Το μέλλον της Ευρώπης

Μπορεί η έξοδος της Μ. Βρετανίας να της κοστίσει πανάκριβα, αλλά το κόστος για την Ευρώπη θα είναι πολύ υψηλότερο – επειδή η Γερμανία θα φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην επίτευξη των στόχων της, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τη μετατροπή της ηπείρου μας σε μία δική της αυτοκρατορία.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Επικαιρότητα


Η Μ. Βρετανία φαίνεται πως εγκαταλείπει την Ευρώπη, με ημερομηνία αναχώρησης της τις 29 Μαρτίου του 2019 – όπου θα εισέλθει σε μία μεταβατική περίοδο, η οποία θα διαρκέσει έως τα τέλη του 2020. Το «διαζύγιο» θα της κοστίσει περί τα 50 δις $ καλύπτοντας τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό – ενώ θα εγγυηθεί ένα ευρύ φάσμα δικαιωμάτων στα 3 εκ. Ευρωπαίους που ζουν στη χώρα, με ένα ανάλογο αντάλλαγμα για τα 1,3 εκ. Βρετανούς που είναι εγκατεστημένοι στην ΕΕ. Φαίνεται δε πως έχει επιλυθεί το πρόβλημα των συνόρων της Ιρλανδίας, καθώς επίσης το θέμα του Γιβραλτάρ με την Ισπανία – τα οποία ελάχιστα ενδιαφέρουν τη Γερμανία.

Το μη δεσμευτικό μέρος της συμφωνίας τώρα, το οποίο περιγράφει τις προσδοκίες για το μέλλον, συμπεριλαμβανομένης της διατήρησης εμπορικών σχέσεων, κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, καθώς επίσης στενές σχέσεις στον τομέα της Δικαιοσύνης, είναι μάλλον ένα ευχολόγιο – ενώ γενικότερα, το καθεστώς που της επιβλήθηκε ουσιαστικά μονομερώς από την ΕΕ αφού δεν υποχώρησε σε τίποτα, είναι αντίστοιχο με της Ελβετίας στο παρελθόν (υιοθέτηση των συμφωνιών της ΕΕ χωρίς δικαίωμα συμμετοχής). Όλα βέβαια θα κριθούν στις 11 Δεκεμβρίου, όπου θα τεθεί η συμφωνία για ψήφιση στη Βουλή της χώρας – όπου κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί.

Συνεχίζοντας, μπορεί η έξοδος της Μ. Βρετανίας να της κοστίσει πανάκριβα αφού, εκτός από τα παραπάνω, υπολογίζεται πως η πτώση του ΑΕΠ της θα υπερβεί σταδιακά το 10% (ανάλυση), αλλά το κόστος για την Ευρώπη θα είναι πολύ υψηλότερο – επειδή η Γερμανία θα φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην επίτευξη των στόχων της, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τη μετατροπή της ηπείρου μας σε μία δική της αυτοκρατορία. Πόσο μάλλον εάν υποχωρήσει η Ιταλία, περιορίζοντας τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της κάτω από το 2,4% – έτσι ώστε να μην απορριφθεί τελικά από την Κομισιόν.

Θα επρόκειτο βέβαια για μία ξεκάθαρη κυβίστηση της κυβέρνησης της, όπως της Κύπρου στο παρελθόν και της πολύ μεγαλύτερης ελληνικής αργότερα – κάτι που ελπίζουμε να μη συμβεί, ειδικά επειδή η Ιταλία έχει δίκιο στις απαιτήσεις της, ενώ η Κομισιόν άδικο. Εν τούτοις, η εμπειρία μας έχει διδάξει πως η εξουσία αλλάζει σχεδόν πάντοτε τους πολιτικούς – με αποτέλεσμα να μην σέβονται τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, τις οποίες θυσιάζουν στο βωμό της «καρέκλας». Επίσης πως η μάχη στην Ευρωζώνη κρίνεται από τα επιτόκια και τις τράπεζες (Tweet) – όπου η ΕΚΤ αποτελεί το βασικό όπλο της Γερμανίας.

Το γερμανικό όραμα

Ειδικά όσον αφορά το γερμανικό όραμα για την Ευρώπη του μέλλοντος, κατακτημένη οικονομικά, υπενθυμίζουμε πως είναι σαφέστατο: μία ήπειρος των 500 εκ. ανθρώπων που, έχοντας ανεξαρτητοποιηθεί από τις Η.Π.Α., θα κυριαρχείται από τη Γερμανία, ενώ θα διαθέτει μεγαλύτερη έκταση από αυτήν που διέθετε κάποτε η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους, με τις εξής ιδιαιτερότητες:

(α) Ένα ισχυρό νόμισμα, το ευρώ, το οποίο όμως θα έχει στην αποκλειστική ιδιοκτησία του κυρίως το πρώην «μπλοκ του μάρκου» – ενώ τα υπόλοιπα κράτη που δεν θα μπορούν να εφαρμόσουν τις «γερμανικές νομισματικές προδιαγραφές» και την πολιτική λιτότητας, θα υιοθετούν σταδιακά τα δικά τους εθνικά νομίσματα, συνδεδεμένα όμως με το ευρώ, με προκαθορισμένη ισοτιμία και διακυμάνσεις (παράλληλα).

(β) Μία πανίσχυρη κεντρική τράπεζα της νομισματικής ένωσης, εγκατεστημένη στη Φρανκφούρτη, με Γερμανό φυσικά διοικητή – την ΕΚΤ δηλαδή, η οποία θα ανεξαρτητοποιηθεί από τη Fed και θα χαράσσει μία αυστηρή νομισματική πολιτική κατά τα γερμανικά πρότυπα, έτσι ώστε να στηρίζει το ευρώ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, στη θέση του δολαρίου.

(γ) Ένα ευρωπαϊκό ΔΝΤ, τον ESM με το σημερινό Γερμανό διοικητή του, το οποίο θα εκδιώξει το αμερικανικό Ταμείο από την Ευρώπη (ανάλυση) – κάτι που προωθείται ήδη από την καγκελάριο, αφού βεβαιώθηκε πως κέρδισε τη μάχη της Γαλλίας, έχοντας εγκαταστήσει στην προεδρία της ένα δικό της άτομο (Macron). Το ευρωπαϊκό αυτό ΔΝΤ αφενός μεν θα λειτουργεί με κριτήριο τη ληστεία των χωρών της ΕΕ που θα υπερχρεώνονται, ως σύνδικός πτώχευσης δηλαδή όπως άλλωστε το ΔΝΤ, αφετέρου θα δραστηριοποιείται και στον υπόλοιπο πλανήτη – ανταγωνιζόμενο τις Η.Π.Α.

(δ) Μία πτωχευτική διαδικασία για τις χώρες της Ευρώπης, όπως αυτή που εφαρμόσθηκε στην Ανατολική Γερμανία, την οποία θα δοκιμάσει πρώτα με το σύνηθες πειραματόζωο, με την Ελλάδα – έτσι ώστε να συμμετέχουν στη διαγραφή χρεών οι επενδυτές ομολόγων. Η διαγραφή φυσικά θα απαγορεύεται για τις χώρες που θα έχουν το ευρώ ως νόμισμα – επειδή διαφορετικά δεν θα μπορούσε να είναι ισχυρό και παγκόσμιο αποθεματικό.

(ε) Όσον αφορά τη διάσωση τραπεζικών συστημάτων σε εποχές κρίσεων, για τις χώρες του ευρώ θα ισχύει το «Bail–in» (διάσωση από τους μετόχους, ομολογιούχους και καταθέτες από την 01.01.2016) ή/και η εξαγορά από άλλες τράπεζες όπως στην Ισπανία – ενώ για τις υπόλοιπες θα επιτρέπεται κατά περίπτωση το «Bail-out», κατά το παράδειγμα της Ιταλίας που προορίζεται για τη δεύτερη ταχύτητα του ευρώ, με τη σαθρή αιτιολογία ότι οι δύο τράπεζες που χρεοκόπησαν δεν ήταν συστημικές!

(στ) Η γερμανική Ευρώπη θα χρειαστεί ασφαλώς μία Παγκόσμια Τράπεζα – όπου είναι πιθανόν να χρησιμοποιηθεί η ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, ενδεχομένως σε συνεργασία με τη γερμανική KfW.

Τέλος, φυσικά η Ευρώπη θα έχει τη δική της αμυντική πολιτική, με το δικό της στρατό (όπως έχει ήδη ανακοινώσει ο κ. Macron στο ρόλο του «λαγού» της Γερμανίας), καθώς επίσης τα δικά της σύνορα – ενώ για την επίλυση του ενεργειακού της προβλήματος, το οποίο αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της Γερμανίας, θα χρειαστούν ασφαλώς η Ελλάδα (μέσω του διαμελισμού της Μακεδονίας) και η Κύπρος ως αποικίες χρέους, τόσο για τα δικά τους ενεργειακά αποθέματα, όσο και για τη σημαντικότατη γεωπολιτική τους θέση κοντά στη Μέση Ανατολή.

Ειδικά όσον αφορά το στρατιωτικό εξοπλισμό, μπορεί μεν η Γερμανία να δαπανά πολύ λίγα χρήματα σε σχέση με άλλες χώρες (γράφημα), αλλά είναι ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς παγκοσμίως – ενώ το ΑΕΠ της είναι υπερδιπλάσιο από αυτό της Ρωσίας, οπότε μπορεί εύκολα να αυξήσει τις στρατιωτικές της δαπάνες, η πολύ ισχυρή βιομηχανία της είναι σε θέση να παράγει περισσότερα όπλα και ήδη συμμετέχουν στο στρατό της γειτονικά κράτη.

Σε αντίθεση τώρα με τις Η.Π.Α., η Ευρώπη σχεδιάζεται μεν να είναι ενωμένη, αλλά με την ομοσπονδιακή μορφή των δύο ταχυτήτων που αναφέραμε παραπάνω – έτσι ώστε αφενός μεν να είναι πιο ευέλικτη, αφετέρου να κυριαρχείται από μία φυλή, την Άρια. Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος, επιτρέποντας στη φαντασία μας να καλπάζει και στους φόβους μας να υπερισχύουν, αλλά αυτά συμπεραίνουμε από την ιστορία και τις σύγχρονες εξελίξεις.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, παρεξηγούμε ή/και κακολογούμε τη Γερμανία αναφέροντας όλα αυτά; Όχι, ασφαλώς όχι. Η κυβέρνηση της χώρας, εάν δεν κάνουμε λάθος, έχει τουλάχιστον ένα όραμα εθνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο, λειτουργώντας ενωμένη – ενώ εμείς δεν έχουμε καν κάποιο αντίστοιχο εθνικό, παραμένοντας διαιρεμένοι, ενδοτικοί και κινδυνεύοντας από πολλαπλές εμφύλιες συγκρούσεις: των κομμάτων μεταξύ τους, του ιδιωτικού τομέα εναντίον του δημοσίου, της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης κοκ.

Επομένως είμαστε οι τελευταίοι που θα κατακρίναμε ένα κράτος που, μόλις 70 χρόνια μετά την ολοκληρωτική του καταστροφή, διεκδικεί ξανά την ηγεμονία του πλανήτη – έχοντας ίσως συνειδητοποιήσει πως οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής/απομόνωσης και χωρίς να θέλει να επιτρέψει στην Κίνα να αναλάβει τα ηνία, σε συνεργασία με τη Ρωσία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι επικροτούμε τις προσπάθειες αυτές μη γνωρίζοντας τους κινδύνους για την πατρίδα μας, αλλά το ότι προσπαθούμε να έχουμε μία όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενική οπτική γωνία – είτε μας συμφέρει, είτε όχι.

Μοναδικός ίσως κίνδυνος για τη Γερμανία, εάν δεν συνειδητοποιήσουν οι Η.Π.Α. τις προθέσεις της επεμβαίνοντας όπως στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο,, είναι αναμφίβολα η Ρωσία – η οποία αποτελούσε ανέκαθεν το αντίπαλο δέος της χώρας, καθώς επίσης τη βασική αιτία των παγκοσμίων πολέμων που διεξήγαγε.



analyst.grΠηγή Το μέλλον της Ευρώπης