Όταν ο κόσμος ανασαίνει με τα μάτια

Μικροδείχνουμε. Αναθεωρούμε. Γιατί μόνο αυτός είναι ο τρόπος. Και προπάντων καθώς μεγαλώνουμε, αποφεύγουμε.
-Μικροί συλλογισμοί για μια παράξενη αιώνιότητα.
Αυτά που ξεχνάμε και όσα θυμόμαστε και θα θυμόμαστε για πάντα. Αυτά είμαστε.
-Μικρές στιγμές συνειδητότητας πάνω στη διασκευή του χρόνου.
Αυτά που δεν είπαμε κι οι τόποι που δε γνωρίσαμε μας γνώρισαν καλύτερα κι απ΄τον εαυτό μας κι αναρωτιόμαστε, αφομοιωνόμαστε και πάλι απ΄την αρχή.
Και σίγουρα κατά βάθος μπορούμε και καλύτερα.
Και αυτή είναι η μεγάλη μου ανησυχία γιατί ένας λαός που μπορεί και καλύτερα να επιμένει στην ανοησία;
Επαναπαυόμαστε στην ιδέα ότι έχουμε τον ήλιο. Αλλά δε ξέρουμε πια τι να τον κάνουμε.
Δεν είναι που είσαι είναι που αισθάνεσαι. Και σε αυτό πρέπει να ελπίζουμε. Γιατί αν το καλοσκεφτείς κάπως έτσι γίνονται οι μετατοπίσεις. Μέσα από νότες μουσικών, αμφιβολίες παιδιών, μέσα από όνειρα που επιλέγουμε να δούμε όσο μένουμε ξύπνιοι. Οι ρομαντικές, αμφιλεγόμενες προσωπικότητες μας μεγάλωσαν σχεδόν σωστά, με αναγκαία ευρωπαικά παραμύθια κι όλα αυτά που αγαπήσαμε πιο πολύ είναι αυτά που αντέξαμε πιο λίγο. Και πάλι ετεροπροσδιοριζόμαστε. Μερικοί παράξενοι που προσπαθούν να αλλάξουν ένα κόσμο στον οποίο εν τέλει δεν ταιρίαζουνε.
Αλλά δεν πειράζει αρκεί να είμαστε και να παραμένουμε ευσυγκίνητοι.
Γιατί μόνο έτσι αξίζει. Και κανείς δεν γνωρίζει απόλυτα αλλά όλοι έχουμε άποψη για κάτι εκ των προτέρων αβέβαιο, μιας και συμπεριφερόμαστε κι εμείς διπολικά τόσο σαν κύμματα αλλά και σαν σωματίδια. Κι αυτό είναι η αδύναμία μας, αν έτσι την χρησιμοποιούμε.
Αλλά υπάρχει πάντα ακόμη ένας τρόπος. Με εμάς ή χωρίς εμάς. Τι σημασία έχει;
Αφού κλείνουμε μέσα μας ένα κοινό – την περιπετειώδη μας εμμονή στην αλλαγή.
Νοιώθω λοιπόν πως είμαστε λίγο μπερδεμένοι, βρισκόμαστε μπροστά σ΄ένα λεωφορείο που χάσαμε, σ΄ένα ταξί που πέρασε αδιάφορο μπροστά μας, σ΄ένα χορευτικό που φτιάξαμε στο σχολείο, σ΄ένα ρυθμό που μας χάρισε ο ήλιος και μας έκλεψε ο ”πολιτισμός”, σ΄ ένα σπουδαίο ανάλογα με τους καιρούς ερωτηματικό που χοροπηδάει μες στο στομάχι μας και χάνουμε έτσι τα μεγαλύτερά μας ρίσκα. Συνηθίσαμε κάπως τις τυμπανοκρουσίες και δεν αντέχουμε λίγη σιωπή στα βλέμματά μας κι αυτή είναι η υπερηφάνεια μας. – Ας είναι αυτή κι η αλλαγή μας.
Με εμάς ή χωρίς εμάς. Άλλωστε είμαστε διαμορφωμένοι για να υπάρχουμε ακόμα κι όταν δεν υπάρχουμε.
Όσο μπορεί ο καθένας. Μα όλοι να μπορούμε περισσότερο. Να σκάψουμε όσο προλαβαίνουμε να βρούμε αυτό ακριβώς που είμαστε, να μην σκορπιζόμαστε τυχαία και όποτε, γιατί η σωστή απάντηση είναι τώρα και θα ΄ναι πάντα τώρα. Κι αυτή η φράση από μόνη της αυτοαναιρείται.
Γιατί όπου υπάρχει το τώρα δεν χωράει το πάντα.
Άρα αυτή η φράση δεν μπορεί να υπάρξει. – Μονάχα όμως μέχρι να την γράψω.
Μόνοι μας να παλεύουμε την άγνοια μαζί με άλλους να χαιρόμαστε τη νίκη.
Όταν ο κόσμος ανασαίνει με τα μάτια μπορεί να μετουσιώσει τη φθορά σε διαμάντι, την αυθυποβολή σε τέχνη, την μετριότητα σε καινοτομία, την επιμονή σε ευθύνη, την ιστορία σε οξυδέρκεια, την παρατήρηση σε ποίηση. Γιατί δεν είμαστε ανίκητοι κι αυτή ακριβώς είναι η μαγεία μας. Γιατί είναι δύναμη να μπορείς να νικηθείς, τότε σημαίνει πως μπορείς και να νικήσεις.
Μόνο να επιλέγουμε. Να συνεχίζουμε και να παραμένουμε.
Να σταματήσουμε να είμαστε οι αναβολές μας, να ξεκινήσουμε να είμαστε οι ευαισθησίες μας.
Να σταματήσουμε να γενικεύουμε, να παραφλυαρούμε, να διαβάζουμε μισά τα βιβλία μας,
να πίνουμε σκέτο τον καφέ μας, να ξεσπάμε σε ανόητους καβγάδες, να τρεφόμαστε απ΄τη θλίψη μας και απ΄τη θλίψη των άλλων, να φανατιζόμαστε σε γήπεδα και σε πλατείες, να κατακρεουργούμε ότι δε μας μοιάζει. Να σταματήσουμε να εντοπίζουμε τα λάθη των άλλων.
Να ξεκινήσουμε να μαθαίνουμε απ΄αυτά. Χωρίς πολλά λόγια για ότι δεν καταλαβαίνουμε. Μόνο σταθερή κι επίμονη έρευνα. Είναι διαφορετικό πράγμα η κριτική και διαφορετικό η ισοπέδωση.
Να βρίσκουμε αυτό που αγαπάμε χωρίς να χρειάζεται να μας σκοτώσει.
Μόνο να σωθεί από μας και να σωθούμε κι εμείς από εκείνη την επικρατέστερη δικαιολογία μας – το χάος.
Να γίνουμε οι προσδοκίες μας όσο κι αν αυτό αποδεικνύεται παράδοξο στο τέλος της ημέρας. Χωρίς να γκρινιάζουμε.
Γιατί ο χρόνος μας δεν θα είναι ποτέ αρκετός ας είναι τουλάχιστον οι προσδοκίες μας. Ας είμαστε τουλάχιστον ο ένας για τον άλλον.

Σίλια Κατραλή Μινωτάκη