Το Δικαίωμα (και πως το παίρνεις πίσω)

Γράφει η Άννα Παχή

Όταν αγαπάς κάποιον, του επιτρέπεις πολλά. Τον αφήνεις να εισχωρήσει στην οικογένεια, στους φίλους, στις συνήθειές σου. Του δίνεις την ευκαιρία να τα γνωρίσει, να εκφέρει άποψη για αυτά, ακόμη και να τα αλλάξει. Επειδή τον αγαπάς.

Η σωστή αντίδραση αυτής της δράσης, είναι να προσφέρει ο άλλος σε όλα αυτά, στοργή και προδέρμ. Να φερθεί με σεβασμό, διακριτικότητα. Να δείξει αγάπη.

Η ουτοπία αυτή σπάνια εφαρμόζεται στην πραγματικότητα. Καθώς οι σχέσεις δεν είναι – σχεδόν ποτέ – ισότιμες, ο έχων το πάνω χέρι, αρχίζει τις καταχρήσεις. Ναι, πρόκειται για την παλιά, γνωστή κατάχρηση εξουσίας.

Το δικαίωμα, που έχεις δώσει εσύ, στα χέρια του άλλου αρχίζει και γίνεται μέγγενη. Χαλαρή στην αρχή, πιο σφιχτή όσο περνάει ο καιρός, αβάσταχτη κάποια στιγμή, όπου αρχίζει και φαίνεται το τέλος.

Συχνά το δικαίωμα που δίνεις, ταυτίζεται με τη συνήθεια. Συνήθισες τον άλλον να μαγειρεύεις; Δεν θα τηγανίσει ποτέ, ούτε ένα αβγό. Συνήθισες να ρωτάς τη γνώμη του και να την ασπάζεσαι συχνά; Τη μια φορά που δεν θα το κάνεις, θα θυμώσει. Ακολουθείς πάντοτε τον φίλο στα στέκια που επιλέγει; Δεν θα πάτε ποτέ εκεί που θες εσύ, ούτε από περιέργεια. Ανήγαγες σε πάγια τακτική να δέχεσαι τα νεύρα, την αδιαφορία και – συχνά – την σκληρότητα; (λεκτική ή συμπεριφοράς). Τέλος, θεωρεί πως οφείλεις να την δέχεσαι εφ’ όρου ζωής.

Φυσικά, φταις κι εσύ. Όταν είδες τα πρώτα σημάδια κατάχρησης, όφειλες να ανοίξεις το στόμα σου και να μιλήσεις. Όταν τα πράγματα που δεν σου αρέσουν γίνονταν  καθημερινότητα, όφειλες να κατεβάσεις κανένα καντήλι. Θα είχες γλυτώσει χρόνο και πίκρα.

Η παγιωμένη κατάσταση, η ρουτίνα, η συνήθεια, είναι οι χειρότεροι εχθροί μιας σχέσης, φιλικής ή ερωτικής. Κάποτε έρχεται η κάμψη και τότε γίνεται η έκρηξη. Διαπιστώνεις πως αυτό που εσύ έδωσες καλή τη πίστη – το δικαίωμα – σου έχει γυρίσει μπούμερανγκ στο κεφάλι. Ανακαλύπτεις πως δεν είσαι χαρούμενος, ευτυχισμένος, ήρεμος. Και σαν μια χύτρα που της χάλασε η ασφάλεια, όλα όσα έχεις κρατήσει μέσα σου, σκάνε με ένα μεγάλο μπαμ.

Τότε ακολουθεί η κατηγόρια: “Εσύ έδωσες το δικαίωμα”. Πιθανόν. Μάλλον. Σίγουρα. Και λοιπόν; Τι έπρεπε να κάνει ο άλλος, δηλαδή, να σε πατήσει χάμω, απλά επειδή μπορούσε; Αν εσύ ήσουν μαλάκας μια φορά, (λόγω έρωτα, λόγω βλακείας, ότι θες) ο άλλος που το εκμεταλλεύτηκε, τι είναι;

Σου έχω νέα: Εσύ έδωσες το δικαίωμα, εσύ το παίρνεις πίσω. Και χωρίς καμιά εξήγηση μάλιστα. Είναι δύσκολο πράγμα να αλλάξεις, ειδικά όταν μια κατάσταση έχει παγιωθεί, το ξαναλέω. Δεν είναι όμως αδύνατον. Το ότι έζησες κάποια χρόνια κάπως, δεν σημαίνει πως πρέπει να ζήσεις και τα επόμενα με το ίδιο κάπως. Μπορείς να αλλάξεις το λάθος κάπως, με το σωστό για σένα. Έχεις κάθε δικαίωμα (!) να το κάνεις.

Το Διαβάσαμε Το Δικαίωμα (και πως το παίρνεις πίσω)