Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως, όταν οι Βρετανοί κλήθηκαν να ψηφίσουν υπέρ ή κατά του Brexit το καλοκαίρι του 2016, δεν μπορούσαν να φανταστούν όλες τις παραμέτρους της απόφασής τους, όλα τα…
μεγάλα και μικρά πράγματα στη ζωή τους που θα επηρεαστούν από την ψήφο αυτή…
Ανάμεσα σε αυτά είναι και το ποδόσφαιρο, «το πιο σημαντικό από τα ασήμαντα πράγματα στη ζωή», μια φράση που αποδίδεται στον Πάπα Ιωάννη-Παύλο Β’.
Η Πρέμιερ Λιγκ είναι ένα από τα πιο λαμπερά εξαγώγιμα προϊόντα της Βρετανίας, κάτι που φαίνεται και από τα τηλεοπτικά της συμβόλαια. Το πιο πρόσφατο απέφερε στους συλλόγους της το ιλιγγιώδες ποσόν των 6 δισ. ευρώ (!).
Ομως πλέον βρίσκεται σε σταυροδρόμι αποφάσεων που ίσως αλλάξουν κατά πολύ τη φυσιογνωμία της. Ο λόγος είναι η έξοδος της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, που επηρεάζει το στάτους των μη εγχώριων ποδοσφαιριστών. Αυτοί που έως τώρα είχαν –ως πολίτες της Ε.Ε. τα ίδια εργασιακά δικαιώματα με τους γηγενείς-, θα γίνουν εξωκοινοτικοί όταν το Brexit τεθεί σε εφαρμογή (σύμφωνα με το πλάνο της αγγλικής κυβέρνησης, στις 29 Μαρτίου 2019).
Οι κανονισμοί της Αγγλικής Ομοσπονδίας για τις μεταγραφές των εξωκοινοτικών παικτών διαφέρουν από αυτούς των υπόλοιπων χωρών.
Για παράδειγμα, στην Ελλάδα κάθε ομάδα μπορεί να έχει στο δυναμικό της οχτώ αλλοδαπούς –όπου «αλλοδαποί», διαβάζετε «μη κοινοτικοί»-, αρκεί οι τρεις από αυτούς να είναι κάτω των 23 ετών.
Μάλιστα, από αυτούς μπορεί να χρησιμοποιεί σε κάθε παιχνίδι μέχρι πέντε, ανεξάρτητα από την ηλικία τους.
Στη Βρετανία, όμως, οι κανονισμοί ορίζουν πως οι 8 από τους 25 παίκτες πρέπει να είναι home-grown, ήτοι «μεγαλωμένοι στο σπίτι», κοινώς να έχουν μάθει το ποδόσφαιρο σε αγγλικούς συλλόγους. Σε αυτούς περιλαμβάνονται οι Βρετανοί και Ιρλανδοί, όπως και παίκτες που –ανεξαρτήτως εθνικότητας- έχουν περάσει τουλάχιστον μια τριετία της ποδοσφαιρικής τους καριέρας στη Βρετανία προτού συμπληρώσουν τα 21 χρόνια τους.
Οπως, για παράδειγμα, οι Σεσκ Φάμπρεγας (ακόμα στην Πρέμιερ) και Ζεράρ Πικέ (έχει φύγει από το 2008) που «μεγάλωσαν» στην Αρσεναλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Από τους υπόλοιπους 17 παίκτες του ρόστερ, κάθε παίκτης από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο (που περιλαμβάνει και τις Νορβηγία, Ισλανδία και Λιχτενστάιν) θεωρείται Βρετανός και δεν υπόκειται σε περιορισμούς.
Οι σύλλογοι μπορούν, αν θέλουν, να έχουν έως και 17 μη κοινοτικούς, αρκεί αυτοί να έχουν πάρει άδεια εργασίας από το υπουργείο Εσωτερικών (Home Office), το οποίο με τη σειρά του πρέπει να έχει λάβει το ΟΚ από την Αγγλική Ομοσπονδία για τη μεταγραφή.
Αυτό το «ΟΚ» δεν είναι εύκολη υπόθεση και δίνεται μόνο σε παίκτες που έχουν παίξει αρκετά παιχνίδια με την εθνική τους ομάδα (το 30% των αγώνων της τελευταίας διετίας αν η ομάδα βρίσκεται στην πρώτη δεκάδα της κατάταξης της FIFA, έως το 75% των αγώνων αν η ομάδα είναι στις θέσεις 31-50…).
Αν ο παίκτης δεν πληροί τα συγκεκριμένα κριτήρια, έχει μια πιθανότητα να παίξει στην Πρέμιερ Λιγκ, αν το μεταγραφικό ποσόν ή οι δικές του αποδοχές είναι πάρα πολύ υψηλές – κάτι που ερμηνεύεται ως ένδειξη ποιότητας… Σε κάθε περίπτωση όμως, οι συγκεκριμένοι περιορισμοί της Αγγλικής Ομοσπονδίας είναι ο λόγος που οι σύλλογοι της χώρας δεν μπορούσαν ποτέ να ελκύσουν τα μεγάλα ποδοσφαιρικά ταλέντα της Βραζιλίας και της Αργεντινής. Δεν θα τους δινόταν ποτέ η άδεια εργασίας…
Σκεφτείτε λοιπόν να εφαρμόζονταν οι συγκεκριμένες διατάξεις και για όλους τους έως τώρα κοινοτικούς παίκτες. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα περάσει ποτέ τη Μάγχη για να παίξουν στην Πρέμιερ Λιγκ.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, ο Εν’Γκολό Καντέ. Από τους πρωταγωνιστές του τίτλου της Λέστερ και από τα σημαντικότερα γρανάζια της Τσέλσι, δεν θα είχε φτάσει ποτέ στο Νησί.
Το 2015, όταν τον απέκτησε η Λέστερ, δεν είχε ακόμα κάνει ντεμπούτο με την Εθνική Γαλλίας, ούτε το μεταγραφικό ποσόν των 6 εκατ. ευρώ που εισέπραξε η Καέν για να τον παραχωρήσει ήταν αρκετά υψηλό για να δικαιολογήσει εξαίρεση στον κανόνα…
Σύμφωνα με έρευνα, περισσότεροι από τους μισούς κοινοτικούς παίκτες που ήρθαν στην Πρέμιερ Λιγκ από την ίδρυσή της (1992) έως σήμερα δεν θα είχαν εξασφαλίσει την άδεια εργασίας από την Ομοσπονδία αν ήταν εξωκοινοτικοί!
Οπότε, αν δεν αλλάξουν οι κανονισμοί, μετά το Brexit όλοι οι Ευρωπαίοι παίκτες θα αντιμετωπίσουν τα ίδια, υψηλότατα εμπόδια που βρίσκουν μπροστά τους οι Λατινοαμερικανοί και Αφρικανοί… Σκεφθείτε τι σημαίνει αυτό για ένα πρωτάθλημα στο οποίοι οι μη Βρετανοί έπαιξαν το 67% των λεπτών της περασμένης σεζόν!
Η διελκυστίνδα, λοιπόν, έχει ξεκινήσει. Η Ομοσπονδία, με την ευκαιρία του Brexit, θέλει να μειωθεί ο αριθμός των ξένων παικτών από 17 σε 12 –και αντίστοιχα να ανεβεί αυτός των home-grown από 8 σε 13, ώστε να τονώσει το βρετανικό στοιχείο στις ομάδες.
Η Πρέμιερ Λιγκ κατ’ αρχήν αρνείται να ενδώσει σε τόσο δραστική μείωση. Ομως τα αφεντικά των συλλόγων δεν θα έλεγαν όχι σε μικρότερη μείωση του αριθμού των ξένων (π.χ. από 17 σε 15), αν αυτή συνοδευτεί από άρση των περιοριστικών μέτρων της Ομοσπονδίας για την απόκτηση άδειας εργασίας. Κι αυτό γιατί φοβάται πως το πρωτάθλημα δεν θα είναι πλέον ανταγωνιστικό σε σχέση με τις μεγάλες λίγκες της ηπειρωτικής Ευρώπη.
Οι δύο πλευρές έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους και μέχρι στιγμής το χάσμα φαντάζει μεγάλο. Ενα τοπίο που γίνεται ακόμα πιο ομιχλώδες, καθώς δεν έχει ξεκαθαρίσει η διάδοχη κατάσταση σχεδόν σε κανέναν τομέα της βρετανικής ζωής μετά το Brexit, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο…
Βασιλική Παπαντωνοπούλου
efyn.gr
Κοινοποιήστε: