαίρι και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε μαζί.  

Είναι έργο με πολλές διακυμάνσεις και ο κάθε χαρακτήρας έχει την ιδιαιτερότητα του. Εσύ, έχεις κοινά στοιχεία με τον ρόλο σου;  

Ναι. Είμαι το ίδιο δυναμική αλλά για καλή μου τύχη δεν μου έχουν συμβεί αυτά που συνέβησαν στην Κατερίνα του έργου. Πρόκειται για ‘σύμπραξη’ πέντε αγνώστων στη σάουνα ενός ξενοδοχείου. Έχουν βρεθεί εκεί για ένα συνέδριο και συναντιούνται σε έναν γενικά ‘άβολο’ χώρο. Είναι πολύ μικρός, κάθεσαι πολύ κοντά με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, σε συνθήκες υψηλής θερμοκρασίας. Όλο αυτό ‘πιέζει’ κάποια πράγματα που βγαίνουν στην πορεία του έργου, πόσω μάλλον που δημιουργούνται και κάποια ‘τεχνικά’ προβλήματα. Γενικά είναι ζόρικη κατάσταση κι έχει να κάνει με το πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας όλο αυτό.  

Το έργο μιλά αρκετά για την ‘δεύτερη’ θέση της γυναίκας. Η Κατερίνα έχει παλέψει πάρα πολύ για να κερδίσει μια καλή επαγγελματική θέση, ένα καλό βιοτικό επίπεδο, έχει όμως χάσει κάποια κομμάτια του εαυτού της για χάρη της επιτυχίας, μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκα.  

Έτσι είναι, πρέπει όμως να προσθέσω πως αυτό μπορεί να συμβεί και σε έναν άντρα. Να θυσιάσει δηλαδή κομμάτια της προσωπικής του ζωής για να ανέλθει. Έτσι είναι διαμορφωμένη η κοινωνία. Η ευτυχία είναι συνυφασμένη με την επαγγελματική επιτυχία, είναι τόσο αλληλένδετα πια που νομίζουμε πως αν δεν έχουμε το ένα, δεν θα έχουμε και το άλλο. Είναι προσωπική υπόθεση του καθενός πως θα το αντιμετωπίσει. Πρέπει να παλέψει με τους προσωπικούς του δαίμονες. Όλοι παλεύουμε να ανταπεξέλθουμε σε κοινωνικές συνθήκες που εμείς οι ίδιοι έχουμε διαμορφώσει.  Αυτό μου συμβαίνει κι εμένα σε προσωπικό επίπεδο. Ίσως και ως άμυνα καθώς όλοι προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να προστατευτούμε. Η Κατερίνα του έργου έχει βρει αυτόν τον τρόπο να εκφράζει τον δυναμισμό της, το γεγονός πως ότι κατάφερε το κατάφερε μόνη της. Στην ουσία έτσι συμβαίνει, μόνοι μας κάνουμε ότι κάνουμε. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της πάντως. Είναι δυναμική κι έχει σε κάποιο βαθμό, χάσει λίγο την ανθρωπιά της, που υπάρχει όμως και κάποια στιγμή φαίνεται στο έργο.  

Ποιοι είναι οι άλλοι χαρακτήρες;  

Πρόκειται για ανθρώπους πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, για αυτό άλλωστε έχει ενδιαφέρον το έργο και η υπόθεση. Υπάρχει κι ένας άντρας στην ‘παρέα’, ανάμεσα σε τέσσερις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, με διαφορετικά ερεθίσματα στη ζωή, με διαφορετικό παρελθόν. Κάπου σε όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε κάτι κοινό που μας συνδέει όλους, ακόμα και τον άντρα. Πρόκειται για θέματα που βασανίζουν την κοινωνία μας, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν νομίζω.  

Αρχικά η Κατερίνα βρίσκεται στη σάουνα μαζί με τη Νεφέλη, ένα κορίτσι μικρότερο από την ίδια, πιο νέα στη δουλειά. Η Νεφέλη δείχνει λίγο αφελής κι αναποφάσιστη. Ύστερα έρχονται η Χριστίνα και η Μαρία, οι οποίες είναι ζευγάρι, κάτι που δημιουργεί μια ιδιαιτερότητα κι αυτό το λέω λόγω της αντιμετώπισης τους από τους άλλους, Η Χριστίνα είναι επίσης δυναμικός χαρακτήρας όπως η Κατερίνα, όχι όμως όσον αφορά στην καριέρα της αλλά στην προσωπική της ζωή, λόγω της σεξουαλικής της κατεύθυνσης. Η Μαρία είναι λίγο πιο αδύναμη, όχι όμως έρμαιο της Χριστίνας και της σχέσης που έχουν. Παίρνει κάποιες πρωτοβουλίες. Τέλος εμφανίζεται ο Γεωργίου, ο άντρας του έργου, εννοώ αρσενικού φύλου, επίσης δυναμικός, καριερίστας, ικανός, με πολλά επαγγελματικά επιτεύγματα. Αυτά είναι όσα ξέρουμε για τους χαρακτήρες. Δεν αναφέρεται τίποτα για την οικογενειακή τους ζωή, δεν ξέρουμε αν έχουν γονείς, αδέρφια, αν είναι παντρεμένοι ή όχι, αν έχουν παιδιά. Ασχολούμαστε μόνο με τα θέματα με τα οποία έχει καταπιαστεί ο συγγραφέας Μίλτος Καρατζήμας, τίποτε άλλο. Κάποια στιγμή πάντως, οι ήρωες συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους.  

Στην παράσταση δεν υπάρχουν κοστούμια. Πόσο δύσκολο είναι να παίζεις φορώντας  μια πετσέτα; 

Έχω κάνει γυμνό στο παρελθόν, στο θέατρο. Αν υπάρχει λόγος γίνεται πιο άνετα. Η πετσέτα είναι το λιγότερο που μπορείς να βάλεις πάνω σου. Ομολογώ πως δεν με απασχόλησε καθόλου, όχι επειδή είμαι άνετη με το γυμνό, αλλά επειδή τα θέματα με τα οποία ασχολούμαστε είναι πολύ πιο βαθιά και ουσιαστικά, τόσο που να μην το σκέφτομαι καθόλου. Πιο πολύ σκέφτομαι το ότι απογυμνώνομαι ως ρόλος ψυχικά στο τέλος του έργου, όπως και όλοι οι ήρωες. Αυτό είναι που με ανησυχεί, όχι αν θα φαίνεται ή όχι κάτι. Το θέμα της πετσέτας είναι κάτι που μετά από λίγα δευτερόλεπτα το ξεχνάμε τελείως κι εμείς και οι θεατές. Αυτό θεωρώ πως είναι επιτυχία του θεατρικού μας σχήματος.  

Θα ήθελα να μας πεις τους συντελεστές της παράστασης.  

Η Παναγιώτα Χαϊδεμένου υποδύεται την Νεφέλη, Χριστίνα η Κωνσταντίνα Βαρβαρήγου, Μαρία η Μελίτα Ψυχογιοπούλου, Δημήτρης Γεωργίου – ο μόνος ρόλος που μαθαίνουμε όνομα και επίθετο – είναι ο Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος. Το έργο έγραψε ο Μίλτος Καρατζήμας και την σκηνοθεσία έχει ο Μάριος Μακρόπουλος. Η πρωτότυπη μουσική είναι της Κατερίνας Ζαχαροπούλου και τα σκηνικά έχουν αναλάβει η Ηρώ Παρδαβέλλα και ο Μίλτος Καρατζήμας. Παίζουμε στο Θέατρο ‘Βαφείο’ κάθε Τρίτη στις 21:00 

Τι feedback έχεις για τη Σάουνα; 

Έρχονται και μου μιλάνε αλλά δύσκολα. Θεωρώ πως ο κόσμος δε μιλά πολύ εύκολα, είτε έχει κάτι θετικό είτε κάτι αρνητικό να σου πει. Ο ηθοποιός έχει ανάγκη να του μιλήσουν, όχι για λόγους ματαιοδοξίας – είναι φυσικά πολύ ωραίο να ακούς το ‘μπράβο’ – αλλά θα δεχτεί και κάτι αρνητικό. Σε βλέπουν μετά την παράσταση και καμιά φορά αισθάνονται αμήχανα. Το ίδιο νιώθω κι εγώ ως θεατής. Δυσκολεύομαι κάποιες φορές να μιλήσω σε συναδέλφους. Το feedback πάντως είναι πολύ θετικό, χαίρομαι πολύ που αρέσει στον κόσμο, τον αγγίζει και γεμίζει το θέατρο. Ήμουν όμως σίγουρη πως θα γινόταν. Το κείμενο σε αγγίζει γιατί είναι απλό και ειλικρινές. Θετικά ή αρνητικά — κάποιος μπορεί να θυμώσει με αυτό που θα δει. Είναι όμως κι αυτό, ένα συναίσθημα.  

Έχει όντως πολλές ανατροπές και αυτό είναι πολύ ωραίο παιχνίδι.  

Σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς ποιός έχει δίκιο, ποιός όχι. Κι ο καθένας ταυτίζεται με κάποιον από τους ήρωες σε σχέση με τη δική του ζωή, τα δικά του βιώματα. Ο κάθε θεατής ταυτίζεται με τον  χαρακτήρα που του μοιάζει. Συνήθως με τον αδύναμο, εκείνον που έχει υποστεί προσβολές, bulling… Το καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει και σε μένα, προσωπικά. Όσο δυναμική κι αν είμαι, έχω τις ευαίσθητες πλευρές μου και συχνά έχω αφήσει χώρο σε άτομα που με έχουν πληγώσει στο τέλος. Κατόπιν έχω σκεφτεί πως θα μπορούσα να έχω αντιδράσει. Ειδικά τώρα που το Me too έχει μπει στη ζωή μας. Απλά ελπίζω να μείνει το ‘αγνό’ κομμάτι όλου αυτού και να μας κάνει καλό.  

Πως έγινες ηθοποιός;  

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβηξε. Το έλεγα από μικρή, πήγαινα σε παραστάσεις και πάντα σχολίαζα πράγματα που έκαναν στους άλλους τρομερή εντύπωση για την ηλικία μου. Σκηνικά, πράγματα για τη σκηνοθεσία.. Έβλεπα πολλές παραστάσεις και όχι μόνον παιδικές. Αυτό δεν το θυμάμαι, μου το λένε η μητέρα και η θεία μου που με πήγαιναν στο θέατρο. Έλεγα λοιπόν πως θέλω να γίνω παιδίατρος και ηθοποιός. Γελούσαν λέγοντας πως κάτι πρέπει να επιλέξω. Σπούδασα στο Πολιτικό της Νομικής, όπου ήθελα και μπήκα. Επιθυμούσα βέβαια και τη Δραματική Σχολή αλλά ήμουν πολύ καλή μαθήτρια κι ύστερα επέμειναν κι οι γονείς μου. Μου άρεσε όμως κι αυτό, μια χαρά. Στα 25 μου μπήκα στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Αρμένη, γνωρίζοντας πολύ καλά πόσο ήθελα να το κάνω. Δεν ήταν επειδή δεν είχα άλλη εναλλακτική. Συμβαίνει ξέρεις, πολλοί άνθρωποι να ‘καταφεύγουν’ στην υποκριτική επειδή δεν μπορούν να γίνουν κάτι άλλο. Μπορεί να γίνουν σπουδαίοι εν τέλει, αλλά δεν είναι όλοι συνειδητοποιημένοι, στην αρχή τουλάχιστον. Τους φαίνεται ίσως πιο εύκολο, πιο ‘ανάλαφρο’ σε σχέση με μια επιστήμη.  

Δυστυχώς έχεις δίκιο. Ενώ είναι απίστευτο και ιδιαίτερα κουραστικό το πως πρέπει να φροντίζετε και το σώμα σας, και την ψυχή σας.  

Συχνά με ρωτούν ‘πως θυμάστε όλα αυτά τα λόγια’. Ασφαλώς και είναι ένα άγχος που το έχουμε όλοι, κάθε φορά που βγαίνουμε στη σκηνή, σκεφτόμαστε μήπως ξεχάσουμε κάτι. Μπορεί και να συμβεί. Είμαστε όμως μια ομάδα κι ο ένας συμπληρώνει τον άλλον όταν γίνονται λάθη ή δημιουργούνται κενά. Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από τα λόγια, που είναι από τα βασικά πράγματα. Σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν κάποια στάνταρντ που πρέπει να γνωρίζεις και να ακολουθείς. Τα λόγια είναι το στάνταρντ μας.  

Πότε τελείωσες τη Σχολή;  

Εδώ και δέκα χρόνια. Έκτοτε εργάζομαι ως ηθοποιός, με τα πάνω και τα κάτω του. Επιμένω και το πολεμάω. Η πρώτη μου δουλειά ήταν ένα παιδικό έργο κι ύστερα ήρθαν πολλά ωραία πράγματα. Τα τελευταία χρόνια ήρθε και η τηλεόραση, κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων. Δεν ήμουν ποτέ εναντίον της τηλεόρασης και δεν θα είμαι ποτέ. Είναι ένας τρόπος και για τους ηθοποιούς να εκφράζονται αλλά και να διασκεδάζει ο κόσμος. Έχω εμφανιστεί σε σειρές όπως ‘Το μυστικό της πεταλούδας’ του Open, με τον εξαιρετικό Γιώργο Νινιό. Στα ‘Τρία Μίλια’ επίσης, του Star. Αυτές είναι οι πιο πρόσφατες αλλά έχω υπάρξει και σε άλλες, παλαιότερα.  

Αναμένουμε μια εμφάνιση σου και στο σινεμά..  

Πρόκειται για μια ταινία μεγάλου μήκους σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Βουρνά που θα βγει στις αίθουσες στο τέλος του 2024. Παίζω μαζί με άλλους νέους ηθοποιούς αλλά και τον Ρένο Χαραλαμπίδη, και μερικούς από τους πλέον ανερχόμενους. Είναι κοινωνική, δράσης με τρία σύμπαντα. Αποτελεί στοίχημα για τους συντελεστές το πως θα πάει στην Ελλάδα γιατί είναι ένα είδος που δεν το βλέπουμε συχνά σε ελληνική παραγωγή. Μιλάμε για τρία παράλληλα σύμπαντα στα οποία όλοι μας είμαστε διαφορετικοί. Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να δω το αποτέλεσμα, ειδικά τώρα που ο κινηματογράφος έχει ‘πέσει’ αρκετά και λόγω των πειρατικών ταινιών και λόγω της χαμηλής προσέλευσης του κοινού στις αίθουσες, για αυτό και βλέπουμε το λυπηρό φαινόμενο να κλείνουν ιστορικά σινεμά στο κέντρο της Αθήνας. Φθίνει το σινεμά στην Ελλάδα, ενώ σε άλλες χώρες δείχνει να ανακάμπτει. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει. Σίγουρα το πλήθος των ελληνικών ταινιών δεν είναι μεγάλο, έχουμε όμως πολύ αξιόλογες προσπάθειες. Οι Έλληνες ηθοποιοί και σκηνοθέτες είναι πάρα πολύ καλοί, απλά απευθυνόμαστε σε πολύ μικρότερο κοινό, σε σχέση με το εξωτερικό.  

Όντως το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και υπάρχει πολύ ταλέντο.  

Αυτό είναι γεγονός, όπως και το ότι οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες – όπως παντού – δεδομένου ότι πλέον έχουμε απέναντί μας την Πολιτεία. Δεν είμαστε χομπίστες οι καλλιτέχνες, βιοποριζόματε από αυτό. Συχνά ακούμε πως αυτό που κάνουμε δεν είναι και τόσο δύσκολο. Αν όμως κάποιος βρεθεί στην πρόβα μιας παράστασης ή στο γύρισμα μιας τηλεοπτικής σειράς, θα δει πως δεν είναι καθόλου εύκολο. Απλά έχουμε την ‘πολυτέλεια’ να κάνουμε αυτό που αγαπάμε πάρα πολύ. Αυτό, σε πολλούς δεν αρέσει ίσως γιατί οι ίδιοι – δυστυχώς – δεν αγαπούν αυτό που κάνουν.  

 Δεν θα σε ρωτήσω ‘θέατρο ή τηλεόραση’.. 

Υπάρχουν συνάδελφοι που κάνουν τηλεόραση μόνο για βιοποριστικούς λόγους και θεωρώ πως αυτό είναι λάθος γιατί παίρνουν κατά κάποιον τρόπο τη θέση κάποιων ανθρώπων που τους αρέσει η τηλεόραση και την αγαπούν. Έχω βρει τρόπους να είμαι καλά και στην τηλεόραση. Σίγουρα το θέατρο έχει μεγαλύτερη αμεσότητα, καθώς στη σκηνή συμβαίνουν όλα εδώ και τώρα, ενώ όταν φεύγεις νιώθεις πολύ – πολύ γεμάτος, ειδικά αν συμμετέχεις σε μια παράσταση που σου αρέσει.  

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.