Το σχολείο της καρδιάς

Της Χαρίκλειας Νικολαΐδου

Ένα τρένο έβαλε μπρος την μηχανή ετοιμάζεται για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή με εισιτήριο διαρκείας και αποσκευές που στάζουν αγάπη. Μια γλυκόπικρη διαδρομή σε περιμένει και στο τέλος αυτής ανθεί το πιο σπάνιο λουλούδι, να ευωδιάζει, να ομορφαίνει να συγκινεί! Νοερό κάλεσμα, γλυκό και μελωδικό σε όλους τους εκπαιδευτικούς σε κάθε γωνιά της γης είναι τα παρακάτω λόγια και θέλουν να βοηθήσουν στην θεραπεία της έννοιας του σχολείου.

Κινητοποιήστε την φαντασία σας για να δημιουργήσετε παρέα μου εικόνες για το σχολείο της καρδιάς. Ένα σχολείο ψηλό σαν λυγερόκορμο κρίνο που ευωδιάζει γνώση. Φωτεινό σαν λαμπερός ήλιος που φωτίζει την άγνοια και την μετασχηματίζει σε γνώση. Χρώματα του ουράνιου τόξου να ντύνουν τους τοίχους που μέσα τους θα ηχεί μελωδικά η γνώση, ελεύθερη να εισέλθει στις ψυχές των παιδιών που με λαχτάρα θα πιούν καθαρό τρεχούμενο νερό από την φρέσκια πηγή που θα χτίσουν όλοι οι εκπαιδευτικοί μαζί, ενωμένοι με αγάπη και σύμπνοια προς τον κοινό ωφέλιμο στόχο.

Το δέντρο της γνώσης είναι το γνωστικό αντικείμενο και ο μαθητής λαμβάνει από αυτό τα δώρα του. Ο Δάσκαλος είναι ο καλλιεργητής, χωρίς αυτόν το δέντρο δεν θα μεγάλωνε για να δώσει τους καρπούς του οπότε αντιλαμβάνεστε την σπουδαιότητα του. Ο σπόρος του δέντρου είναι το δυναμικό του άρα ο σπόρος που θα φυτέψουμε οφείλουμε να είναι υγιής, παιδαγωγικός και γεμάτος από δυνατότητες για να δώσει ωφέλιμους καρπούς στον μαθητή, ο οποίος με την σειρά του θα τους χρησιμοποιήσει ιχνογραφώντας το μονοπάτι του.

Σε μια σύμπραξη όλων των εναλλακτικών εκπαιδευτικών που στην καρδιά τους έχουν γραμμένη την λέξη προσφορά και από τα χείλη τους βγαίνει η λέξη ΜΠΟΡΩ! Η ένωση των γνώσεων και της αγάπης σε συνδυασμό με τον πιο σύγχρονο τρόπο εκμάθησης μακριά από εγωισμούς και μικρότητες, ενωμένοι στον όλον θα χτίζαμε ένα σχολείο, το σχολείο της καρδιάς. Μέσα του θα φυτεύαμε όλες τις αρετές που με υπομονή και εργασία θα επέφεραν καρπούς μάθησης και βαθιάς γνώσης. Ας γίνουν τα λόγια αυτά ο θεμέλιος σπόρος της αλλαγής που θα ταξιδέψει παντού και θα κινητοποιήσει την πρόθεση σε δράση. Μήπως το κατάλληλο έδαφος που θα ευδοκιμήσει ο σπόρος είναι τώρα, τώρα που αντιλαμβανόμαστε ότι η παιδεία θα φέρει βαθιές αλλαγές όχι μόνο στην εκπαιδευτική μας πραγματικότητα αλλά και στην κοινωνική μας δομή ή ακόμη καλύτερα στον τρόπο που σκεφτόμαστε!

