Όχι άλλες «Πρέσπες» με ορίζοντα Χάγης για το «ένδοξο αλωνάκι» μας…

Της Κρινιώς Καλογερίδου

Το timing, ο σωστός χρόνος – λένε οι φίλοι μας Αμερικανοί – παίζει πάντα σπουδαίο ρόλο στην έκβαση ενός εγχειρήματος. Γι’ αυτό και, την εποχή της άμεσης πληροφορίας, η επιλογή του σωστού χρόνου έχει εξελιχθεί σε επιστήμη σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας.

Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με την Εξωτερική Πολιτική μιας χώρας. Οπότε το χρονικό περιθώριο μέσα στο οποίο καλείται να κινηθεί αυτή πρέπει να επιλεγεί με μεγάλη προσοχή, για να πετύχει τα μέγιστα.

Σ’ αυτό το θέμα έχει δυστυχώς το προβάδισμα με μεγάλη διαφορά από μας η Τουρκία. Το είχε ανέκαθεν, άλλωστε, αλλά τώρα έχει απογειωθεί. Και έχει απογειωθεί, γιατί εμείς μπαίνουμε στη φωτιά σε ακατάλληλο χρόνο και μ’ όλα τα δεδομένα σε βάρος μας (Πρέσπες, Κυπριακό, Αιγαίο).

Γιατί αρκούμαστε να παρακολουθούμε τη διεκδικητική της πορεία και τον κλιμακούμενο αναθεωρητισμό της φοβισμένοι, αναποφάσιστοι, ανασφαλείς και ανέτοιμοι • γιατί μονίμως υπηρετούμε ξένους ”αφεντάδες” και κάνουμε ό,τι μας λένε εκείνοι να κάνουμε, έστω κι αν αυτά που ζητούν αντίκεινται των εθνικών συμφερόντων μας (Πρέσπες με… ορίζοντα Χάγης).

Έτσι καταντήσαμε το άλλοτε ”ένδοξο αλωνάκι” (την πατρίδα μας) αγνώριστο. Ξεχάσαμε και προγόνους και ιερά κληροδοτήματα. Ξεχάσαμε τις παρακαταθήκες των Πατέρων μας και τις ανθοβόλες τους παραινέσεις. Μετατρέψαμε τα βιβλία-κρίνα της Παιδείας μας, όπως τα ονειρευόταν ο Παλαμάς, σε βιβλία αποχρωματισμένα εθνικά και χριστιανικά, σχεδόν εθνομηδενιστικά και ανορθόδοξα.

Μάθαμε, εν ολίγοις, να καταθέτουμε τα διαπιστευτήριά μας στους δανειστές και εκμεταλλευτές μας, αντί να ανασκουμπωθούμε για να φτιάξουμε κράτος από το μηδέν. Γιατί μόνο έτσι θα δείξουμε πως αγαπάμε αυτήν την πατρίδα κι όχι με λόγια και φανφάρες κομματικές.

”Χρεωστεί κάθε εις να αγαπά και να τιμά την πατρίδα… καν τε αχαμνή (=αδύνατη), πτωχή και εις τους πολλούς αγνώριστη”, έλεγε ο ”Ρωμηός της Κύπρου” Νεόφυτος Ροδινός.

Κι αυτή η αγάπη μας για την πατρίδα πρέπει να είναι, πέρα από έμπρακτη, και διαχρονική. Να μην μπαίνει στο ζύγι των προσωπικών συμφερόντων και διακανονισμών. Έτσι που να νιώσουμε στα τρίσβαθα της ψυχής μας τον φορτισμένο συναίσθημα στίχο του Σολωμού απ’ τους ”Στοχασμούς” του στους ”Ελεύθερους Πολιορκημένους”:

”Μια φούχτα χώμα να κρατώ και να σωθώ μ’ εκείνο…”

Να, τι πρέπει να βάλουμε πάνω απ’ όλα!.. Να σώσουμε το καθαγιασμένο με αίμα ηρώων χώμα της πατρίδας μας, κι ας είμαστε πολιορκημένοι από Ανατολή κι από Δύση, που μας σπρώχνουν αμφότερες να ντροπιάσουμε το ιστορικό παρελθόν μας.

Μας σπρώχνουν στου ”κακού τη σκάλα”, για να ”μαγαριστούμε” προδίδοντας τα όσια και τα ιερά μας. Για να απαξιώσουμε τα κεκτημένα των προγόνων μας, τα λευκασμένα κόκαλα των οποίων είναι σπαρμένα ακόμα στις αετοράχες και τα διάσελα της Πίνδου περιμένοντας από μας τη δικαίωση των αγώνων τους.

Και επειδή αυτά σας φαίνονται θεωρητικά και ”συναισθηματικά”, εγώ θα σας πάω στα ορθολογιστικά και εφαρμοσμένα της Εξωτερικής πολιτικής μας, για να πειστείτε ότι αυτή δείχνει περιοδικά πως βρίσκεται ακόμα σε… σπαργανώδη μορφή και είναι ανεπίδεκτη μάθησης, αφού παραμένει ελλειμματική επαναλαμβάνοντας αυτιστικά και διαχρονικά τα ίδια και τα ίδια λάθη.

Μερικά απ’ αυτά, τα πιο σοβαρά, είναι τα αδύναμα αντανακλαστικά της, η λανθασμένη επιλογή του σωστού χρόνου αντίδρασης στις προκλήσεις που δέχεται και η χρονοκαθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων, για να τις αντιμετωπίσει.

Οι αιτίες για τις παραπάνω αδυναμίες της Εξωτερικής πολιτικής μας οφείλονται κυρίως στην πολιτική ανωριμότητα, την ευθυνοφοβία και την έλλειψη διορατικότητας και εμπειρίας των αρμόδιων πολιτικών προϊσταμένων του ΥΠΕΞ και του ΥΠΕΘΑ (όπου τοποθετούνται συνήθως πρόσωπα με κριτήρια κομματικά), τα οποία δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις άμεσες προτεραιότητες και προκλήσεις στα εν λόγω υπουργεία.

Και για να γίνω σαφέστερη, σας φέρνω σαν τελευταίο παράδειγμα την αιδήμονα σιωπή που ακολούθησε για πολλοστή φορά μετά τις προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου ΥΠΕΞ προ ημερών, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ άνοιξε ευθέως ζήτημα ερμηνείας της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) εστιάζοντας – μέσω της τουρκικής θεωρίας των γκρίζων ζωνών -στη ”Συνθήκη Παραχωρήσεως των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα” (”Συνθήκη Ειρήνης” των Παρισίων 1947).

Τι ήθελε να πετύχει μ’ αυτό; Απλούστατο. Ήθελε να φέρει προς συζήτηση το θέμα διεκδίκησης των νησιών και των βραχονησίδων μας, για τα οποία είπε πρόσφατα ο Ερντογάν ότι δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, υπονοώντας πως η Τουρκία θα διεκδικήσει εξ ημισείας τα κοιτάσματα του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου.

Ε, λοιπόν, σε τέτοια μείζονος σημασίας άμεση πρόκληση θα περίμενε κανείς αντίδραση εκ μέρους της κυβέρνησης και, ειδικότερα, εκ μέρους του επικεφαλής της και του επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών. Αντ’ αυτού τους βλέπουμε μάλλον ανέμελους στην προσπάθειά τους να περάσουν προς τα έξω μια ψευδή εικόνα ελέγχου κι αυτοπεποίθησης, που παραπέμπει όμως στο του Θουκυδίδη: ”Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν”…

Επιφυλάσσομαι να μιλήσω για την οφειλόμενη αντίδραση της νέας Προέδρου Δημοκρατίας, η οποία πολύ φοβάμαι πως θα ήταν στο ίδιο χαμηλό επίπεδο αντίδρασης με τους υπεύθυνους επί των Εξωτερικών και Άμυνας της κυβέρνησης, γιατί – απ’ ό,τι έχω πληροφορηθεί – στερείται της διεθνούς εμπειρίας που είχε ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος στον τομέα αυτό ήταν εξαιρετικός, αφού ήξερε να χειρίζεται τις διακρατικές μας σχέσεις με αριστοτεχνικό τρόπο.

Την ισορροπία των προκλήσεων εκ μέρους του θρασύτατου Τούρκου Προέδρου και την αποκατάσταση του ελλείμματος εκ μέρους μας όχι μόνο σε επικοινωνιακό, αλλά και σε διαδραστικό επίπεδο ανάμεσα σε εμάς και τη χώρα του, είναι ανάγκη να λύσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης το γρηγορότερο.

Να το λύσει από κοινού με τους καθ’ ύλην αρμόδιους υπουργούς, αναπληρωτές και υφυπουργούς συνεργάτες του (Δένδια, Βαρβιτσιώτη, Παναγιωτόπουλο, Στεφανή και Μηταράκη), την ώρα της μεγάλης κρίσης η οποία λίγο απέχει από τη σύγκρουση.

Ήδη η Άγκυρα κλιμακώνει καθημερινά την επιθετικότητα και τη διεκδικητικότητά σας, φτάνοντας στο σημείο να υιοθετήσει ως επίσημο έγγραφο τον χάρτη της ”Γαλάζιας Πατρίδας”. Που πάει να πει ότι μας έχει στριμώξει για τα καλά, ώστε να πέσουμε στην παγίδα της διευθέτησης των διαφορών μας στη Χάγη. Οπότε…

Οπότε ”όλα βαίνουν καλά εναντίον μας”, όπως λέει και στο βιβλίο του ο Γ. Σκαμπαρδώνης ή – άλλως- ”δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια… ωραία ατμόσφαιρα”. Που λέει ο λόγος ωραία, γιατί τα σύννεφα μαζεύονται απειλητικά πάνω από το κεφάλι μας σε δυσμενέστατη για μας συγκυρία, με το μεταναστευτικό να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο δημιουργώντας μια κατάσταση τραγική στα νησιά, των οποίων ο πληθυσμός αντικαθίσταται σε χρόνο ρεκόρ από αλλόθρησκους και αλλόφυλους, εξυπηρετώντας θαυμάσια το σχέδιο της Τουρκίας να τα ”καταλάβει” δια των λαθρομεταναστών και να αποδυναμώσει κάθε δυνατότητα αντίστασης σε περίπτωση απόβασή της σε ένα ή περισσότερα απ’ αυτά.

Ήδη στήνει εδώ και καιρό σκηνικό σύγκρουσης και διαλαλεί σε κάθε ευκαιρία πως υπάρχουν 18 νησιά στο Αιγαίο που δεν είναι ελληνικά, ενόψει προφανώς του Δικαστηρίου της Χάγης που θέλει να μας πάει ο Κυριάκος, λες κι είναι κανένα από αυτά αμφισβητούμενο…

Δεν ξέρω αν έχει δίπλα του ”Ρεπούσηδες” ο πρωθυπουργός για να τον αποπροσανατολίζουν ιστορικά και επέλεξε για τον λόγο αυτό τον δρόμο της Χάγης, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει, γιατί τίποτα δεν είναι αμφισβητήσιμο γύρω απ’ την ενσωμάτωση με τον εθνικό μας κορμό των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.

Αυτό άλλωστε διαβεβαιώνει και η ανακοίνωση του ελληνικού ΥΠΕΞ σε απάντηση των δηλώσεων του Τούρκου υπουργού ΆμυναςΧουλουσί Ακάρ, που ζητά την άμεση αποστρατιωτικοποίηση 16 νησιών του Αιγαίου.

Όσο για εκείνα που διακήρυξε παραπλανητικά ο αρχηγός της τουρκικής Αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιντσάρογλου, ότι δηλαδή απ’ όλη την Κρήτη μόνο τα Χανιά ανήκουν στην Ελλάδα, είναι σίγουρο ότι στηρίζονται στη γνωστή, ανιστόρητη επιχειρηματολογία του τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP) ότι τα 3/4 της Κρήτης και οι 14 νησίδες που βρίσκονται γύρω από αυτήν είναι υπό ελληνική κατοχή.

Κι ότι με τη Συνθήκη του Λονδίνου (1913), 14 απ’ τις πέριξ αυτής νησίδες της παρέμειναν υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάνης). Ύστερα, κατά τους Τούρκους πάντα, η Βουλγαρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο παραιτήθηκαν των δικαιωμάτων τους στην Κρήτη, χωρίς ωστόσο να τα παραχωρήσουν επίσημα στην Ελλάδα!!!..

Πρωτοφανής διαστρέβλωση της αλήθειας που συναγωνίζεται εκείνην των Σκοπιανών για την Μακεδονία και την ελληνικότητά της!!!.. Ως εκ τούτου, με βάση την παραχάραξη των ιστορικών δεδομένων, οι Τούρκοι θέτουν ήδη υποψηφιότητα ως πρωτοπόροι πλαστογράφοι της παγκόσμιας ιστορίας.
Ευτυχώς όμως γι’ αυτήν και για την Ελλάδα, που βαδίζει πάντα με γνώμονα την τεκμηριωμένη αλήθεια, η Ιστορία δεν ξαναγράφεται. Και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να απαιτήσουμε απ’ τους θρασύτατους γείτονες εξ Ανατολών σεβασμό προς αυτήν και τα κυριαρχικά δικαιώματά μας.

Ήδη θα έπρεπε να προβούμε σε διάβημα διαμαρτυρίας παραδίδοντας μαθήματα Ιστορίας στους ανιστόρητους. Είναι καιρός να τους πούμε έξω απ’ τα δόντια πως η αναθεωρητική στάση τους δεν οδηγεί πουθενά, γιατί αν θέλουν νέα σύνορα, θα πρέπει να τα σπάσουν. Αλλά οι συνθήκες δε σπάνε, παρά μόνο με πόλεμο.

Οπότε, με αφορμή την αναθεωρητική εμμονή της Τουρκίας, μπορούμε ως Ελλάδα να την καταγγείλουμε στο ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ ότι δημιουργεί προϋποθέσεις ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου με το να αμφισβητεί την ελληνικότητα 18 νήσων και βραχονησίδων του Αιγαίου και να ζητά την αποστρατικοποίηση 16 συγκεκριμένων νησιών για ευνόητους λόγους.

Ωστόσο είναι γνωστό τοις πάσι, κι αυτό το ξεκαθάρισε έστω και αργοπορημένα σήμερα (23/1/’20) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, ότι ”…το καθεστώς των νήσων Λήμνου και Σαμοθράκης διέπεται από τη Σύμβαση της Λωζάνης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Montreux του 1936. Το καθεστώς των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας διέπεται απότη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης του 1923 και το καθεστώς των Δωδεκανήσων διέπεται από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947…”.

Όλες αυτές οι συνθήκες έχουν την υπογραφή της Τουρκίας.Τίποτε δεν έγινε ερήμην της, αλλά με τις ευλογίες της. Με τις ευλογίες της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, για να είμαστε ακριβείς. Κι αυτές οι συνθήκες είναι διεθνείς και δεν μπορούν να σπάσουν παρά μόνο με πόλεμο, όπως προείπα.

Γι’ αυτό είναι ανόητο να μιλάμε για καταφυγή μας στη Χάγη (κ. Μητσοτάκη) παρασυρμένοι απ’ την τουρκική προπαγάνδα για ”γκρίζες” ζώνες στο Αιγαίο. Είναι ανόητο και επικίνδυνο, γιατί δίνουμε την εντύπωση ότι η συνεχής επανάληψη των αυθαίρετων και ανιστόρητων ισχυρισμών της Άγκυρας ή οι προσαρμοσμένες στα συμφέροντά της ερμηνείες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας έπιασαν τόπο…

Η άμεση αντίδραση στις δηλώσεις Ακάρ απ’ το υπουργείο Εξωτερικών θα πρέπει να γίνει μονόδρομος στον τρόπο ”επικοινωνίας” μας με το αρμόδιο τουρκικό υπουργείο. Οι εξωφρενικές προκλήσεις του Ερντογάν δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες και να υποκαθιστώνται από ανόητες συνήθεις δηλώσεις περί… νευρικότητας του ”σουλτάνου”, οι οποίες υποτιμούν τόσο το ΥΠΕΞ, όσο και τον ελληνικό λαό που τις ακούει.

Πιστεύω ακράδαντα πως αν η Ελλάδα – το ”ένδοξο αλωνάκι” μας – δώσει προς τα έξω την εικόνα ότι είναι σοβαρή, ενωμένη και αποφασισμένη να μην ριψοκινδυνέψει δεύτερες ”Πρέσπες” με ορίζοντα Χάγης, η Τουρκία θα απογυμνωθεί απ’ τα έωλα επιχειρήματά της και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της επεκτατικής της διάθεσης, του μεγαλοϊδεατισμού της, που υπαγορεύεται από το δόγμα της ”υπερεξάπλωσης” της ”Γαλάζιας Πατρίδας” και τον ”Εθνικό Όρκο των Τούρκων του 1920, γνωστό ως Misak-ı Millî.

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Με πληροφορίες από: antinews.gr