«Ήρωες» – Κριτική

Τι σημαίνει ‘τρίτη ηλικία’ τέλος πάντων; Όταν διάγουμε τα πρώτα ή τα δεύτερα -άντα θεωρούμε ότι είναι κάτι που δεν μας αγγίζει – ακόμη – . Βλέπουμε αυτό το ορόσημο με τρόμο σχεδόν και το μυαλό μας κολλά στα στερεότυπα. ‘Γερνάς’. ‘Δεν μπορείς πια…’ Άτιμο πράμα ο χρόνος.

Όσο μεγαλώνουμε και πλησιάζουμε αυτήν την ‘τρίτη ηλικία’ διαπιστώνουμε πως κάναμε λάθος. Ο άνθρωπος συνέχεια επιθυμεί, αγωνίζεται, ονειρεύεται. Αυτά δε σταματούν μόνο και μόνο επειδή ο αριθμός της ηλικίας μας αυξάνεται. Κάθε άλλο.

Οι σκέψεις αυτές προέκυψαν από τη θέαση της παράστασης ‘Ήρωες’ που παίζεται με εξαιρετική επιτυχία στο Θέατρο ‘Από Μηχανής’. Τρεις άνθρωποι, ‘παροπλισμένοι’ αξιωματικοί, περνούν τις μέρες τους σε έναν ‘Οίκο Ευγηρίας’, όπως είθισται να αποκαλούμε τα μέρη που ‘παρκάρουν’ οι ηλικιωμένοι (ηθελημένα ή μη) πριν περάσουν στην Απέναντι Όχθη.

Οι τρεις αυτοί άνθρωποι, αρνούνται να υποκύψουν στο καλουπωμένο πρόγραμμα του Οίκου, αρνούνται να συγχρωτιστούν με τους συγκάτοικους τους  για έναν απλό λόγο: Δεν έχουν τίποτα να μοιραστούν, τίποτα να πουν. Εκείνο που κάνουν, είναι να δημιουργήσουν  μια παρέα που ατενίζει τον κόσμο από την απλωσιά της ταράτσας του κτιρίου. Χαζεύουν την κοντινή πόλη, κάνουν βόλτα και μιλούν με τους κατοίκους της, ονειρεύονται έρωτες και ταξίδια και προσπαθούν να τα πραγματοποιήσουν.

Αυτά ως προς την υπόθεση. Όσον αφορά στην παράσταση, έχουμε ένα γλυκόπικρο έργο, με πολλές αστείες και όχι τόσο αστείες στιγμές. Έτσι είναι η ζωή.

Οι κ.κ. Αρζόγλου, Βαλαβανίδης και Σκουρολιάκος, ενώνουν τις δυνάμεις τους και παρουσιάζουν ένα έργο που αγγίζει τους πάντες. Με χιούμορ και συγκίνηση, προσφέρουν μια πιθανή εικόνα του μέλλοντος, για όλους μας.

Το ταλέντο – και η ιστορία τους θέατρο – είναι γνωστά. Είναι μεγάλη χαρά για τον θεατή να τους βλέπει να παίζουν μαζί, να δημιουργούν ο καθένας τον χαρακτήρα του, να πηγαίνουν πάνω-κάτω στη σκηνή, να συνομιλούν, να τσακώνονται, να φιλιώνουν. Πρόκειται για προνόμιο, καλό είναι να μην το χάσετε.

Η σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά αναδύει με τον καλύτερο τρόπο το έργο (εξαιρετική η μετάφραση της Μαριάννας Τόλη), το μεγάλο ταλέντο και την εξίσου μεγάλη εμπειρία των ηθοποιών του. Λιτή και ουσιαστική, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει.

Η παράσταση προσφέρει γέλιο, συγκίνηση και φυσικά, τροφή για σκέψη καθώς αποδεικνύει πως Ήρωας είναι εκείνος που αντιμετωπίζει με θάρρος τον Πόλεμο της Ζωής σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται. Είναι αυτός που αρνείται να καταθέσει τα όπλα μπροστά στις συνθήκες, την ηλικία, τα στερεότυπα. Εκείνος που συνεχίζει να παλεύει. Να πάτε.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

υγ. Πολύ καλός και ο Μαξ.