Αὐτὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ μοναδικός μας σκοπός!
Καθημερινῶς, μέσα ἀπὸ τὰ μικρά, τὰ κουραστικά, τὰ φθοροποιά, ἐμεῖς, πάντα θὰ πρέπη νὰ παραμένουμε ἑστιασμένοι σὲ μίαν διαδρομὴ ποὺ θὰ μᾶς κάνη διαρκῶς, σὰν ἀνθρώπους, ὅλο καὶ καλλιτέρους.
Διότι ὁ ἄνθρωπος, ὅπως καὶ τὰ κύτταρα, γιὰ νὰ μπορῇ νὰ ἐξασφαλίσῃ τὴν ἐπιβίωσιν τοῦ ὀργανισμοῦ, στὸν ὁποῖον ἀνήκει, ὀφείλει πρῶτα νὰ περιφρουρῇ, νὰ προστατεύῃ, νὰ βελτιώνῃ τὸ κομμάτι ποὺ ἀφορᾶ στὸν ἴδιον. Τὸ σῶμα του καὶ τὸ πνεῦμα του.
Μόνον ἔτσι θὰ μπορέσῃ, εἶτε συνειδητῶς εἶτε ὄχι, νὰ συμβάλλῃ οὐσιαστικὰ στὴν συνμολικὴ ἀνοδικὴ πορεία τῆς ἀνθρωπότητος.
Ὅμως…
Μία τέτοια στάσις δὲν σημαίνει ἀποκλεισμὸς καὶ ἀπομόνωσις.
Σημαίνει ἀκόμη μεγαλυτέρα συμμετοχὴ καὶ δράσις.
Σημαίνει ἀκόμη μεγαλυτέρα εὐθύνη…
Σημαίνει πὼς θέλουμε δὲν θέλουμε, μέσα ἀπὸ μίαν τέτοιαν διαδικασία, θὰ συμπαρασύρουμε πολλοὺς καὶ πολλὰ σὲ μίαν ἀνοδικὴ πορεία.
Διότι μόνον μία τέτοια πορεία μπορεῖ νὰ βγάλῃ τὴν Ἀνθρωπότητα ἀπὸ τὰ τέλματα.
Φιλονόη
εἰκόνα
Κοινοποιήστε: