Μετά από όσα είδαμε στο πρώτο μέρος του άρθρου για την κατάσταση στη Μακεδονία τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, την πάλη Βούλγαρων και Ελλήνων στα εδάφη της και αφού πλέον διαπιστώσαμε, πως ούτε καν εγείρονταν θέμα Μακεδονικής εθνότητας, παρά μόνο προπαγάνδες και υποσχέσεις από πλευράς Βουλγαρίας και αυτονόμηση και αργότερα προσάρτησή της, πάμε να δούμε μερικούς σταθμούς στην μετέπειτα ιστορία του θέματος.
Καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη του Μακεδονικού ζητήματος έπαιξε η Αριστερά, εκφραζόμενη στην Ελλάδα από το αντίστοιχο κόμμα-όχημά της. Θα δούμε επίσης, πώς και υπό ποιες συνθήκες άρχισε να καλλιεργείται στους κατοίκους της νότιας Γιουγκοσλαυίας η πεποίθηση της “Μακεδονικής” εθνικότητάς τους.
Προδοσία, σταθμός πρώτος: 1924
Το 1924 λαμβάνει χώρα το 5ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Γ’ Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν). Συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλαδος, ως παράρτημά της, δηλώνοντας ευθέως πως δεν πρόκειται για κόμμα με ανεξάρτητες απόψεις και γραμμή πλεύσης, αλλά όπως κάθε αντίστοιχο κόμμα του εξωτερικού, αποτελεί παρακλάδι της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Στο συνέδριο αυτό λοιπόν, μεταξύ των άλλων υιοθετήθηκε μια θέση για «το εθνικό ζήτημα στην Κεντρική Ευρώπη και τα Βαλκάνια». Δια της αποφάσεως αυτής, η Ελλάς, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Γιουγκοσλαυία και η Ρουμανία χαρακτηρίζονταν ως «μικρά ιμπεριαλιστικά κράτη, που προσήρτησαν εκτεταμένα εδάφη κατοικούμενα από ξένες εθνότητες» και τα οποία «αποτελούν εστίες εθνικής καταπίεσης και κοινωνικής αντίδρασης». Συνάμα, καλούνταν τα κατά τόπους Κομμουνιστικά Κόμματα να αγωνιστούν «για τον αποχωρισμό των καταπιεζόμενων εθνοτήτων». Το συνέδριο επίσης, ετάχθη υπέρ μιας αυτόνομης Μακεδονίας και μιας αυτόνομης Θράκης: «Το Συνέδριο παραδέχεται ότι τα συνθήματα “Ενιαία και Ανεξάρτητος Μακεδονία” και “Ενιαία και Ανεξάρτητος Θράκη” είναι τελείως ορθά και αληθινώς επαναστατικά».
Το όλο θέμα αποτελεί δημιούργημα (ψευδοπρόβλημα, ή αλλιώς “Δίνουν το πρόβλημα, δίνουν και τη λύση”) του κόκκινου ιμπεριαλισμού (κυριολεκτικώς εδώ) για εξαγωγή της “Επανάστασης” και σε άλλα κράτη. Μόνο που στην Ελλάδα, υπήρχε μια ιδιαιτερότητα. Τα εδάφη της Μακεδονίας και της Θράκης, ήταν φτωχά, χωρίς βιομηχανική παραγωγή, οπότε δεν κατοικούνταν από την “καταπιεζόμενη τάξη της εργατιάς”, ούτε και οι αγρότες έδειχναν πρόθυμοι για επαναστάσεις. Το target group του Κομμουνισμού κυριολεκτικά δεν υπήρχε! Έτσι, έφτιαξαν ένα: καταπιεζόμενη Μακεδονική εθνότητα. Παρεκκλίνοντας λίγο από τις αρχές τους, το γύρισαν σε “εθνικό” αγώνα, παρά σε ταξικό. «Μακεδονική εθνότης υφίσταται και καταπιέζεται υπό του Ελληνικού ζυγού, η οποία όμως πρέπει να υποταχθεί εις την Μακεδονική πραγματικότητα και να συνδεθεί με το απελευθερωτικό κίνημα του προλεταριάτου» έλεγε το 6ο συνέδριου του ΚΚΕ.
Έτσι, για να ξαναγυρίσουμε στην Κομιντέρν, η οργάνωση αυτή ταυτίστηκε με τις επιδιώξεις για προσάρτηση (μετά την ανεξαρτητοποίηση) της Μακεδονίας από τη Βουλγαρία. Ο εκσλαυϊσμός της Μακεδονίας και της Θράκης θα έρχονταν πολύ βολικά για μια Βαλκανική σοβιετοποίηση. Στην απόφαση φυσικά του Συνεδρίου έπαιξε καθοριστικό ρόλο και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, το οποίο και έριξε την ιδέα στο τραπέζι. Για την ιστορία, να αναφέρουμε πως πλην Μακεδονίας και Θράκης, προετάθη και η ανεξαρτητοποίηση της Βεσσαραβίας, της Μπουκοβίνας, της Τρανσυλβανίας και της Δοβρουτσάς (εδάφη που γλυκοκοίταζε η Βουλγαρία ανέκαθεν), αν και οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις βρήκαν εμπόδιο τις αντιδράσεις του Κ.Κ. Γιουγκοσλαυίας, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Το Κ.Κ.Ελλάδος, πού;
Η ίδια προδοτική γραμμή συνεχίσθηκε και τα επόμενα χρόνια χωρίς σταματημό. Το συμπέρασμά μας (εκτός του ότι η ορολογία και η νοοτροπία της…προοδευτικής Αριστεράς έχουν κολλήσει στις αρχές του 20ου αιώνα) είναι ότι το ΚΚΕ απλώς διατελούσε ως πράκτορας της Σοβιετικής Επιτροπής, δίχως φωνή, δίχως άποψη, δίχως κανένα ενδιαφέρον για τον τόπο που το φιλοξενούσε. Ήταν απλά ένας ακόμη Δούρειος Ίππος.
Προδοσία, σταθμός δεύτερος: 1935
Η εθνική Ελληνική πραγματικότητα όμως ανάγκασε σύντομα τα ανδρείκελα του κόμματος να αλλάξουν γραμμή, μιας και δεν εύρισκαν ευήκοα ώτα. Η ωμή τακτική της απόσπασης εδαφών από την Ελλάδα, εδαφών που με τόσο κόπο και αίμα ελευθερώθηκαν, συνάντησε αντιδράσεις. Έτσι, το 1935 άρχισαν να διαδίδουν ένα νέο σύνθημα, πιο κατάλληλο και λιγότερο “ανατρεπτικό”: «Πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες!». Όπως συνεφωνήθη και στο 6ο συνέδριο του ΚΚΕ: «Η αλλαγή αυτή του συνθήματος δεν σημαίνει άρνηση της μαρξιστικής-λενινιστικής αρχής της αυτοδιάθεσης των εθνικών μειονοτήτων. Την αντικατάσταση του παλαιού συνθήματος για ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη επιβάλει αυτή η ίδια αλλαγή των συνθηκών…….Στο κομμάτι της Μακεδονίας που κατέχει σήμερα η Ελλάδα εγκαταστάθηκε Ελληνικός προσφυγικός πληθυσμός……. Ο πληθυσμός στο Ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας είναι σήμερα Ελληνικός. Και η λενινιστική-σταλινική αρχή της αυτοδιάθεσης απαιτεί στις σημερινές συνθήκες την αλλαγή του παλαιού συνθήματος». Ξέχασαν ηθελημένα οι δύστυχοι πως ο πληθυσμός της Μακεδονίας και της Θράκης ήταν πάντοτε Ελληνικός και ακόμη και οι Βούλγαροι ή εκβουλγαρισθέντες, εκτός από μειοψηφία, ήταν και ξένο στοιχείο.
Προδοσία, σταθμός τρίτος: 1943
Αν νομίζατε ότι η παραπάνω στροφή του ΚΚΕ ήταν μόνιμη και ότι το Κόμμα δεν ήταν ξενόδουλο και καιροσκοπικό, διαβάστε τη συνέχεια. Η Γ’ Κομμουνιστική Διεθνής διαλύθηκε το έτος αυτό και το ΚΚΕ με το Κ.Κ. Βουλγαρίας συνεφώσησαν σε σύσκεψη στο Πετρίτσι πως τώρα που η Κομιντέρν διελύθη, θα έπρεπε να συνεχίσουν τον αγώνα συμφώνως προς τις τελευταίες οδηγίες της και να εγκαθιδρύσουν εν τέλει μια Βαλκανική Ένωση Σοβιετικής Δημοκρατίας και να λύσουν μια για πάντα τις διαφορές μεταξύ των εθνών της περιοχής. Μεταξυ άλλων αποφασίστηκε ότι: «Η Μακεδονία, Ελληνική, Βουλγαρική και Σερβική (στη συνέχεια καθορίζονται τα όριά της) θα αποτελέσουν ανεξάρτητη αυτόνομη Σοβιετική Δημοκρατία μέσα στη Σοβιετική Ένωση της Βαλκανικής…».
