H Bραζιλία δεν έχει να λύσει μονάχα τα «ψυχολογικά» της…

H Lady Hope ανήκει σε μία γενιά που όσον αφορά στην Εθνική ομάδα της Βραζιλίας γαλουχήθηκε με δύο μεγάλους μύθους. Ο…
ένας ήταν «κατακτητικός» και σχετίζεται με τους θριάμβους σε τρία Μουντιάλ (1958, 1962 και 1970). Μύθος που βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση εν πολλοίς και με τον Πελέ…

Αλλά και με το μύθο για τις αποτυχίες του 1982 και του 1986, όπου ναι μεν πήρε από τους περισσότερους το άτυπο βραβείο της ομάδας που σάρωσε τις εντυπώσεις, αλλά είδε από την τηλεόραση τους τελικούς νικητές να επιδίδονται στα δικά τους ξέφρενα πανηγύρια. Το 1990, πριν καν καταλάβουμε τι Βραζιλία έχουμε μπροστά μας, αυτή έπεσε πάνω στη στιγμιαία έμπνευση του τετραπέρατου «δημιουργού» Ντιέγκο Μαραντόνα και στη φινέτσα του «εκτελεστή» Κλαούντιο Κανίγια. 

Το 1994, το 1998, και το 2002, η Βραζιλία ήταν Βραζιλία, και ας είχε ανοίξει κουβέντα για το «αν ήταν Βραζιλία».  Τρεις συνεχόμενοι τελικοί, δύο ακόμα τρόπαια, και η εύφημος μνεία είχε αποκατασταθεί.Το ποδόσφαιρο είχε αλλάξει, και το γεγονός πως οι Βραζιλιάνοι εξακολουθούσαν να παράγουν παίκτες που άνηκαν στην ελίτ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έκανε τη διαφορά για μία περισσότερο ορθολογίστρια και Ευρωπαία Βραζιλία. «Ήταν η Βραζιλία», λοιπόν, έστω και σα μία άλλη Βραζιλία…

Το 2006, το 2010 και το 2014, η «σελεσάο» δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί πολύ απλά μάλλον προσέκρουσε πάνω σε καλύτερες ομάδες από αυτήν. Τόσο απλά. Η Γαλλία, η Ολλανδία και η Γερμανία, τη χρονική συγκυρία που αναμετρήθηκαν με τη Βραζιλία ήταν πιο έτοιμες για να κάνουν το βήμα παραπάνω. Και ψυχολογικά, και σωματικά, και πνευματικά, και αγωνιστικά…

Η Βραζιλία έδειξε ορισμένα θετικά στοιχεία και στις τρεις αυτές διοργανώσεις, αλλά τα αρνητικά της ήταν πραγματικοί Δούρειοι Ίπποι που επέφεραν από οδυνηρούς αποκλεισμούς μέχρι καταστροφές (το 1-7…). Το γόητρο δέχτηκε απανωτά χτυπήματα, όχι θανατηφόρα μεν, αλλά αρκετά «βλαβερά» δε. Η όποια κουβέντα για το μέλλον επηρεαζόταν από το είδος της πίεσης που συσσωρευόταν, και σε ατομικό επίπεδο, και στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Κάθε μύθος αφορά στη χωροχρονική συγκυρία που χτίζεται και όχι στο διάστημα που καταρρίπτεται. Eκεί προκύπτουν τα νέα δεδομένα, που συνθέτουν τους καινούριους μύθους.

Ο αγώνας με το Βέλγιο το βράδυ της Παρασκευής ήταν δοκιμασία για όλους. Παρότι ήταν στο πλαίσιο της προημιτελικής φάσης, μπορεί για εύρος λόγων να μπει στη λίστα των σπουδαιότερων αγώνων στην ιστορία του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Γιατί από τη μία έπαιζε η ομάδα με τους περισσότερους τίτλους, στην πρώτη διοργάνωση που όλοι είχαν τα βλέμματα πάνω της για να δουν την αντίδραση της μετά το κάζο του ημιτελικού του 2014.

Πάντα η Βραζιλία φιλτράρεται αλλιώς από τους υπόλοιπους, το ζήτημα είναι αν η ίδια αντέχει κάθε φορά να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που καλλιεργούν για αυτήν οι άλλοι… Όμως, πολλοί είχαν υποτιμήσει το Βέλγιο. Ή το αντιμετώπιζαν «σαν Βέλγιο». Δηλαδή σαν μία ομάδα που είχε αφήσει τα διαπιστευτήρια της στη μακρινή δεκαετία του 1980, με τη συμμετοχή στο μεγάλο τελικό του Euro του 1980 και στο μικρό τελικό του Μουντιάλ του 1986.

Και που στο τώρα έψαχνε την πρώτη μεγάλη, ουσιώδη και θορυβώδη σύγχρονη καταξίωση, το ουσιαστικό πάντρεμα του «αστεράτου» έμψυχου δυναμικού με την αποτελεσματικότητα και τις διακρίσεις.

Το ποδόσφαιρο παίζεται μέσα στα γήπεδα. Και εκεί βρέθηκε απέναντι στους ποδοσφαιριστές του Τίτε μία πολύ καλή ομάδα, με μεγάλο αριθμό ικανότατων ποδοσφαιριστών. Με περγαμηνές, που δεν είναι ντροπή να το παραδεχτεί κάποιος, για πολλούς γνώστες του αθλήματος παίζει και να ξεπερνούσαν αυτές των αντιπάλων τους (πλην Νεϊμάρ, και κάποιων άλλων μεμονωμένων περιπτώσεων)…

Οι «κόκκινοι διάβολοι», λοιπόν, που αν στο δεύτερο ημίχρονο έπαιζαν για κάτι άλλο και όχι για να κρατήσουν τη νίκη, κατά πάσα πιθανότητα να πετύχαιναν κάτι ακόμα μεγαλύτερο (π.χ. ως προς το εύρος του σκορ). Η Βραζιλία, παρότι θα μπορούσε να ισοφαρίσει γιατί δημιούργησε ευκαιρίες για κάτι τέτοιο, δεν τα κατάφερε. Γιατί η μοίρα όρισε πως έπρεπε να πάρει και αυτό το μάθημα. Έτσι απέχει για τέταρτη συνεχόμενη διοργάνωση από την κορυφή.

Το ρεκόρ αποχής της από την πρώτη θέση είναι 5 συνεχόμενα Μουντιάλ (1974, 1978, 1982, 1986, 1990), και σε τέσσερα χρόνια θα δώσει μεγάλη μάχη για να αποφύγει τις συνέπειες που προκαλεί και αυτό το επιβαρυντικό στοιχείο…

Αν διατηρήσει την πίστη στην αναγκαιότητα της ομαδικής συνοχής, αν έχει πίστη στο σκοπό, και αν μπορέσει να αποκτήσει-δημιουργήσει μεγαλύτερη πλειάδα ικανών ποδοσφαιριστών, ίσως σύντομα να διεκδικήσει ξανά το έκτο της τρόπαιο.

Η Lady Hope πιστεύει πως αυτό που κατάλαβαν οι Βραζιλιάνοι σε αυτό το Μουντιάλ είναι πως δεν έχουν να βρουν λύσεις μονάχα απέναντι στα δικά τους «ψυχολογικά» ή στο το τι είδους ομάδα θα φτιάξουν.

Πρέπει να βρίσκουν αγωνιστικού περιεχομένου λύσεις και απέναντι σε πραγματικά πολύ καλές ομάδες, που ανεξάρτητα τι λέγεται στα χαρτιά, μέσα στα γήπεδα αποδεικνύονται ομάδες με μεγαλύτερες δυνατότητες από την ίδια. Ομάδες που αυτή την εποχιακή συγκυρία προέρχονται εξ ολοκλήρου από την ευρωπαϊκή ήπειρο…

efsyn.gr