Τους ακούει κανείς;

Η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες υφίσταται συνεχείς θυσίες των καλύτερων παιδιών της, ενώ εισπράττει συνεχώς ΗΤΤΕΣ. Αλλά την επιβίωση ενός Έθνους, αλλά ακόμα και την προσωπική, δεν την φέρνουν οι θυσίες, αλλά ΟΙ ΝΙΚΕΣ. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.

Αν σήμερα ήμαστε ελεύθεροι από την Τουρκιά δεν το οφείλουμε στο ότι κάποιοι θυσιάστηκαν απλά, αλλά στο ότι κάποιοι ΝΙΚΗΣΑΝ. Αν σήμερα τα νησιά του Αιγαίου είναι ελεύθερα και Ελληνικά δεν το οφείλουμε στο ότι ο Κουντουριώτης στις ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου πολέμησε «…ίνα αποθάνωμε δια την πατρίδα» όπως έγραφε στον Βενιζέλο, αλλά στο ότι ΝΙΚΗΣΕ.

Αν για τις νίκες απαιτούνται θυσίες, βεβαίως πρέπει να καταβληθεί αυτό το ύψιστο τίμημα. Αλλά τότε πρόκειται για θυσίες – τίμημα ενταγμένες σε έναν συλλογικό αγώνα προς την ΝΙΚΗ. Αντίθετα, θυσίες, αγνές ναι, ηρωικές ναι, αλλά σφόδρα συναισθηματικές, και στα πλαίσια άδολου προσωπικού Εθνικού αυτοσχεδιασμού, δηλαδή θυσίες που δεν είναι ενταγμένες σε κάποιον συγκεκριμένο αγώνα που “βλέπει” ΝΙΚΗ, είναι στις μέρες μας πιθανότατα σπατάλες Εθνικών δυνάμεων.

Οι λόγοι

1) Όλοι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί (παιδεία, ΜΜΕ, πολιτισμός κλπ) είναι στα χέρια των πιο ανθελληνικών δυνάμεων του συστήματος. Έχουν την δυνατότητα, και έχει ήδη αποδειχτεί και με παλαιότερες θυσίες εθνομαρτύρων, όπως του Αριστοτέλη Γκούμα, ότι έχουν την δυνατότητα κατ’ αρχάς να λασπολογήσουν για να «κοντύνουν» την όποια θυσία, και στη συνέχεια να την θάψουν στη λήθη κάτω από τόνους “Talent Show”, Survivor, ποδόσφαιρα και τουρκο-σήριαλ.

Έτσι η θυσία ενός εθνομάρτυρα στον μοναχικό πατριωτικό του αγώνα δεν καταφέρνει να παίξει ούτε τον συμβολικό ρόλο, που της αξίζει και θα μπορούσε, έστω ως παράγων αφύπνισης συνειδήσεων, και έστω και καθυστερημένα συλλογικής δράσης προς κάποια ΝΙΚΗ, όπως συνέβη έναν αιώνα πριν με την θυσία του Παύλου Μελά. Αρκεί να δει κανείς τι δίδασκε η παιδεία τότε στα Ελληνόπουλα και τι διδάσκει σήμερα, για να καταλάβει την χαώδη διαφορά αφύπνισης που μπορεί μια θυσία να επιφέρει τότε και τώρα.

2) Η Ελλάδα σήμερα δεν έχει ατελείωτες πατριωτικές εφεδρείες και μάλιστα αυτού του ΗΘΟΥΣ και ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ, όπως ο εθνομάρτυς Κώστας Κατσίφας, ώστε να τις χάνει όποτε και όπως οι Αλβανοί αποφασίσουν.

Ο Κώστας υπό τις κατάλληλες συνθήκες, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΑΤΗ προσωπικότητα του Ελληνισμού της Βορείου Ηπείρου για τα επόμενα 30-40 χρόνια, παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην διάσωση του Ελληνισμού στην περιοχή, αλλά και στην διεθνή εκπροσώπηση της Βορείου Ηπείρου.

Δεν θα είχε προσφέρει έτσι πολύ περισσότερα, ΠΡΑΚΤΙΚΑ και ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ για την τελική ΝΙΚΗ της Ελλάδος στο ζήτημα αυτό;
Δεν θα είχε αφυπνίσει χιλιάδες συνειδήσεις, δεν θα είχε στήσει σχολεία, συλλόγους, δεν θα είχε συντελέσει στη διάσωση των Ελλήνων, που φυλάσσουν ακόμα εκεί Θερμοπύλες;
Δεν θα είχε δει το όνειρό του πραγματικότητα μια Ορθόδοξη Χριστιανική εκκλησία στο χωριό του;

Όλα αυτά, αυτή η μέγιστη δυνατή προσφορά στην πατρίδα, δεν ήταν αυτά που πραγματικά ποθούσε η ψυχή του Κώστα;

Αλλά όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν από έναν άνθρωπο μόνο του. Απαιτούν συλλογική προσπάθεια. Επομένως αυτές οι αγνές αυθόρμητες ΑΤΟΜΙΚΕΣ εκρήξεις αγνού πατριωτισμού είναι το φυσικό επακόλουθο της παντελούς έλλειψης του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΟΒΑΡΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Ενός κινήματος, που ως ΕΘΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟ θα αξιοποιούσε την ύπαρξη των όπου γης πατριωτικών ψυχών, και θα καθοδηγούσε και συντόνιζε την δράση τους σε μια πορεία ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, που είναι σήμερα το κατ αρχάς περιεχόμενο μιας ζητούμενης ΝΙΚΗΣ.

Όσο αυτό δεν υπάρχει, και δεν βλέπω προς το παρόν κάτι σοβαρό και πραγματικά Ελληνικό καν να κινείται προς τα εκεί, τόσο οι αγνές ανιδιοτελείς Ελληνικές συνειδήσεις θα «ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΑ ΒΟΥΝΑ» μόνες τους για να σώσουν τουλάχιστον την ψυχή τους και να θυσιαστούν ως κραυγή και μήνυμα προς όλους εμάς κάτω στα “πεδινά”.

Εκεί μέσα στα Mall, στις χασαποταβέρνες, και στους καναπέδες των σαλονιών ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

ΤΧ



kostasxanΠηγή Τους ακούει κανείς;