Οπότε με παίρνει τηλέφωνο χτες το απόγευμα η φίλη μου η Άρτεμις και μου λέει:«Το ακούς το γατί;»
Τρελαίνομαι εγώ, τη ρωτάω:
«Ποιο γατί, ρε;»
Γελάει, απαντάει:
«Είμαι στο…
Νέο Βουτζά, τα παράτησα όλα και ήρθα με φιλόζωους να μαζέψουμε ζωάκια που γλύτωσαν απ’ την πυρκαγιά. Έχω ένα γατί στα πόδια μου, το ταΐζω και το ποτίζω και περιμένω να έρθει το αυτοκίνητο με τα κλουβιά να το φορτώσω!»
Και κάθομαι εγώ και κάνω εικόνα την Άρτεμι, που είναι ένα πλάσμα σενιαρισμένο από την κορυφή ως τα νύχια, σαν να συμμετέχει σε διαφήμιση ακριβού αρώματος, μέσα στις στάχτες και στ’ αποκαϊδια. «Δεν μπορείς να φανταστείς πως έχω γίνει», μου λέει. Και γελάει ξανά…
Την ακούω στο ακουστικό και σκέφτομαι κι αυτήν και τους εκατοντάδες ανθρώπους που τρέξανε να δώσουν αίμα και περίμεναν υπομονετικά ώρες ολόκληρες στις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων. Και κάλυψαν τις ανάγκες των τραυματιών σε μια μέρα μέσα. Σκέφτομαι τους χιλιάδες, τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που απ’ το υστέρημά τους κόψανε για να ψωνίσουν τρόφιμα, φάρμακα και είδη πρώτη ανάγκης και να τα προσφέρουν στους πυροπαθείς. Όχι δεν τους περισσεύουν τα λεφτά, η αγάπη τους περισσεύει!
Είναι η αγάπη, είναι η ευθύνη και είναι κι αυτός ο αδιανόητος ατομικισμός της ελληνικής φυλής, που, όπως έλεγε κι ο Πάτρικ Λη Φέρμορ μας τρώει και μας σώζει. Άντε να υποδείξεις στον Έλληνα ή στην Ελληνίδα ότι πρέπει να διαχωρίζουν τα σκουπίδια τους για την ανακύκλωση. Θα σε βρίσουν “Άντε γαμήσου, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω”. Άμα γίνει όμως καμιά εθνική καταστροφή, καμία ανείπωτη τραγωδία, δεν θα το σκεφτούν ούτε στιγμή κι αμέσως θα τρέξουν να δώσουν και το βρακί τους!
Και πήγαν και οι ξένοι φυσικά. Πακιστανοί, Σύροι, Αιγύπτιοι, Κούρδοι, όλες οι φυλές έσπευσαν να προσφέρουν αίμα, προμήθειες και χειρωνακτική εργασία. Ένα δώρο στη δεύτερη πατρίδα τους, μια χείρα βοηθείας θερμή και ειλικρινής από κάποιους που μερικά καθίκια βιάζονται να αποκαλέσουν «λάθρο». Γιατί απέναντι στην τραγωδία δεν υπάρχουν ταυτότητες και διαβατήρια. Απέναντι στην τραγωδία είμαστε όλοι γυμνοί, όπως μας γέννησε η μάνα μας. Παιδιά του Θεού, που αναζητούν τη μοίρα τους στον ήλιο…
Υ.Γ. 1: Να υποθέσω ότι όσοι ψάχνουν με μανία Ιφιγένειες, ανήκουν στη συνομοταξία όσων κατάπιαν το Μένιο και ρεύτηκαν τον Άκη;
Υ.Γ. 2: Για τις πολιτικές ευθύνες, είναι απλό το πράγμα:
Ανήκουν πάντοτε σε εκείνους που κυβερνούν. Για τις λοιπές ευθύνες, καλόν είναι να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να αφήσουμε τους ειδικούς να κάνουν τη δουλειά τους με την ησυχία τους…
Χρήστος Ξανθάκης
newpost.gr
Πηγή Το μεγαλείο της αλληλεγγύης…
Κοινοποιήστε: