«Η οργάνωσις εδέχθη 82.000.000 δρχ. εκ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ορισμένων ευκαταστάτων Ελλήνων πολιτών»
Συνταγματάρχης Βεντήρης (αρχηγός ΡΑΝ) προς Εμμ. Τσουδερό, 4/3/1944
Τόσο η παραδοσιακή αντικομμουνιστική ιστοριογραφία όσο και η πρόσφατη αναβίωσή της τοποθετούν, ως γνωστόν, την έναρξη του Εμφυλίου όχι στο 1946 αλλά στο…
1943. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, υποστηρίζουν, η κομμουνιστική ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποφάσισε να μονοπωλήσει την Αντίσταση διαλύοντας με τα όπλα τις ανταγωνιστικές προς αυτήν εθνικόφρονες αντιστασιακές ομάδες − εγχείρημα που στη μετέπειτα αντικομμουνιστική ορολογία έμεινε γνωστό σαν «ο πρώτος γύρος» της κομμουνιστικής επιβουλής.
Οπως έχει κατά κόρον εξηγηθεί, αυτή η μετάθεση της αφετηρίας του (ενός και αδιαίρετου) Εμφυλίου στα χρόνια της Κατοχής είναι πολλαπλά προβληματική, καθώς υπονοεί την ύπαρξη ενιαίων στρατοπέδων σε όλη τη δεκαετία του 1940: ταυτίζει πλήρως τον κοινοβουλευτισμό των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων (που, παρά τα προβλήματά του, απολάμβανε ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση) με την κατοχική Νέα Τάξη (που στερούνταν ολοσχερώς κάτι τέτοιο)· αποκαθιστά πολιτικά τους χιτλερικούς σχηματισμούς των Ταγμάτων Ασφαλείας, σαν ιδιότυπες συνιστώσες ενός κατά βάση φιλελεύθερου χώρου· αγνοεί, τέλος, τις οφθαλμοφανείς διαφορές ανάμεσα στο κοινωνικά ηγεμονικό ΕΑΜικό κίνημα και το πολιτικά απομονωμένο μετέπειτα αντάρτικο του ΔΣΕ, από το οποίο απείχε ακόμη και η πολυπληθής οργανωμένη κομμουνιστική βάση των αστικών κέντρων.
Μοναδικό επιχείρημά της είναι η αυτονόητη διαπίστωση της ύπαρξης εμφύλιων συγκρούσεων στη διάρκεια της Κατοχής, μεταξύ ΕΑΜικών κι αντιΕΑΜικών ανταρτοομάδων − έστω κι αν οι περισσότερες απ’ αυτές ουδέποτε πήραν τον χαρακτήρα μετωπικής σύρραξης, όπως στα Δεκεμβριανά ή το 1946-1949.
Αρχείο του Τρύφωνα Τριανταφυλλάκου (ηγετικού στελέχους της οργάνωσης «Εθνική Δράσις» επί Κατοχής, υφυπουργού Προεδρίας της ΕΡΕ και υπουργού Δημοσίων Εργων της χούντας)
Τα ντοκουμέντα που δημοσιεύουμε σήμερα από το αρχείο του Τρύφωνα Τριανταφυλλάκου (ηγετικού στελέχους της οργάνωσης «Εθνική Δράσις» επί Κατοχής, υφυπουργού Προεδρίας της ΕΡΕ και υπουργού Δημοσίων Εργων της χούντας), που φυλάσσεται στο ΕΛΙΑ, αποδεικνύουν πόσο έωλο είναι το δεύτερο σκέλος του παραπάνω σχήματος: η επίρριψη στο ΕΑΜ της πρωτοβουλίας για την ένοπλη σύγκρουση με τις ανταρτοομάδες των άλλων οργανώσεων, που (υποτίθεται ότι) βγήκαν στο βουνό για να διεξαγάγουν αμιγώς αντιστασιακή, «μη πολιτική» δραστηριότητα.
Οπως διαπιστώνουμε από την ανάγνωσή τους, οι περισσότερες απ’ αυτές τις κινήσεις (με κυριότερη εξαίρεση τον πρώιμο ΕΔΕΣ, που είχε όντως αντιστασιακή στόχευση), υπήρξαν ήδη από τη γέννησή τους όχι απλά «μη ΕΑΜικές», αλλά αμιγώς αντιΕΑΜικές: συγκροτήθηκαν με σκοπό όχι την αντίσταση στον κατακτητή αλλά τη βίαιη απόσπαση της ορεινής Ελλάδας από τον έλεγχο του ΕΑΜ, ώστε ν’ αποτραπεί η μεταπολεμική κυριαρχία του τελευταίου στην πολιτική ζωή της χώρας. Στόχευση καθαρά εμφυλιοπολεμική, που εξηγεί τόσο την αστραπιαία κατάρρευση των περισσότερων «εθνικών ομάδων» μόλις χτυπήθηκαν με τον ΕΛΑΣ όσο και το συνακόλουθο πέρασμα ουκ ολίγων μελών και στελεχών τους στην υπηρεσία του κατακτητή.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου, ΕΔΩ…
Κοινοποιήστε: