Οι καλοί τρόποι (δεν) πάνε θέατρο..

Το θέατρο είναι πολύ ωραίο πράγμα. Μιλά στην ψυχή και στις αισθήσεις (με εξαίρεση την αφή, αν και υπάρχουν πολλές διαδραστικές παραστάσεις πια). Μπαίνεις στο θέατρο, κάθεσαι αναπαυτικά, παρασύρεσαι από το έργο, τις ερμηνείες, τη μουσική… Φεύγοντας είσαι πιο γεμάτος, πιο ανάλαφρος και πιο κοντά – θεωρώ – στην καθαρή ουσία σου.

Όμως……………………………

Όπως σε όλους τους δημόσιους χώρους, καλό είναι να τηρούνται έστω στο μίνιμουμ οι καλοί τρόποι. Σήμερα, όπου όλοι κυκλοφορούμε με το μάτι του τρελού κι έτοιμοι για καυγά, η ανάγκη για ευγένεια είναι ακόμα πιο επιβεβλημένη. Φανερώνει ποιότητα ανθρώπου, πως να το κάνουμε τώρα. Δεν μιλάω για την τυπολατρική ευγένεια, που τη νιώθεις ως κοτετσόσυρμα γύρω σου, αλλά για την άλλη, εκείνη που δείχνει πως σέβεσαι τον εαυτό σου και τους άλλους και πως κάτι καλό έκαναν οι γονείς σου όταν σε μεγάλωναν.

Παρακάτω θα δείτε τι δεν πρέπει να κάνουμε όταν πάμε θέατρο:

-Δεν μιλάμε με τον διπλανό μας: Εάν έχετε καιρό να βρεθείτε με τον φίλο/φίλη που πάτε να δείτε μια παράσταση μαζί, βγείτε νωρίτερα και πηγαίνετε να πιείτε έναν καφέ, ή για ποτό μετά την παράσταση. Ειλικρινά τα νέα σας δεν ενδιαφέρουν τους άλλους θεατές που προσπαθούν να παρακολουθήσουν ένα έργο.

-Δεν φοράμε καπέλα κατά τη διάρκεια της παράστασης: Αγαπώ τα καπέλα, είναι πολύ ωραίο αξεσουάρ. Όμως, το να βλέπω την τραγιάσκα, τον σκούφο με την  πεταχτή φούντα του μπροστινού μου (τι διάολο, δεν ζεσταίνεστε; ) και όχι τη σκηνή, δεν είναι ο ιδανικός τρόπος να περάσω το βράδυ μου.

-Δεν πάμε θέατρο με το μαλλί αλά Πομπαντούρ ή τον κότσο που φαίνεται από δορυφόρο της google. Κυρίες μου, κάνετε ότι θέλετε με τα μαλλιά σας, αλλά κανονίστε τουλάχιστον να καθίσετε πίσω – πίσω. Το περίτεχνο, φουντωτό και extreme χτένισμα σας μπορεί να το θαυμάσουμε στο φουαγέ του θεάτρου, όταν όμως κρύβει τους ηθοποιούς, μας δημιουργεί την ανάγκη να το πετσοκόψουμε.

-Δεν κοιτάμε το κινητό: Πόσες φορές θα το πούμε πια; Κλείστο το ρημάδι! Δεν αρκεί να το έχεις στο αθόρυβο, το φως του στη σκοτεινιά του θεάτρου βγάζει μάτι, πως να το κάνουμε. Εάν περιμένεις τόσο σημαντικά νέα (τη γέννηση του παιδιού σου ας πούμε, ή το συμβόλαιο με τον Έλον Μασκ) κάτσε και περίμενε σπίτι σου.  Εξαιρούνται οι μαιευτήρες και μόνον.

-Δεν τρώμε πατατάκια, γαριδάκια και λοιπά σκατάκια: Το θέατρο δεν είναι σινεμά όπου η κυριαρχία του dolby surround καλύπτει τους πάσης φύσεως θορύβους (κι αυτό όχι πάντα). Θέλω να ακούσω τον ηθοποιό, όχι εσένα που καταβροχθίζεις ότι είχε πρόχειρο το κυλικείο. Αν πεινάς πια τόσο πολύ, κάτσε στο φουαγέ να χλαπακιάσεις με την ησυχία σου. Επίσης, δεν παίζουμε με το μπουκάλι του νερού. Το άνοιξε-κλείσε του καπακίου, όταν το κάνουμε θορυβωδώς, ενοχλεί. Άστο ανοιχτό το ρημάδι να πίνεις όποτε γουστάρεις.

-Δεν αφήνουμε το θέατρο, στάβλο. Είναι πραγματικά θλιβερό όταν σηκώνεσαι να φύγεις και βλέπεις στο πάτωμα του θεάτρου χαρτάκια από τσίχλες, άδεια μπουκάλια νερού, περιτυλίγματα από σοκολάτες… Το πάτωμα (και όχι μόνον του θεάτρου) δεν είναι κάδος απορριμάτων.

Τα παραπάνω είναι βασισμένα σε πραγματικά συμβάντα στον χώρο του θεάτρου και πραγματικά κρίμα που συνέβησαν και συμβαίνουν. Το να μην ξέρει να φέρεται κάποιος, δεν είναι κακό, μπορεί να μάθει. Όμως το να ξέρει και να κάνει ότι του καπνίσει χωρίς καμία σκέψη και σεβασμό για τους άλλους, είναι εξευτελιστικό για τον ίδιον. Τα ζώα δεν χέζουν εκεί που τρώνε. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους.