Το φιλοθεάμον κοινό της βίας…

Δεν είναι μόνο ή κυρίως οι φυσικοί δράστες. Δεν είναι μόνο αυτοί που στο αστυνομικό ρεπορτάζ εμφανίζονται εκ των υστέρων ως «ο εικοσάχρονος», «ο τριανταεξάχρονος», ο «με καταγωγή από τη Γεωργία» κ.λπ. 

Είναι ο…
πλατύς χώρος των χειροκροτητών τους, των ανθρώπων που φαίνεται να το απολαμβάνουν και συχνά ζητούν περισσότερη βία. Είναι, με άλλα λόγια, η διαμόρφωση ενός φιλοθεάμονος κοινού το οποίο, ό,τι και αν ακούσει, όποιο επιχείρημα και λογικό συλλογισμό, θα επιμένει στη δικαιολόγηση της βίας. Αναζητώντας, με κάθε τρόπο, πιστοποιητικά αθωότητας και φυσικότητας στα λιντσαρίσματα. 

Προσπαθώντας να απαλύνει τη βία και να την ντύσει με ελαφριά ρούχα, λες και είναι απλώς μια υπερβολή και όχι κάτι πολύ χειρότερο. Μετά την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη είδαμε κατακλυσμό από σχόλια που επιδοκιμάζουν. Ακόμα και κάποιοι που παίρνουν διακριτικές αποστάσεις, στην επόμενη παράγραφο ή στο επόμενο στάτους φανερώνουν τη χαρά που αισθάνονται με το πάθημα του «εχθρού». 

Είναι, άραγε, απλώς ζήτημα φασισμού και της βαθιάς, εθνικιστικής-λαϊκιστικής δεξιάς στη Θεσσαλονίκη; Μα, με αυτή την περιχαράκωση σε μια συγκεκριμένη πολιτική καταγωγή πολλοί καταφέρνουν να βγουν από πάνω και να αυτοπαρουσιάζονται ως ξένοι προς κάθε φασισμό. Εδώ και χρόνια, άλλωστε, όλοι ή σχεδόν όλοι, πολίτες και πολιτικοί, δηλώνουν δημοκράτες, αντίθετοι στις δικτατορίες, προοδευτικοί…

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη, πατήστε εδώ