Το επιεικές φως του Σεπτεμβρίου

Αυτό το λοξό φως της γλυκύτητας που καμπυλώνει τη σύγκρουση. Η σκιά που μεγαλώνει αργά σαν όνειρο. Ο ήχος (και η μυρωδιά) του μακρινού που πέρασε για πάντα. Η επιείκεια. Αυτό είναι το φως του Σεπτεμβρίου. Ή μάλλον αυτό διδάσκει: την άφεση προς το άλλον. Τη βαθιά σκέψη προς Εκείνο που είναι ο Άλλος. Ένα φως που δεν κατηφορίζει ούτε ανηφορίζει. Απλώς υπάρχει. Ως μετάβαση από