Θα μαθαίναμε στους μαθητές μας ότι δεν μπορούμε να τους διδάξουμε τίποτα αν δεν το διδαχτούμε πρώτοι εμείς, ότι δεν μπορούμε να τους μάθουμε τι να σκέφτονται, παρά πως να σκέφτονται. Θα τους μαθαίναμε να βλέπουν τα λάθη τους όχι σαν εμπόδια αλλά σαν προοπτικές εξέλιξης οδηγούμενοι από το προσωπικό τους μαθησιακό μονοπάτι. Θα τους μαθαίναμε ότι κάθε λάθος είναι απαραίτητο γιατί μας οδηγεί στο σωστό δρόμο μέσα από μία αντιθετική διαδρομή που καταλήγει στην ορθή!

Μουσική γεμάτη από αρμονία και μελωδία συνδυασμένη με χορούς δηλωτικούς της καλαισθησίας που να ενδυναμώνουν την έκφραση του εσωτερικού κόσμου του μαθητή. Μυριάδες μουσικά όργανα όπως και η ιστορία αυτών θα διδάσκονταν από ειδικούς μουσικούς δασκάλους. Μαθηματικές και φυσικές έννοιες στηριγμένες με τις πιο απλές και σύγχρονες μεθόδους, θα λάμβαναν μέρος σε ειδικά εργαστήρια. Ακόμη, η εκμάθηση της ανθρώπινης φύσης όπως και η βιολειτουργία της, δηλαδή η λειτουργία του ανθρώπινου σώματος σε όλα του τα στάδια, θα ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι αυτού του σχολείου.

Συνενώνοντας τα κομμάτια του παζλ θα μαθαίναμε στα παιδιά μας να χρησιμοποιούν το νου προς όφελος τους και έτσι θα γίνονταν οδηγοί του και όχι το αντίθετο. Οι μαθητές θα μάθαιναν να επικοινωνούν με την καρδιά τους, ακούγοντας την με προσοχή, όπως και την λογική και να έβλεπαν που συγκλίνουν ως προς την αγάπη, που θα ήταν ο τελικός σταθμός στις μελλοντικές τους αποφάσεις… θα βοηθούσαμε τους μαθητές μας να αποδεχτούν τα συναισθήματα τους γνωρίζοντας ότι δεν είναι αυτά, κατανοώντας ότι έχουν λόγω ύπαρξης, γιατί μας οδηγούν στην αναγνώριση τού εαυτού μας. Στόχος θα ήταν να επαναφέρουμε τον απαιτούμενο σεβασμό σε κάθε μορφή ύπαρξης στον πλανήτη μας και την βαθιά κατανόηση, ότι είμαστε διαφορετικοί αλλά μπορούμε να συνυπάρξουμε, σεβόμενοι ο ένας τον χώρο ο ένας του άλλου.

Θα μάθαιναν χειροτεχνία, εικαστικά και διάφορες κατασκευές με εκπαιδευτικό προσανατολισμό και υλικά που θα τους παρείχε η φύση, όπως κοχύλια, όστρακα φύλλα λουλούδια κτλ. Ένα υπέροχο μάθημα μαγειρικής, με έμφαση στον αλκαλικό τρόπο διατροφής, μαθαίνοντας τις πραγματικές ανάγκες του οργανισμού.

Τέλος, θα μάθαιναν την ελληνική γλώσσα και την σημασία των συμβολισμών μέσω του αλφάβητου όπως επίσης θα μάθαιναν για το σύμπαν και τους φυσικούς νόμους του. Οι φιλόσοφοι και οι Διδασκαλία τους θα διδάσκονταν από τα πρώιμα χρόνια κιόλας των μαθητών, όχι ως ένα ιστορικό γεγονός κάποιων ιδιόρρυθμων ανθρώπων διαφορετικών από τους σημερινούς, αλλά κάποιων σπουδαίων στοχαστών που μπορούμε να γίνουμε η συνέχεια τους.

Στο σχολείο αυτό οι μαθητές θα μάθαιναν για κρυστάλλους και ανθιαμάτα, για την πρόληψη των ασθενειών και όχι για την θεραπεία, για την θρησκεία ενός Θεού που ενώνει, ενός Θεού ειρηνοποιού που δεν διαιρεί και πολεμάει, θα μάθαιναν την ουσία των πραγμάτων και την αλήθεια τους. Στο σχολείο της καρδιάς δεν θα υπήρχε μελέτη στο σπίτι, δεν θα υπήρχαν τόνοι ακατανόητων βιβλίων, αλλά πολύχρωμα ευανάγνωστα βιβλιαράκια εμπεριέχοντας όλη την ουσία του γνωστικού αντικείμενου.

Στο σχολείο της αγάπης θα είχε αληθινούς παιδαγωγούς που οι γνώσεις τους θα προέρχονταν από βαθιά ενδοσκόπηση και βιωματική εμπειρία, άριστη γνώση του γνωστικού αντικειμένου, άπλετη αγάπη για τον μαθητή και την μάθηση.

Η Διδασκαλία τους θα βασίζονταν στην παιδαγωγική αρχή της αληθινής αγάπης για τον »μαθητή -άνθρωπο » και την αληθινή γνώση, που φωτίζει και ανυψώνει την ανώτερη φύση του ανθρώπου. Επικείμενος στόχος η προσφορά του ανώτερου καλού! Η βιωματική εμπειρία και η »δοκιμή με λάθος» θα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της μάθησης και απαραίτητο για την εκγύμναση του μαθητή. Θα μάθαινε να μην μετράει την ανθρώπινη αξία του με τον σχολικό βαθμό.

Ο βαθμός δεν θα είχε θέση σε αυτό το σχολείο ως μέσω επιβράβευσης η διαβεβαίωσης της μαθησιακής αξίας του μαθητή. Η Έννοια των εξετάσεων δεν θα είχε καμία Ισχύ, διότι η απλή επικύρωση της βιωματικής πράξης θα ήταν αρκετή για να γνωρίζει και Δάσκαλος και μαθητευόμενος που βρίσκεται σε σχέση με τις ανάγκες του και όχι με τις ανάγκες που η κοινωνία η το εκπαιδευτικό σύστημα έχει επιτάξει. Οι εξετάσεις τότε θα γινόντουσαν ένα μεγάλο παραμυθένιο κάστρο και το άγχος του μαθητή θα δραπέτευε από το παράθυρο.

Ο μαθητής θα ήταν ένας χαρούμενος άνθρωπος που θα αδημονούσε για να μάθει, να δει, να γνωρίσει, μακριά από γκρίζα «σχολεία φυλακές» και «δασκάλους δεσμώτες». Ελεύθερος σαν μαθητής, ελεύθερος σαν μελλοντικός δημιουργός έτοιμος να θέσει σε λειτουργία την δημιουργική του δύναμη, με την βεβαιότητα ότι η εργασία του δασκάλου έχει ολοκληρωθεί και την στιγμή της εκκόλαψης θα εμφανιστεί ένα μεγαλείο αρετών.

Βλέπω ένα παραμυθένιο όνειρο και βρίσκομαι μέσα σε ένα μεγάλο λευκό συννεφάκι; Η έχω τα μάτια μου διάπλατα με νόηση διαυγή και με συνείδηση καθαρή, ατενίζοντας το αύριο που για εμένα είναι τώρα.

Ένας ωκεανός από γνώση είναι έτοιμος να πλημμυρίσει βροχή στο σχολείο της καρδιάς και το τρένο σφυρίζει έτοιμο να ξεκινήσει το μαγικό μαθησιακό ταξίδι του. Έλα και εσύ δάσκαλος ανάμεσα στους δασκάλους του φωτός, που απονέμουν γνώση αντί για πτυχία και φως αντί για λάμψη!

Mην χάσετε μιαν εκπληκτική διαδρομή… Το τρένο σφυρίζει, διασφαλίστε θέση και συμμετοχή στο σχολείο της καρδιάς…

Σκέψεις ενός φαντασμένου ή πρωτοβουλία ενός εκπαιδευτικού οραματιστή; Το μέλλον θα δείξει!

ΠΗΓΗ Το σχολείο της καρδιάς