Έντα Γκάμπλερ – Είμαστε (ή γινόμαστε;) οι επιλογές μας – Κριτική

Η Έντα κι ο Γιόργκεν επιστρέφουν από το γαμήλιο ταξίδι τους, αναμένοντας την επαγγελματική προαγωγή εκείνου, που θα τους εξασφαλίσει όλα όσα ονειρεύονται.

Όμως τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε, συχνότερα αλλάζουν ρότα και μας αφήνουν να αιωρούμαστε στο κενό.

Θεωρώ πως ο Ίψεν σε αυτό το έργο μιλά για τις συνέπειες των επιλογών μας και κλείνει το μάτι στις προσπάθειες μας να ‘πετύχουμε’ αυτό που νομίζουμε πως θέλουμε, αυτό που νομίζουμε πως έχουμε ανάγκη. Κυρίως όμως, αποτυπώνει τη δειλία μας να διεκδικήσουμε τους πραγματικούς πόθους της καρδιάς μας.

Η Έντα Γκάμπλερ της Τζούλη Σούμα είναι ένα κακομαθημένο πλάσμα, ταυτόχρονα όμως βαθιά πληγωμένο και συναισθηματικά τσακισμένο. Η αγωνία της να ‘εξασφαλιστεί’ την κατευθύνει  σε κινήσεις σπασμωδικές, σε συμπεριφορές αλλοπρόσαλες. Δημιουργεί αντιφατικά συναισθήματα, την θαυμάζεις, την αντιπαθείς, την καταλαβαίνεις, την αγαπάς. Κυρίως επειδή πάνω από όλα, θέλει να είναι ελεύθερη, με κάθε κόστος, ένα κόστος που πληρώνει στο τέλος, απόλυτα συνειδητά.

Ο Δημήτρης Γεωργαλάς – που σκηνοθετεί αυτήν την εξαιρετική παράσταση – ενσαρκώνει απόλυτα τον ασήμαντο που αιωνίως προσπαθεί να ‘ανέβει’ επαγγελματικά και κοινωνικά χωρίς ποτέ να το καταφέρνει. Ευγνώμων για την καλή του τύχη – να παντρευτεί μια γυναίκα που κανονικά δεν θα τον κοίταζε ποτέ – κάνει πως δεν καταλαβαίνει την φωτιά που κυκλώνει τη ζωή και το σπίτι του. Σαν θεατής ο ίδιος αρχικά, καταφέρνει τελικά να βρει αυτό που του ταιριάζει (ή να υποταχθεί σε αυτό…).

Η Λένα Φραγκούλη ως θεία Τζούλια είναι η καλοκάγαθη συγγενής που αρνείται να δει την ασχήμια που σκεπάζει όλο και περισσότερο το σπίτι του αγαπημένου της Γιόργκεν. Στέκεται διακριτικά πάντα, προσφέροντας απλόχερα καλοσύνη κι αγάπη, που δεν είναι πάντα επιθυμητή, κυρίως από την Έντα.

Η Μαργαρίτα Βαρλάμου ως Τέα, είναι η πάντα ετερόφωτη σύντροφος, που στηρίζει, βοηθά με κάθε τρόπο, – με δουλοπρέπεια σχεδόν – προσμένοντας ως αντάλλαγμα την αγάπη που θα την κάνει να νιώσει κι αυτή σημαντική.

Ο Βαγγέλης Παπαδάκης είναι ο Έιλερτ, παλιός αγαπημένος της Έντα, ευφυής κι αγαπητός, παλεύει όμως με τους δικούς του δαίμονες και χάνει καθώς δεν μπορεί να πει ‘όχι’ στα πάθη του και τελικά καταστρέφεται από αυτά.

Ο δικαστής Μπρακ, που υποδύεται ο Νίκος Δερτιλής, είναι ο μόνος από τους ήρωες του έργου που ξέρουν τον εαυτό τους, τον αποδέχονται και καταφέρνουν και τους άλλους να τον αποδεχτούν, με το καλό ή το άγριο. Θα δείτε πως.

Κάθε ηθοποιός αυτής της παράστασης δίνει όχι απλά τον καλύτερο του εαυτό αλλά μια άλλη διάσταση στον ρόλο. Αποδεικνύουν πως κανείς δεν είναι αυτό που φαίνεται και πως τα συναισθήματα μας δεν είναι ποτέ μονοδιάστατα. Ο κάθε ρόλος προκαλεί πολλά κι αντιφατικά συναισθήματα στον θεατή, στο τέλος όμως μένει ο θαυμασμός για την ερμηνεία τους.

Ότι έχω δει του Δημήτρη Γεωργαλά είναι εξαιρετικό. Η ‘Μήδεια‘ στο Μπάγκειον, ο ‘Αγαμέμων‘ στο  ‘Άλμα’   δείχνουν την βαθιά γνώση του τόσο για το θέατρο όσο και για το πως να εκφράσει σωστά και ουσιαστικά το κάθε έργο που αναλαμβάνει. Στην  Έντα Γκάμπλερ συμβαίνει αυτό ακριβώς. Οι ήρωες ξεδιπλώνουν τις αρετές και τα μειονεκτήματα τους, τους φόβους και τις ανησυχίες τους, την μοναξιά αλλά και τη δειλία τους.

Υπάρχουν πολύ έντονες σκηνές στην παράσταση, δοσμένες με μαεστρία κι αυθεντικό πάθος που θα σας συνεπάρουν. Όλο το έργο θα σας συνεπάρει καθώς σε πολλά σημεία του θα δείτε τον εαυτό σας και θα αναρωτηθείτε αργότερα, πως θα αντιδρούσατε εσείς αν ήσασταν ο κάθε ήρωας ξεχωριστά. Προσωπικά, αναρωτιέμαι ακόμη..

Πληροφορίες για την παράσταση εδώ.