Το πολιτικό σύστημα και το θέατρο…

Δεν ξέρει κανείς εάν έχει νόημα να παρακολουθεί τις συγκρούσεις «αφηγημάτων» του ενός και του άλλου -της κυβέρνησης και της μείζονος αντιπολίτευσης· μάλλον χάνει τον…
χρόνο του, άσε που χαλάνε και τα νεύρα του με τις τόσες τους αδολεσχίες και παλλιλογίες. Είναι εκπληκτική η δύναμη του συστήματος, βοηθούμενου από τα επικοινωνιακά συνθήματα των «συγκρουόμενων».

Διαπληκτίζονται με κεντρικό άξονα τη βελτίωση συνθηκών διαβίωσης του ελληνικού λαού και απορεί κανείς: τι διαφορετικό κομίζουν οι αντίπαλοι; Είναι πιο έξυπνοι ή πιο κοινωνικοί, τάχα, οι μεν από τους δε; Εάν ναι, πώς διακρίνεται τούτο; Με δεδομένο ότι οι ιδεολογίες έχουν χάσει κάθε αίγλη εδώ και δεκαετίες και -επιπροσθέτως- με δεδομένο ότι είμαστε προτεκτοράτο [όποιος έχει άλλη γνώμη ιδού η Ρόδος και λοιπά], ποια απόφαση, ποιου κόμματος, μπορεί να επαναφέρει την αξιοπρέπεια των πολιτών και την αυτονομία και ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους;

Το πολιτικό σύστημα είναι τερατώδες, μια χοάνη εντός της οποίας αλέθονται όλα: η κριτική, η αντίσταση στο δήθεν από τη μια, η αρχομανία από την άλλη, η απληστία, η ματαιοδοξία και κάθε τι που συνέχει την κοινωνία στις αντιφάσεις της. Εχει καταφέρει το σύστημα να περιχαρακώσει την πολιτική αντιπαλότητα σε λεκτικές εξυπνάδες [λεκτικές στην ουσία ακροβασίες] του ενός προς τον άλλο.

Εχει επιτύχει επίσης να αποσυρθεί το ενδιαφέρον του πολίτη από την ουσία στους τύπους -ή ίδια ανοησία χρόνια τώρα, από τη μεταπολίτευση τουλάχιστον και εντεύθεν. Τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια υπήρχε ένα ενδιαφέρον γιατί η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης έφερε στο προσκήνιο τη μισή Ελλάδα που ώς τότε ήταν απομονωμένη και κατατρεγμένη.

Εχει γούστο που τούτη η κυβέρνηση διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι έχει αφήσει πίσω της το «παλαιό καθεστώς» και ότι πάσχει για το καλό των αδυνάτων. Ακόμη πιο πολύ πλάκα έχει ότι υπάρχουν άνθρωποι που χειροκροτάνε την τάχα ανωτερότητα του ενός ή του άλλου την ώρα που «θεατρινίζονται» στο θέατρο της Βουλής [και κοκορεύονται κιόλας -όχι οι χειροκροτητές, οι διαπληκτιζόμενοι].

Τι συνάγεται εξ όλων αυτών; Οτι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει ενόσω το πολιτικό σύστημα παραμένει αλώβητο και δεν εμφανίζονται δυνάμεις να το αμφισβητήσουν, να το γελοιοποιήσουν, να το αποδυναμώσουν. Να το ανατρέψουν μήπως; Ε, αφού αυτοί δεν ντρέπονται να μας κοροϊδεύουν, να μη γίνεται κάπου κάπου κανείς λίγο ουτοπικός, λίγο «ανορθολογιστής», λίγο «αντιθεατρικός»;

Πρέπει να επιμείνει κανείς στο πόσο οι άνθρωποι φανατίζονται και πόσο η ζωή τους εξαρτάται -τουλάχιστον έτσι φαίνεται- από τις έριδες, τάχα, των ανθρώπων της εξουσίας. Τους ακούς να υβρίζουν και να ασχημονούν όταν μιλάει ο αντίπαλος και απορείς: είναι δυνατόν να μη βλέπουν το θέατρο; Είναι πεπεισμένοι ότι αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα; Δεν έχουν να ακούσουν ή να δουν τίποτε καλύτερο; Μια συναυλία, ένα [πραγματικό] θέατρο; Πώς επέρχεται αυτή η αναστάτωση, ψυχική και νοητική;

Αλλά ποιος-ποια ξέρει ποια είναι τα προβλήματα· προέχει άρα να ομονοήσουμε στο να συνειδητοποιήσουμε ποιο είναι το πρόβλημα και μετά να αρχίσουμε τη συζήτηση [εάν υπάρχει χρόνος, εάν είναι αντιστρέψιμη η κατάσταση και λοιπά]…

Γιώργος Σταματόπουλος