Σε συνέχεια των παραπάνω, το 1944 στις Καρυδιές Εδέσσης, ο Λοχαγός Κάλτσεφ του Σλαυϊκού Λαϊκού Απελευθερωτικού Μετώπου και ο Ανδρέας Τζήμας του ΕΑΜ συνυπέγραψαν νέο σύμφωνο αυτονομήσεως το οποίο προέβλεπε τη δημιουργία αυτόνομου Μακεδονικού κράτους και την τοποθέτησή του κάτω από την προστασία της Ρωσίας, ενώ καθορίζονταν και η σημαία του (η βουλγαρική σημαία με αντίθετη φορά χρωμάτων και αστέρια στο κέντρο).
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, αργότερα το ίδιο έτος, εκπρόσωποι του ΕΛΑΣ, της ΠΕΕΑ, του Κ.Κ.Βουλγαρίας και του Βουλγαρικού στρατού κατοχής (!!!!) υπογράφουν στο Μελισσοχώρι σύμφωνο για συνέχιση του “κοινού απελευθερωτικού αγώνα” και ότι «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ αναλαμβάνον να σχηματισουν μια διεθνη Μακεδονία μετά το τέλος του πολέμου» όπως επίσης και «Κατάργηση συνόρων Ελλάδος, Βουλγαρίας και Σερβίας».
Περιττό να αναφερθεί πως Βούλγαροι κομιταζτήδες (όπως τους ονόμαζαν οι καταπιεζόμενοι Έλληνες, σε ανάμνηση των μαύρων χρόνων του Μακεδονικού Αγώνα) τριγύριζαν ελεύθερα σε Ελληνικά εδάφη, παλεύοντας να εκβουλγαρίσουν σλαυόφωνους Έλληνες και δολοφονώντας βάρβαρα (σε συνεργασία πάντα με τους ΕΛΑΣιτες) παλαίμαχους Μακεδονομάχους. Οι περιγραφές της περιόδου είναι άφθονες και φρικιαστικές, αλλά δυστυχώς γραμμένες μόνο σε παλιά και σπάνια βιβλία και κανείς δεν τις γνωρίζει. Ενδιαφέρον στοιχείο, είναι πως η πρώτη πατριωτική πράξη αντίστασης κατά του κατακτητή, συνέβη στην βουλγαροκρατούμενη Δράμα από τους πρώτους κιόλας μήνες. Εξίσου ενδιαφέρον στοιχείο το ότι ο βουλγαρικός στρατός κατοχής ήρθε με την άδεια των Γερμανών συμμάχων του στις βόρειες περιοχές της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας και ανέλαβε κατοχική δράση, σπέρνοντας τη γνωστή προπαγάνδα.
Οι αντάρτες του ΕΛΑΣ πάντως, ενώ υποτίθεται έκαναν απελευθερωτικό αγώνα, δεν μας είπαν…ποιον ακριβώς πάλευαν να απελευθερώσουν στη Μακεδονία. Γιατί υπάρχουν αναφορές πατριωτών από την Μακεδονία, που ενώ ήταν ήρωες του Αλβανικού Μετώπου λίγους μήνες πριν, με το που κατατάχθηκαν στον ΕΛΑΣ για να ελευθερώσουν την Ελλάδα (όπως πίστευαν), υπέστησαν τόση πλύση εγκεφάλου από τους κομισάριους -ίσως και τρομοκρατία- που άλλαξαν γραμμή πλεύσης και ξαφνικά ήθελαν μια ανεξάρτητη Μακεδονική εθνότητα. Κάποιος μάλιστα που ερωτήθηκε από τους σλαυόφωνους συγγενείς του γιατί άλλαξε γνώμη, απάντησε: «Τώρα έχουμε νέα κεφάλια (μυαλά δηλαδή). Εσείς πάτε ακόμα με τα παλιά κεφάλια». Δεν ήταν δύσκολο βέβαια το ΕΑΜ να βρει υποστηρικτές ανάμεσα στους Σλαυόφωνους της Μακεδονίας. Η πολιτική του Μεταξά ήταν πολύ καχύποπτη προς τους πληθυσμούς αυτούς και θεωρώντας τους πιθανούς συνεργάτες των Βουλγάρων (που ήταν η κύρια απειλή εκείνη την εποχή) τους υπέβαλλε σε αστυνομικές έρευνες και παρακολούθηση από την ασφάλεια κτλ. Ο πληθυσμός αυτός έβλεπε με ελάχιστη συμπάθεια το καθεστώς και βρήκε πολύτιμους συμμάχους αργότερα στο πρόσωπο των κομμουνιστών οι οποίοι…έβλεπαν και αυτοί με ελάχιστη συμπάθεια το καθεστώς Μεταξά! Η ταύτιση δεν ήταν δύσκολο να επιτευχθεί. Όπως ακριβώς αργότερα, οι ελληνικές κυβερνήσεις αποξένωσαν τους Πομάκους της Θράκης, γκετοποιώντας τα χωριά τους. Ως το 1996 έπρεπε να εισέλθεις σε Πομακικό χωριό μετά από αστυνομική άδεια. Την αδιαφορία αυτή εκμεταλλεύτηκαν οι Τούρκοι για να πουν «Να, οι Έλληνες δεν σας θέλουν. Αυτό δείχνει ότι είστε Τούρκοι». Τα ίδια και τα ίδια πάντα….
Από τα ανωτέρω λοιπόν προκύπτει το ότι το ΚΚΕ πέταξε τη μάσκα και επανήλθε με το παλιό σύνθημα του 1924, τώρα που οι συγκυρίες το επέτρεπαν.
Προδοσία, σταθμός τέταρτος: 1949
Από το 1944, η επεκτατική πολιτική του Γιόζεφ Μπροζ Τίτο προσέβλεψε στην δημιουργία Μακεδονικού κράτους στην ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαυϊας και προς τούτο, συμπεριέλαβε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας στο μεγάλο κράτος του, με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Επρόκειτο περί κατακτητικών βλέψεων τις οποίες υποστήριξε και η ηττημένη Βουλγαρία. Έτσι, δια της μυστικής συνθήκης του Μπλεντ το 1947, μεταξύ Τίτο και Δημητρώφ, καθορίζονταν η ίδρυση της Μακεδονίας των νότιων Σλαύων και ως πρώτο βήμα θα πραγματοποιούνταν η τελωνειακή ένωση και η κατάργηση των συνόρων Γιουγκοσλαυϊας και Βουλγαρίας. Η Βουλγαρία θα παραχωρούσε το κατεχόμενο από αυτήν τμήμα της αρχαίας Μακεδονίας και ως αντάλλαγμα θα λάμβανε την περιοχή του Πιρότ, μαζί με την υποστήριξη της Γιουγκοσλαυϊας εις βάρος της Ελλάδας στην διεκδίκηση της Δυτικής Θράκης. Το σχέδιο αυτό υποστήριξε και το ΚΚΕ, και ο Τίτο ανέμενε την νίκη των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος (ΔΣΕ) για χάρη της “Μακεδονίας” που ονειρεύονταν. Είναι γνωστές ήδη οι θέσεις του ΚΚΕ για το Μακεδονικό και τι θα έκαναν σε περίπτωση νίκης τους.
Το σύμφωνο του Μπλεντ όμως αποτέλεσε το αίτιο που “τα έσπασαν” ο Τίτο και ο Στάλιν, και το 1948 η Γιουγκοσλαυϊα αποσχίστηκε από το στρατόπεδο του Στάλιν. Όλο αυτό διότι ο δηλωμένος σκοπός του ήταν η διαίρεση της Βαλκανικής σε μικρά κρατίδια, και όχι η ένωσή τους (ειδικά χωρίς την έγκρισή του) την οποία και χαρακτήρισε βαλκανικό εθνικισμό. Θυμίζει σκανδαλιστικά το σχέδιο για καντονοποίηση των Βαλκανίων με δημιουργία Μακεδονικού, Θρακικού, Ηπειρωτικού κτλ κράτους. Αποκαλυφθηκε μάλιστα από τους Γιουγκοσλαύους (1949) σχέδιο της Βουλγαρίας για ανακήρυξη Βαλκανικής, και όχι Νοτιοσλαυϊκής Μακεδονίας, η οποία θα περιλάμβανε την Ελλάδα κι ένα νέο ανεξάρτητο Μακεδονικό κράτος, κάτι που έρχονταν σε αντίθεση με τα συμφέροντά τους.
Το ΚΚΕ, υπό τις εξελίξεις αυτές, υποδουλώθηκε πλήρως -όπως θα περίμενε κανείς- στον “πατερούλη” Στάλιν και προχώρησε σε εκκαθάριση φιλοτιτοϊκών στελεχών του και ανέλαβε την συνδρομή των Βουλγάρων. Το 1949, για πρώτη φορά από την έναρξη του Συμμοριτοπολέμου, το Κόμμα δηλώνει απερίφραστα το σκοπό του: την εθνική αποκατάσταση του Μακεδονικού λαού. Δεν μας είπαν βέβαια σε ποιο Μακεδονικό λαό απευθύνονταν, μιας και όσοι ονειρεύονταν ανεξαρτησίες και λοιπά, ήταν μια θλιβερή μειοψηφία, ενταγμένη στους κόλπους τους. Είναι γνωστό άλλωστε ότι είχαν επιδοθεί στην συγκέντρωση λίγων σλαυόφωνων και στην κατήχησή τους περί Σλαυομακεδονικού λαού κτλ. Σε κάθε τμήμα επίσης του ΔΣΕ, υπήρχαν δύο πολιτικοί επίτροποι, ο ένας εκ των οποίων ήταν της Βουλγαρικής οργάνωσης ΝΟΦ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο)! Και μετά από όλα αυτά, επιμένουν πολλοί να μιλούν ακόμα για “Εμφύλιο”!
Επίλογος
Από όσα εν συντομία παρουσιάστηκαν παραπάνω προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα:
1) Το Μακεδονικό ζήτημα, ενώ ξεκίνησε καθαρά σαν αγώνας Ελλήνων και Βουλγάρων για επικράτηση στα εδάφη της Μακεδονίας, με τις “ευλογίες” της Σοβιετικής Ένωσης μετεξελίχθηκε στη δημιουργία ενός ψευδοέθνους με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της.
2) Το σχέδιο αυτό πήρε σάρκα και οστά από την Σοβιετική επεκτατικότητα, το Βουλγαρικό σωβινισμό και την προδοσία του ΚΚΕ. Η ρίζα του δεν ήταν αγνή, μα γεννήθηκε από τρία αρνητικά στοιχεία ενωμένα: επεκτατικότητα, σωβινισμός και προδοσία. Οτιδήποτε μπορεί να δημιουργηθεί από τα παραπάνω, μόνο ευοίωνο δεν είναι.
3) Όλο αυτό δημιούργησε μια γενιά απαίδευτων ανθρώπων που άρχισαν να πιστεύουν ανυπόστατα πράγματα, με αποτέλεσμα να φτάσουμε σε όσα βλέπουμε στις μέρες μας.
4) Αριστερά και “Σλαυομακεδόνες” πάνε χέρι-χέρι ανέκαθεν. Η Αριστερά κατασκεύασε ένα ανύπαρκτο ζήτημα το οποίο μας ταλαιπωρεί ως σήμερα.
Όπως είχε επισημάνει σε μια ομιλία του ο συγγραφέας Στρατής Μυριβίλης, Έλληνας και Κομμουνιστής, δεν γίνεται να είσαι ταυτόχρονα. Επίσης, παρατήρησε ότι το Κόμμα δεν λέγονταν Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, ωσάν να είχε αποκηρύξει κάθε Ελληνικότητα. Για να μη βιαστεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα για τα φρονήματα του Μυριβίλη, να πούμε ότι τα βιβλία του είχαν απαγορευτεί από το καθεστώς Μεταξά. Το καθεστώς που κυνήγησε και αποξένωσε τους σλαυόφωνους Έλληνες, σπρώχνοντάς τους στην αγκαλιά της προδοσίας. Χαρακτηριστικό είναι ένα περιστατικό κατά τη διάρκεια του Συμμοριτοπολέμου: ένας έφεδρος αξιωματικός πήγε να φάει στο σπίτι κάποιου σλαυόφωνου χωρικού. Ο χωρικός αυτός, του έδειξε με καμάρι φωτογραφίες του Μακεδονομάχου παππού του, απαιτώντας με πίκρα να μάθει γιατί το κράτος τους φέρονταν τόσο καχύποπτα.
Πρέπει να γνωρίζουμε τα αίτια του προβλήματος. Η λύση δεν είναι υστερικές κραυγές για το ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική. Πρέπει να ξέρουμε γιατί και πώς δημιουργήθηκε το ζήτημα, ποιοι είναι οι υπεύθυνοι και να έχουμε τις κατάλληλες νηφάλιες απαντήσεις στα επιχειρήματά τους. Επιχειρήματα που βασίζονται στην χρόνια έλλειψη παιδείας από μέρους μας και ταυτόχρονης πολύχρονης μελέτης και αυτοπροπαγάνδας (αν μου επιτραπεί η έκφραση) από μέρους των Αριστερών. Μέχρι τώρα είχαν συνηθίσει να παίζουν χωρίς αντίπαλο. Τώρα;
ΔΙΟΝΥΣΟΣ1991ΕΛ
Κοινοποιήστε: