Η Πρόβα (κριτική)

Έχουμε ένα εξαιρετικό κείμενο του Ζαν Ανούιγ που ευτύχησε στη μετάφραση του Αλέξη Σολωμού αλλά και στην διασκευή του από την Αλεξάνδρα Βουτζουράκη. Λόγος ‘δαντελένιος’ θα έλεγα, απολαυστικός να τον ακούς.   

Έχουμε επίσης μια ιδιόμορφη ιστορία: Ένας Κόμης σε παρακμή (που οι φίλοι του φωνάζουν ‘Τίγρη’) διασκεδάζει την πλήξη του σκηνοθετώντας ένα έργο του Μαριβώ, με ηθοποιούς την γυναίκα, την ερωμένη και τους φίλους του. Το έργο μέσα στο έργο αποκαλύπτει πάθη, φόβους, όνειρα και μια καταπίεση που δεν γνωρίζει κοινωνικά στρώματα, μόνον ανθρώπους που καταπιέζονται. Όλα αυτά τα συσσωρευμένα συναισθήματα έρχεται να απελευθερώσει μια νεαρή γκουβερνάντα, τόσο διαφορετική από όλους τους ήρωες, που η ύπαρξη της και μόνον αρκεί για να τους φέρει προ των επιλογών, της συμπεριφοράς και των ΄θέλω’ του καθενός. Όπως κάθε επανάσταση – γιατί για τέτοια πρόκειται – οι συνέπειες δεν είναι απλές, ούτε αναίμακτες.  

Διαθέτουμε έναν πολύ καλό θίασο. Θα ξεχωρίσω την Κατερίνα Γεωργιάδου, την οποία δεν χόρταινα να βλέπω και να ακούω. Η ερμηνεία της ως σύζυγος του Κόμη αποτελεί – κατά την άποψη μου – κομψοτέχνημα. Ο Λάμπρος Καλογιάννης ως ‘Τίγρης’ είναι ο καλοζωισμένος αριστοκράτης, που έχει συνηθίσει να ‘κινεί’ τα νήματα, έρχεται όμως η στιγμή που χρειάζεται να παλέψει με τον πρότερο εαυτό του, αναζητώντας μια ευτυχία που δεν γνώριζε πως υπάρχει. Ο Αλέξανδρος Κλωτσοτήρας είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος που προσπαθεί να πιαστεί από όπου μπορεί. Ο Κώστας Σπανός ακροβατεί ανάμεσα στην γραφικότητα ενός ‘ασήμαντου’ προσώπου και την δυναμική που τον σπρώχνει να διεκδικήσει ότι αγαπά. Η Αλκμήνη Πασταλατζή ερμηνεύει την ερωμένη του Κόμη και φίλη της Κόμισσας. Προϊόν της εποχής της, αγαπά με πάθος και παλεύει να διατηρήσει τα ‘κεκτημένα’ με τρόπο έως και σκληρό προς τους άλλους. Και, η Αλεξάνδρα Καρώνη, η ‘πέτρα του σκανδάλου’ είναι εκείνη που φέρνει την αναταραχή τόσο στην εξωτερική συμπεριφορά, όσο και στον χαρακτήρα του κάθε ήρωα.  

Η παράσταση έχει πολλές ‘αναγνώσεις’ αποτέλεσμα τόσο του κειμένου, όσο και της σκηνοθεσίας της. Οπτικά, τόσο τα σκηνικά όσο και τα κοστούμια θα σας μεταφέρουν στον πύργο του Κόμη και την εποχή του. Πολύ όμορφη η μουσική, επίσης. Όπως είπα, θα βρεθείτε σε μιαν άλλη εποχή, τα συναισθήματα όμως που θα βιώσετε, παραμένουν απόλυτα σημερινά. Θα γελάσετε με τους ήρωες, κάποιους θα συμπαθήσετε, κάποιους όχι. Θα νοιαστείτε για την μοίρα τους. Σίγουρα θα βρείτε πράγματα του εαυτού σας μέσα τους και θα φύγετε κάνοντας ουσιαστικές σκέψεις για τα ανθρώπινα που παραμένουν ίδια, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Να πάτε.  

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