Γνωστή και μη εξαιρετέα η ρήση που αναφέρει πως τα ρεκόρ είναι για να σπάνε. Ευρέως αναγνωρισμένη και η αλήθεια πως για να συμβεί αυτό, πολλές φορές πρέπει να ακολουθήσουν και οι κανόνες. Όχι να “σπάσουν” ακριβώς, περισσότερο να “λυγίσουν”, να παρακαμφθούν, να μεταμφιεστούν, να παρερμηνευτούν, όπως θες πες το.
All time “μάστορες” του είδους, δεν είναι άλλοι από τους λατρεμένους μας γείτονες. Είδαμε στο 8ο επεισόδιο του “The Grand Tour”, πως η Lancia έκανε 200 αυτοκίνητα να φαντάζουν διπλά, ώστε να εξασφαλίσει την homologation για τη συμμετοχή της 037 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Σήμερα θα θυμηθούμε το sequel, όταν οι Ιταλοί έκαναν “σαΐτα” το βιβλίο των κανονισμών του BTCC, τα έβαλαν με έναν παντοδύναμο γραφειοκρατικό Λεβιάθαν, ισοπέδωσαν τον ανταγωνισμό και κατέκτησαν ένα μοναδικό πρωτάθλημα.
Όλα τα πρωταθλήματα στην πίστα
Μεταφερόμαστε στην καρδιά των 90’s και το 1994. Η Lancia είναι “αυτοκράτειρα” στα ράλι, με 6 συνεχόμενους τίτλους Κατασκευαστών και 4 Οδηγών, έχοντας το δίδυμο Juha Kankkunen – Miki Biasion να παίζει “βόλεϊ” με το πρωτάθλημα. Ωστόσο, οι Ιάπωνες αρχίζουν να ανεβαίνουν επικίνδυνα, η Toyota αποτελεί απειλή ήδη από τα τέλη του ’80 και η Subaru με τη Mitsubishi φαίνεται πως θα βάλουν μεγάλα ζόρια στο προσεχές μέλλον. Επιπλέον, η “Squadra dei Sogni” ξεμένει από κίνητρο. Για σχεδόν 30 χρόνια η Lancia βρίσκεται ανελλιπώς στις ειδικές διαδρομές, κυριαρχώντας συνολικά κοντά στη δεκαετία. Ο καιρός για νέες προκλήσεις γαρ εγγύς.
Η Formula 1 είναι λημέρι της Ferrari – η οποία χωλαίνει – και άλλοι αγώνες μονοθεσίων δεν χαίρουν ιδιαίτερης δημοτικότητας. Τα πρωταθλήματα Τουρισμού, όμως, κάνουν “μπαμ”. Από πίστα, βέβαια, το brand της Lancia δεν λέει πολλά, όμως υπάρχει ένα όνομα με ανυπέρβλητο ειδικό βάρος.
H Alfa Romeo παίζει “μπουνιές” με τους Γερμανούς στο γήπεδό τους, κρατάει τα σκήπτρα στο εγχώριο πρωτάθλημα και ψάχνεται να ανοίξει μέτωπο στη δημοφιλέστερη διοργάνωση του είδους. Στο BTCC, όμως, δεν θα βρει απέναντί της έναν αντίπαλο (όπως στην πρώτη της χρονιά στο DTM, κόντρα στη Mercedes), ούτε ιδιωτικές συμμετοχές (όπως στο ιταλικό Superturismo). BMW, Vauxhall, Ford, Renault, Volvo, Nissan και Toyota “τρώγονται” στον αγγλικό αχυρώνα, διαθέτουν το τρίπτυχο εμπειρία-τεχνογνωσία-budget και βρίσκονται σε θέση μεγάλης ισχύος.
Οι Ιταλοί, φυσικά, δεν βαδίζουν άνευ εσωρούχου στα αγγούρια. Έχουν τον χαρισματικό Domenico “Ninni” Russo στο τιμόνι της ομάδας, τον Gabriele Tarquini σε αυτό της 155 και την Prodrive να προετοιμάζει τα αυτοκίνητα. Το υπόβαθρο των υπολοίπων, βέβαια, παραμένει ογκώδες. Όπερ σημαίνει πως πρέπει να επιστρατευτεί και το τελευταίο δράμι εφευρετικότητας για να στεφθεί με επιτυχία το φιλόδοξο εγχείρημα.
Τα κουτάκια του προαιρετικού εξοπλισμού
Η homologation εδώ είναι πολύ πιο μπόλικη σε σχέση με τα 400 αυτοκίνητα που χρειαζόταν στο Group B. Τουλάχιστον 2.500 μονάδες απαιτούνται για το αγωνιστικό “οκ”, αλλά ο αυξημένος αριθμός ισοσκελίζεται από τη συγγένεια με το μοντέλο παραγωγής. Το crew της Lancia δεν χρειάζεται να κατασκευάσει μια street legal έκδοση ενός αγωνιστικού supercar, όπως στην περίπτωση της 037, αλλά μια βελτιωμένη έκδοση ενός καθημερινού αυτοκινήτου. Στο περίπου…
Ως βάση επιλέγεται η 155 Silverstone (ή Formula, αναλόγως αγοράς). Επί της ουσίας, μια 1.800αρα Alfa με αεροδυναμικές προσθήκες. Εδώ είναι που αρχίζει να γράφεται το σενάριο.
Η καταληκτική ημερομηνία για τον έλεγχο του αυτοκινήτου είναι η 1η Απριλίου. Σημαδιακή, δεν μπορείς να πεις. Μέχρι τότε, η 155 Silverstone βρίσκει ιδιοκτήτες ανά την Ευρώπη και εξασφαλίζει την αριθμητική επάρκεια για την εξασφάλιση της homologation. Μένει η τεχνική εξέταση. Ψιλοπράματα δηλαδή…
Η 155 εμφανίζεται με κάποιες διαφορές στον αεροδυναμικό τομέα, ήτοι ένα splitter μπροστά κι ένα spoiler πίσω. Εκτός από τα καθίσματα alcantara, τις 16αρες ζάντες και τα προαναφερθέντα κομμάτια, υπήρχαν κάποια εξτραδάκια στον εξοπλισμό της έκδοσης, τα οποία δεν αναφέρονταν πουθενά. Στον χώρο της ρεζέρβας, μαζί με τον σταυρό και τον γρύλο, βλέπεις 4 ατσάλινες πλάκες σε σχήμα “Π”, άλλες 2 ίσιες μαύρου χρώματος, συνοδεία βιδών και παξιμαδιών. Το manual δεν αναφέρει πουθενά τί είναι, τί κάνουν και πού μπαίνουν, αλλά λέει για “προαιρετικό εξοπλισμό”. Εκ πρώτης όψεως, άχρηστο δωράκι από την αντιπροσωπεία.
Φωτογράφε, τράβα μια φωτογραφία
Ανήμερα Πρωταπριλιάς, η Alfa Romeo υπακούει στις επιταγές του Γονίδη, απαθανατίζει την τελική βερσιόν του αυτοκινήτου και την στέλνει στη FIA. Οι έφοροι ελέγχουν μια 155 Silverstone, τη βρίσκουν σύμφωνη με τα συμφωνηθέντα και δίνουν την έγκριση για συμμετοχή στο πρωτάθλημα.
Μέσα στον φάκελο που φτάνει στα γραφεία της Ομοσπονδίας, ωστόσο, υπάρχουν άλλες 2 φωτογραφίες και μια σελίδα που μοιάζει με εγχειρίδιο Lego.
Ο προαιρετικός εξοπλισμός αποκαλύπτεται πως διπλασιάζει την επιφάνεια του splitter και το ύψος της αεροτομής. Την επομένη είναι η πρώτη μέρα δοκιμών για τη σεζόν του ’94 και ο ανταγωνισμός μένει να χαζεύει ένα αγωνιστικό που έχει τόση σχέση με το πολιτικό μοντέλο, όση οι Τούρκοι με την σύμπνοια και τη συνεργασία. Οι έφοροι πιάνονται με την τσίμπλα στο μάτι, καθώς οι απαραίτητες πληροφορίες βρίσκονται στα έγγραφα που ενέκριναν, οπότε η Alfa δεν βγαίνει “φάουλ”.
Φυσικά η παρατυπία τρίβεται στα μούτρα όλων, ο Tarquini τους “ρίχνει” 1 δεύτερo στον γύρο και η BMW-Ford-Vauxhall παθαίνουν αμόκ. Απειλούν με αποχώρηση από το πρωτάθλημα, όμως πιο καινά και από την ψυχή ζόμπι, καθώς κάτι τέτοιο σημαίνει πως πετάνε τον προϋπολογισμό ολόκληρης της χρονιάς στη θάλασσα.
Όταν ο “Θεός” είναι με το μέρος σου
Η σεζόν ξεκινά και ο Gabriele Tarquini εξαϋλώνει τα διάφορα Mondeo, Vectra και Laguna. 5 νίκες σε ισάριθμους αγώνες, με τον Paul Radisich να ξεκλέβει μια καρό σημαία για τη Ford στο Silverstone μετά κόπων και βασάνων. Ο Ninni Russo πιάνει την τέχνη που είχε μάθει στη Νομική, ετοιμάζοντας την υπερασπιστική γραμμή της ομάδας. Γνωρίζει πως δεν υπάρχει περίπτωση η FIA να μείνει άπραγη και πως το φάσμα του αποκλεισμού βρίσκεται προ των πυλών.
Πράγματι, με το πέρας και του 6ου γύρου στο Oulton Park η Alfa Romeo μηδενίζεται και υποχρεούται σε κατάργηση του “προαιρετικού εξοπλισμού”. Όλα δείχνουν πως οδηγούμαστε σε μια παμπόνηρη, μα σύντομη “μπινιά”. Και ίσως να ίσχυε, αν δεν μιλούσαμε για τον ανυπέρβλητα πανούργο, ασύγκριτα πεισματάρη και διαχρονικό μπελάλη που ακούει στο όνομα “ευρωπαϊκός Νότος”.
