Χωρίς νόημα…

Εάν έχει κανείς υπομονή ή είναι αργόσχολος και παρακολουθεί πολιτικές [δεν χρειάζονται ανθυπομειδιάματα] συζητήσεις στα τηλεοπτικά παράθυρα, το λιγότερο που θα υποστεί η γκλάβα του είναι η σύγχυση.

Γνωρίζοντας ποια…
κόμματα συγκυβερνάνε και ποια είναι στην αντιπολίτευση αναρωτιέται για τον βαθμό ευφυΐας του αφού τα περισσότερα πυρά τα δέχεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης -λες και αυτό κυβερνά. Ακούς τους εκπροσώπους του κυβερνητικού σχηματισμού και θεωρείς ότι αυτοί είναι στην αντιπολίτευση -για όλα τα κακά φταίει η ανόσια και ξεπουλημένη αντιπολίτευση, αυτή που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια.

Ακούς τους λεβέντες αυτούς και απορείς. Μα είναι δυνατόν να μην αναλαμβάνουν τις δικές τους ευθύνες, αυτές που τους αναλογούν; Διότι πλέον δεν είναι αθώες περιστερές, έχουν και αυτοί υπογράψει μνημόνια [τη στιγμή που θα μπορούσαν να αρνηθούν -αλλά εάν αρνούνταν δεν θα ήσαν σήμερα στα κυβερνητικά έδρανα]. Τι θέλουν και επιτίθενται με θράσος και απολίτιστο τρόπο εναντίον των αντιπάλων; Οι τελευταίοι δεν πάνε πίσω σε απρεπή συμπεριφορά, μην παρασυρόμαστε.

Τα ίδια ακριβώς συνέβαιναν όταν συγκυβερνούσαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ -για όλα έφταιγε ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Τίποτε δεν αλλάζει σε τούτον τον έρημο τόπο. Ιδιοι κι απαράλλαχτοι οι «πρωταγωνιστές» της διακυβέρνησης· τόσο ομοιότροποι, τόσο προβλέψιμοι και τόσο ομοιόγλωσσοι -να φρίττει κανείς. Δεν λέω, υπάρχουν και οι εγγράμματοι, αλλά καλύπτονται από τις αδολεσχίες και τα μουγκανητά ενίων που παρουσιάζονται -ποιος ξέρει γιατί επιλέγονται οι ίδιοι και οι ίδιοι- στην τηλεοπτική οθόνη διαλαλώντας την πραμάτεια τους [εδώ οι καλοί κι ενάρετοι, από ’κεί οι κακοί και οι άτιμοι, οι κλέφτες και οι ψεύτες και λοιπά].

Στο μεταξύ ο κόσμος έχει κουραστεί και σιγά σιγά αρχίζει να εθίζεται σε ό,τι του σερβίρουν, αδιαφορώντας εν τέλει για την ποιότητα του λόγου που εκπέμπεται. Αιφνιδιασμένοι οι πολλοί από την αυτομόληση των ιδεών, αξιών, αρχών, ελπίδων, απλώς χάσκουμε.

Μας το είπε εξάλλου η αριστερή μας κυβέρνηση: «Συγγνώμη, αλλά οι εταίροι μάς ενημέρωσαν και μας έπεισαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τι να κάνουμε»; Εντάξει, τι να κάνουμε κι εμείς; Να σας χειροκροτήσουμε που υποκύψατε; [Αλλά η αδράνειά μας είναι το καλύτερο χειροκρότημα -και το ξέρετε αυτό, αγαπητοί…].

Μα, θα μπορούσε κάποιος να πει, τίποτε δεν βλέπετε να γίνεται στη χώρα; Τίποτε βελτιωτικό; Ούτε τόσο δα; Αν πεις «όχι», θα σου ξεφουρνίσουν κάτι για ψιχία κοινωνικής κοπής. Ως εκεί. Στη δημόσια διοίκηση άλλαξε κάτι κι εμείς ήμασταν αλλού;

Αλλαξε μήπως η νοσηρή νοοτροπία του γραφειοκρατικού μηχανισμού κι εμείς βοσκάγαμε; Αποκτήσαμε θεσμική υπόσταση ως πολίτες αλλά δεν το έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει; Πήραμε πίσω τη δημόσια περιουσία και δεν ακούσαμε τις καμπάνες της χαρμοσύνης και της απελευθέρωσης από τον ξένο επόπτη και ιδιοκτήτη αυτής της περιουσίας; Αλλά -δεν έχει νόημα…

Γιώργος Σταματόπουλος