Η Καθαρίστρια (κριτική)

Υπάρχουν οι άνθρωποι του ‘ναι’ και οι άνθρωποι του ‘όχι’. Εκείνοι που βλέπουμε και οι άλλοι που είναι ‘αόρατοι’.

Στις πρώτες κατηγορίες ανήκουν οι όμορφοι, οι επιτυχημένοι, οι οικονομικά άνετοι, οι δημοφιλείς. Οι άνθρωποι που η ζωή, δείχνει να τα δίνει όλα.

Στις δεύτερες βρίσκονται οι περισσότεροι από εμάς. Αυτοί που δεν ‘πληρούμε’ τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Δεν ανταποκρινόμαστε στα πρότυπα ομορφιάς και τρόπου ζωής, μιας ζωής που πολύ απέχει από το να χαρακτηριστεί ‘λαμπερή’. Έχουμε ταλαιπωρηθεί, χτυπηθεί, απογοητευτεί και νιώθουμε άνθρωποι του ‘όχι’.

Αόρατοι.

Ένας τέτοιος άνθρωπος φαίνεται εκ πρώτης όψεως η Πελαγία. Αναγκασμένη να δουλεύει από μικρή, χωρίς το εφόδιο μιας τυπικής έστω μόρφωσης, παλεύει να τα βγάλει πέρα ως καθαρίστρια. Από την ταπεινή της θέση (υπάρχει αλήθεια ‘ταπεινή’ δουλειά; ) παρακολουθεί τους Άλλους, εκείνους που ζουν το Όνειρο και ποθεί να

έρθει η στιγμή που θα το ζήσει και η ίδια.

Παρά τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και συνεχίζει να αντιμετωπίζει, δεν χάνει το χιούμορ, την αισιοδοξία, την φαντασία της. Ναι, που και που την πιάνει το παράπονο και λοιπόν; Ανθρώπινο κι αυτό. Υπάρχει όμως πάντα το Όνειρο και οι τρόποι να το πραγματοποιήσεις. Άσε που έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις πως τα πράγματα δεν είναι όπως τα νόμιζες και το ‘ναι’, βρίσκεται μια απόφαση μακριά.

Αυτός είναι ο πυρήνας του έργου ‘Η Καθαρίστρια’ που παίζεται στο Θέατρο Αυλαία. Ένας μονόλογος που θα μπορούσε να είναι του οποιουδήποτε. Ποιoς από εμάς δεν έχει ‘ζηλέψει’ κάποιον άλλον; Ποιος δεν έχει σκεφτεί έστω και μια φορά πως θα ήταν η ζωή του αν ήταν πιο όμορφος, πιο πλούσιος, πιο επιθυμητός.

Όλα αυτά αναδεικνύονται με τον απλούστερο – άρα και καλύτερο – τρόπο από το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη Αθερινού. Ένα κείμενο χωρίς εντυπωσιακές λέξεις και φανφάρες, με χιούμορ, ουσία και ανθρωπιά. Κείμενο που καθρεφτίζει γνωστά πρόσωπα, πράγματα και βάρη που κουβαλάμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.

Ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος σκηνοθετεί το ίδιο απλά και ουσιαστικά. Σημασία έχει ο ηθοποιός και το κείμενο. Το σκηνικό θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε καθημερινό σπίτι (όταν ο χρόνος και τα χρήματα δεν αρκούν για να φτιάξεις το παλάτι των Ονείρων, παρά μόνον μια μικρή γωνιά του…).

Όσο για τον πρωταγωνιστή, Αντώνη Παπαηλία; Συχνά, χρειάστηκε να θυμίσω στον εαυτό μου πως έβλεπα έναν άντρα να παίζει γυναικείο ρόλο. Μετά από λίγο, απλά σταμάτησα να μου το υπενθυμίζω. Δεν χρειαζόταν. Άφησα την ερμηνεία του να με παρασύρει κι ένιωσα την Πελαγία πολύ δικό μου άνθρωπο. Πολύ όμως.

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.