Οι φωνακλάδες Ιταλοί παρουσιάζονται προσβεβλημένοι από τις κατηγορίες και αποχωρούν από το πρωτάθλημα, καταγγέλοντας μεροληψία και καθεστώς ολιγαρχίας στον χώρο του BTCC. Υποστηρίζουν πως με βάση το γράμμα του νόμου είναι τυπικοί μέχρι κεραίας, αλλά υπάρχουν δυνάμεις στα κέντρα αποφάσεων της FIA που προωθούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Αποδείξεις δεν υπάρχουν, αλλά η σκόνη που σηκώνεται αρχίζει να προκαλεί δύσπνοια στους παροικούντες τα γραφεία του Παρισιού.
Tο μελάνι που χύθηκε από τον Τύπο για το επεισόδιο με τον Ayrton Senna, στα πλαίσια του ιαπωνικού GP το 1989, ακόμα νοτίζει υπολήψεις στη FIA. Ο Βραζιλιάνος είχε ισχυριστεί πως η γαλλοκρατούμενη Ομοσπονδία ευνόησε απροκάλυπτα τον συμπατριώτη τους Alain Prost, πρακτικά δίνοντάς του τον τίτλο. Επιπλέον, υπήρχε η αίσθηση πως η ραγδαία αλλαγή στους κανονισμούς το 1994 (κατάργηση όλων των ηλεκτρονικών βοηθημάτων) δεν συνέπεσε τυχαία με την αποχώρηση του Prost από την ενεργό δράση. Το 1993, όταν ο Γάλλος κατέκτησε τον 4ο του τίτλο, ήταν η τελευταία χρονιά με ενεργές αναρτήσεις, ABS, traction και launch control.
Η ατμόσφαιρα μυρίζει “παράγκα” και ο Jean-Marie Balestre δεν θέλει άλλο ένα σκάνδαλο στην τελευταία χρονιά της θητείας του στον θώκο της FIA. Τυπικά, η Alfa είναι “κυρία”: τα εξαρτήματα βρίσκονταν στην έκδοση παραγωγής (οι κανονισμοί δεν προσδιόριζαν αν θα έπρεπε να είναι στη φυσική τους θέση), τα έγγραφα είχαν τις απαραίτητες πληροφορίες, τα αυτοκίνητα εξετάστηκαν και πήραν έγκριση. Η έφεση των Ιταλών γίνεται δεκτή, οι βαθμοί των 6 πρώτων αγωνιστικών επιστρέφονται, με την προϋπόθεση ότι τα πρόσθετα αεροδυναμικά βοηθήματα θα φύγουν.
Grande bravissimo!
Πράγματι, η 155 επανέρχεται στη φυσιολογική της μορφή και επί τόπου η Vauxhall παίρνει 2 νίκες με τον John Cleland. Ο Tarquini απαντά αναλόγως στο Brands Hatch, αλλά μετά κάνει 7 αγώνες να δει καρό σημαία, τη στιγμή που ο πρωταθλητής Joachim Winkelhock δίνει τους 4 εξ αυτών στην 318is της Schnitzer. Δεν χρειάζεται κιόλας τις νίκες. Ο Ιταλός οδηγεί μεστά, “χτίζει” στο τρομοκρατικό ξεκίνημα, συλλέγει βαθμούς, κατακτά ακόμα μία 2 γύρους πριν το τέλος και πηγαίνει εμφατικά τον τίτλο στην Ιταλία, με διαφορά 76 πόντων από τον Alain Menu και τη Laguna του.
Στους Κατασκευαστές η Alfa Romeo επικρατεί της Renault με αντίστοιχη άνεση, όμως η μεγαλύτερη επιτυχία δεν σημειώθηκε στις πίστες.
Από πλευράς καινοτομίας, ουδέν το αξιοσημείωτο. Το τρικ με την αεροτομή έκανε πρεμιέρα το 1973 στο πορτμπαγκάζ της BMW 3.0 CSL, ενώ παρόμοιες πατέντες είχαν καταθέσει πριν από τους Γερμανούς οι Αμερικανοί (με το Plymouth Superbird) και μετά οι συμπατριώτες τους στη Mercedes (με την 190Ε 2.5 Εvo). Η μοναδικότητα της ιταλικής καπατσοσύνης έγκειται αλλού.
Μια κυρίαρχη ομάδα ράλι κινήθηκε σε αχαρτογράφητα νερά, εκμεταλλεύτηκε τα ρεύματα, απέφυγε τις “ρουφήχτρες”, πάλεψε με τους “καρχαρίες” και τους κέρδισε στο ίδιο τους το στοιχείο. Καλό-χρυσό το ευ αγωνίζεσθαι, αλλά σε τέτοια cuore ingegnoso δεν γίνεται να μην υποκλιθείς.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=5nfJSUjB3UM?feature=oembed&w=696&h=522]
Flashback σε μία ακόμα από τις εξυπνότερες “λαμογιές” του motorsport
Κοινοποιήστε: