Αλεξάνδρα Καρώνη «Το σώμα μας ‘λέει’ τα πάντα»

Με αφορμή την παράσταση ‘Η Πρόβα’ η Αλεξάνδρα Καρώνη συστήνεται στο iart.gr

Αλεξάνδρα, πες μας λίγα πράγματα για την υπόθεση και τον ρόλο σου.  

 Το έργο αυτό του Ανούιγ τοποθετείται χρονικά στην Μεσοπολεμική Γαλλία σε έναν πύργο κάπου στην εξοχή. Ο Κόμης, ο επονομαζόμενος και ως ‘Τίγρης’ , η γυναίκα του Ελυάν, η ερωμένη του Ορτένς, ο φίλος του Ερώ, ο Βιλμπός, εραστής της Ελυάν πλήττουν αφόρητα. Έτσι αποφασίζει να σκηνοθετήσει ένα έργο του Μαριβώ χρησιμοποιώντας όλους αυτούς ως ηθοποιούς, και να την παρουσιάσουν στους φίλους τους. Ταυτόχρονα, μέρος του πύργου φιλοξενεί ένα ορφανοτροφείο, το οποίο έχει αναλάβει η γκουβερνάντα Λιζέτ, ο ρόλος μου. Η Λιζέτ ‘εισέρχεται’ στον θίασο του Κόμη. Είναι διαφορετική από τους άλλους. Κάποιοι υποστηρίζουν πως είναι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, προσωπικά θεωρώ πως ο βασικός άξονας είναι οι χαρακτήρες εκτός της και πως – με τις παθογένειες και πίσω από τα προσωπεία τους – αντιδρούν όταν μπαίνει μέσα στο περιβάλλον τους κάτι πολύ πιο αληθινό, φυσικό και ειλικρινές και πως αυτό τους επηρεάζει.  Αυτός είναι ο πυρήνας. Πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι μέσα στη διαφθορά που επέλεξαν, πως αντιδρούν όταν μπαίνει στη μέση αυτό το ‘αγκαθάκι’ και τι συμβαίνει στον καθένα τους.  

Τι άνθρωπος είναι η Λιζέτ;

Πρόκειται για μια νέα κοπέλα που όπως επηρεάζει τους γύρω της, έτσι επηρεάζεται και η ίδια από αυτούς. Είναι πολύ παρατηρητική αναφορικά με όσα συμβαίνουν, βλέπει συμπεριφορές, τοξικότητες και όλες αυτές τις ίντριγκες που έχουν οι υπόλοιποι μεταξύ τους. Σοκάρεται από αυτό. Είναι πλάσμα ευαίσθητο, αυθόρμητο. Ξέρει τι θέλει, παρά το νεαρό της ηλικίας της κι αυτό είναι κάτι που θαυμάζω σε αυτήν. Παρά την εποχή, τις συνθήκες και το πόσο διαφορετικοί είναι οι -κοινωνικά ανώτεροι – γύρω της, δεν φοβάται να πει αυτό που θέλει. Είναι σαν να της λείπει το ‘φίλτρο’, χωρίς όμως να προσβάλλει. Απλά λέει αυτό που  επιθυμεί και το διεκδικεί. Προτιμά να μην έχει τίποτα παρά να συμβιβαστεί, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι. Θέλει τον ρομαντικό έρωτα, έχει μια αφέλεια – δικαιολογημένη λόγω ηλικίας – βέβαια μέσα στις συμπεριφορές και τις καταστάσεις στις οποίες μπαίνει, αλλά οι επιλογές της είναι πολύ ώριμες. Δείχνει εύθραυστη είναι όμως πολύ δυνατή. Δεν φοβάται να έρθει αντιμέτωπη με αυτά που θέλει, παρόλο που δεν μπορεί να τα έχει. Αντιστέκεται, αναζητά το αληθινό. Βλέπει την υποκρισία των άλλων, που δείχνουν άνετοι με κάποια πράγματα ενώ δεν είναι στ’ αλήθεια και σοκάρεται. Κι ενώ θα μπορούσε κάποιος να βυθιστεί μέσα σε αυτήν την υποκρισία, ειδικά σε αυτήν την ηλικία, εκείνη έχει πάντα μια αξιοθαύμαστη αντίσταση.  

Πως βρέθηκες στην παράσταση;  

Η ομάδα, την οποία σκηνοθετεί η Αλεξάνδρα Βουτζουράκη, παρουσίασε πέρσι το έργο ‘Κόλμπερτ’. Με δυο από τα μέλη της ομάδας, την Κατερίνα Γεωργιάδου και τον Κώστα Σπανό, ήμασταν συμμαθητές στη σχολή του Θεάτρου των Αλλαγών. Όταν για την ‘Πρόβα’ χρειάστηκαν μια κοπέλα για τον ρόλο της Λιζέτ, με προσέγγισαν. Γνωριστήκαμε με την Αλεξάνδρα, συζητήσαμε και έτσι είχα την τύχη και την χαρά να μπω στην ομάδα. Η συνεργασία μας είναι εξαιρετική. Είναι η πρώτη φορά που εμφανίζομαι ως επαγγελματίας ηθοποιός κι έχω έναν μεγάλο ρόλο. Την πρώτη μέρα που πήγα στο θέατρο για να ξεκινήσουμε τις αναγνώσεις είχα τόσο άγχος! Μετά από λίγες ώρες όμως, έφυγε όλο. Ήταν από τις μαγικές αυτές φορές που χωρίς να χρειαστεί να πεις κάτι, νιώθεις πως ξέρεις τον άλλον χρόνια. Αυτό έπαθα με τα παιδιά. Έχουμε κάνει ήδη κάποιες παραστάσεις και η αίσθηση εξελίσσεται συνέχεια. Με ενθουσιάζει πάρα πολύ αυτό. Στην παράσταση ‘μπαίνω’ τελευταία και αυτό με άγχωνε επίσης. Όμως, ανοίγω την πόρτα, ανεβαίνω στη σκηνή κι αυτό που συμβαίνει μετά, δεν μπορώ να το περιγράψω, είναι κάτι μαγικό. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένη, παρούσα και σε πλήρη επικοινωνία με τους συναδέλφους, που άρχισα να ανακαλύπτω πράγματα επί σκηνής για τη Λιζέτ. Χωρίς να το προσπαθώ. Ήταν σα να γνωριζόμασταν. Αν επιτρέπεις στο στοιχείο της έκπληξης να έρθει και να σε βρει σε κάθε παράσταση, πάντα γίνεται κάτι καινούριο και μαθαίνεις κάτι νέο. Αφήνεις τον εαυτό σου να σε εκπλήξει και  εκπλήσσεις με τη σειρά σου τους άλλους καθώς όλα είναι αλληλεπίδραση. Κι αυτό αλλάζει κάθε φορά.  

Έχει το έργο απήχηση στο σήμερα; Γιατί να έρθει κάποιος να το δει;  

Εκ πρώτης όψεως το έργο δείχνει ‘μακρινό’. Όμως η Λιζέτ ως στοιχείο φέρνει ανθρώπους που έχουν επιλέξει να φορούν προσωπεία, αντιμέτωπους με αυτό που πραγματικά είναι. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο, όταν σου συμβεί. Πιστεύω πως όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτό που πραγματικά είμαστε. Άλλοι το επιλέγουμε, σε άλλους απλά συμβαίνει, ή κάποιος το προκαλεί. Είναι επίσης ενδιαφέρον να δεις πως αντιδρά ο καθένας. Κάποιος μπορεί να ‘βγάλει νύχια’. Χαρακτήρες όπως η Ελυάν έχουν υποφέρει πολύ για να φτάσουν να φορέσουν ένα προσωπείο, παρόλα αυτά παραμένουν άνθρωποι, υπάρχει κάτι κάτω από αυτό. Μπορεί να εθελοτυφλούν επειδή δεν αντέχουν την αλήθεια. Υπάρχουν κι εκείνοι όπως ο ‘Τίγρης’ που λειτουργούν παρορμητικά, άλλοι μπορεί να ερωτευτούν την αλήθεια, να της δοθούν ολοκληρωτικά. Αν ο θεατής έρθει χωρίς να θέλει να κρίνει ούτε τους χαρακτήρες ούτε τον εαυτό του, θα δει με ποιον μπορεί να ταυτιστεί, με ποιον νιώθει πιο κοντά. Όλο αυτό που βλέπουμε είναι, εν τέλει, ανθρώπινο και για αυτό, επίκαιρο. Στη σημερινή κοινωνία για να επιβιώσεις κοινωνικά, οικονομικά και παντού, καλείσαι να φέρεσαι με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό μπορεί είτε να το υιοθετήσεις είτε να αντισταθείς.  

Ποιοι αποτελούν την ομάδα; 

Σκηνοθετεί η Αλεξάνδρα Βουτζουράκη με βοηθούς τους Λυκούργο Μπάρδα και Γιάννη Γκιώνη. Σκηνογράφος είναι ο Αλέξανδρος Κλωτσοτήρας που είναι και ηθοποιός, παίζει στην παράσταση τον Ερώ.Ενδυματολόγος είναι η Χαρά Κονταξάκη και τα ρούχα της εκτός από πανέμορφα, έχουν και συμβολικό χαρακτήρα. Οι φωτισμοί είναι του Γιώργου Αγιαννίτη. Ηθοποιοί είναι οι Κώστας Σπανός, Κατερίνα Γεωργιάδου, Αλέξανδρος Κλωτσοτήρας, Λάμπρος Καλογιάννης, Αλκμήνη Πασταλατζή κι εγώ.  

Πως αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός; 

Όταν ήμουν 11 ετών έπαιξα στην ταινία ‘Ένα τραγούδι δεν φτάνει’ της Ελισάβετ Χρονοπούλου, μαζί με τη Γωγώ Μπρέμπου και τον Γιάννη Κοκκιασμένο. Ήταν η πρώτη μου επαφή, πήγε πολύ καλά, μάλιστα είχε πάει και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Καταλάβαινα τα πάντα γύρω μου και από τότε υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου το θέατρο. Είχα μια ‘λόξα’ με την υποκριτική. Κλεινόμουν στο δωμάτιο μου και έκανα σκηνές και μονολόγους που σκεφτόμουν μόνη μου, κάτι που συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Φύγαμε οικογενειακώς στην Αγγλία το 2011 κι εκεί σπούδασα και δούλεψα σε μια εταιρεία στον τομέα της Έρευνας Αγοράς. Η μητέρα μου είχε καταλάβει ότι ήθελα να συνεχίσω με το θέατρο και βρήκε μια θεατρική ομάδα στο Λονδίνο, η οποία ήταν γαλλική. (Η μητέρα μου είναι Γαλλίδα). Με προέτρεψε να περάσω από οντισιόν για να μπω στην ομάδα. Πήγα, με πήραν και κάναμε κάποιες παραστάσεις. Ήταν φοβερά! Είχα εξαιρετικούς δασκάλους, γνώρισα καταπληκτικούς ηθοποιούς. Δεν μου έφτανε όμως αυτό, έπρεπε να πάω παρακάτω, να το σπουδάσω. Δίπλα από την πόρτα της εταιρείας που δούλευα ήταν η πίσω πόρτα του Phoenix Theater και θυμάμαι κάθε πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο έβλεπα την πόρτα του θεάτρου κι έλεγα ‘θέλω να μπω εκεί’. Με πολύ πόνο όμως.. Μια μέρα δήλωσα στη μητέρα μου πως θα γυρίσω Ελλάδα για να κυνηγήσω το όνειρο. Παρόλο που είχε επιφυλάξεις, κυρίως για την οικονομική ανασφάλεια του επαγγέλματος, εκείνη την ώρα είπε ‘Κάντο’. Επέστρεψα, βρήκα μια δουλειά για τα προς το ζην και πήγα στο Θέατρο των Αλλαγών. Πήρα υποτροφία από την Σχολή και είμαι αιώνια ευγνώμων για αυτό καθώς μου επέτρεψε να αφιερωθώ πλήρως στις σπουδές μου. Φέτος, αισίως θα πάρω πτυχίο.  

Πήρες μεγάλες αποφάσεις για να ακολουθήσεις αυτόν τον δρόμο.    

Δεν γινόταν αλλιώς. Το είχα καταπιέσει μέσα μου πολλά χρόνια. Δυστυχώς είμαι άνθρωπος που περιμένει πολύ. Για κάποιον λόγο δεν είχα το θάρρος να το κάνω από την αρχή, το απέκτησα όμως. Πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Έγινε μόνο του. Κάτι μέσα μου, πιο δυνατό από εμένα – νομίζω πως είναι το σώμα -, μιλάει πριν την σκέψη. Και οι δάσκαλοι μας το λένε αυτό. Κάνουμε θέατρο λόγου αλλά το σώμα αισθάνεται πρώτα, βιώνει τις καταστάσεις. Εμείς, τρέχουμε, είμαστε συνέχεια σφιγμένοι επειδή υπάρχει πίεση. Αν όμως πάρουμε μια ανάσα, θα συνειδητοποιήσουμε ότι το σώμα μας λέει τα πάντα. Απλώς εμείς, λόγω των συνθηκών δεν το ακούμε. Δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στο μυαλό και την λογική.  Αν κάνουμε τον κόπο να ακούσουμε το σώμα μας, θα διαπιστώσουμε ότι μας λέει πάρα πολλά πράγματα. Και στην υποκριτική, πρέπει να παίζει πρωταρχικό ρόλο. Είναι το εργαλείο μας. Συνειδητοποίησα πρόσφατα πως δεν υπάρχει διαχωρισμός εγκεφάλου και σώματος, είναι ένα κι αν δεν το συνειδητοποιήσεις ως ηθοποιός θα υπάρχει θέμα. Μπορεί το μυαλό σου να είναι μέσα στη συνθήκη, αλλά αν το σώμα δεν ακολουθεί θα λείπει το όλον σου επί σκηνής.  

 Πως τα βλέπεις τα πράγματα μέχρι τώρα; Είναι πρόσφορο το έδαφος για έναν νέο ηθοποιό;  

Και ναι και όχι. Παίζονται πάρα πολλές παραστάσεις κάτι που είναι καλό και κακό μαζί. Προφανώς ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, υπάρχουν πάρα πολλοί καλοί ηθοποιοί, αλλά οι δουλειές είναι πολύ λιγότερες. Υπάρχουν κλίκες, όλα όσα ξέρουμε. Είναι πολύ κουραστικό γιατί καλείσαι κάθε μέρα να προσπαθείς, το θέατρο εξελίσσεται συνέχεια, δεν τελειώνει στη Σχολή. Θεωρώ πως πολλά πράγματα ξεκινούν μετά τη Σχολή και δεν τελειώνουν ποτέ. Δουλεύεις τον εαυτό και τις δεξιότητες σου κάθε μέρα. Προσπαθείς να πείσεις για ότι κάνεις. Είναι μια συνεχής πάλη κι ακόμη κι όταν κάτι πάει πολύ καλά, παίρνεις ωραία σχόλια, και το καταλαβαίνεις κι ο ίδιος πως είσαι καλός, μετά από λίγο θα το ξεχάσεις και θα αρχίσεις πάλι να αμφισβητείς τον εαυτό σου, να δοκιμάζεις πράγματα. Βέβαια, τρέφεσαι από αυτό γιατί το αγαπάς αλλά είναι και κουραστικό.  

 Η Τέχνη δεν χαίρει του σεβασμού που της πρέπει. Υπάρχουν όμως και τα νέα παιδιά που έρχονται και δίνουν ελπίδα.  

Κάτι που επίσης μας έχουν πει οι δάσκαλοι μας είναι να φτιάξουμε κάτι μόνοι μας. Αντί να περιμένουμε πότε θα έρθει η ευκαιρία, να κάνουμε ομάδες και να ανεβάσουμε αυτό που θέλουμε. Σίγουρα θέλει προσπάθεια, αλλά αν είναι συνειδητό και οργανωμένο και υπάρχει θέληση και κοινός στόχος, μπορείς να το κάνεις και να δημιουργήσεις εσύ την ευκαιρία να εκφραστείς και να επιλέξεις αυτό που θα κάνεις. Πιστεύω πως δεν πρέπει να τα παρατάμε περιμένοντας να μας δώσει την ευκαιρία κάποιος άλλος.  

 Υπάρχει ρόλος που θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις; 

Μου αρέσουν οι ρόλοι που έχουν σωματική ή νοητική αναπηρία κι έχουν σκοτεινά μονοπάτια. Είναι μεγάλη πρόσκληση. Θα ήθελα επίσης να κάνω κάτι γκροτέσκο, κωμικό. Η κωμωδία είναι η δυσκολία μου και θέλω να την ‘δουλέψω’.  

Πληροφορίες και κριτική για την παράσταση ‘Η Πρόβα’ εδώ.