Τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στον Λίβανο;…

O κόσμος του Λιβάνου σίγουρα ξέρει από ξεσηκωμούς, μόνο που αυτήν τη φορά η γενικότερη εξέγερση τους βρίσκει όλους ενωμένους με έναν και μοναδικό σκοπό, την…
πάταξη της διαφθοράς. Ειδικά στη Βηρυτό, την πόλη όπου, ανάμεσα στα τρέντι μπαράκια και στα κοσμικά στέκια, δεσπόζουν ακόμα τα γαζωμένα από τις σφαίρες κτίρια, η διαφθορά παραμένει το μεγαλύτερο πρόβλημα. 
Η αίσθηση ότι η κυβέρνηση δεν είναι στην υπηρεσία των πολιτών και ότι η ζωή στον Λίβανο, παρά τις βελτιώσεις, παραμένει ασφυκτική οδήγησε σε μια σειρά από εξεγέρσεις που δεν λένε να κοπάσουν, παρά την παραίτηση του πρωθυπουργού Σαάντ αλ-Χαρίρι. Ο κόσμος θέλει ριζική αλλαγή, σε κάθε επίπεδο, αφού γνωρίζει πως ανάμεσα στα χαρούμενα γκράφιτι του Yazan Halwani και στα ωραία φωτάκια στις μοδάτες περιοχές τριγυρνούν νέοι που δεν τρέφουν πια ψευδαισθήσεις, αποφασισμένοι να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από τα βαθιά τραύματα του εμφύλιου πολέμου που ισοπέδωσε τη χώρα.

«Όλοι μιλούν για επανάσταση, γνωρίζοντας πως αυτό που έβγαλε ανθρώπους διαφορετικών τάξεων και θρησκευτικών κατευθύνσεων στους δρόμους είναι κάτι παραπάνω από απλή διαμαρτυρία» μας λέει ο φωτογράφος της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση, Χρήστος Σαρρής, ο οποίος μόλις επέστρεψε από τη Βηρυτό, εντυπωσιασμένος όχι μόνο από τον αέρα του γενικότερου ξεσηκωμού αλλά και από τη σύμπνοια που χαρακτηρίζει τον κόσμο ο οποίος συμμετέχει στα αυθόρμητα καλέσματα. «Είναι ίσως η πρώτη φορά που στον Λίβανο βλέπεις ανθρώπους να συνευρίσκονται ειρηνικά για έναν και μόνο σκοπό, την πάταξη της διαφοράς. 
Αυτή η ανθρώπινη αλυσίδα που ένωσε τους διαμαρτυρόμενους απ’ όλες τις περιοχές έχει έναν αυθόρμητο και πολύχρωμο χαρακτήρα που ξεπερνά τις διαφορετικές καταγωγές και πεποιθήσεις. Κόσμος με μπαλόνια στα χρώματα του Λιβάνου, κρατώντας σημαίες, ένωνε τα χέρια σε ένα κλίμα που θύμιζε πανηγύρι, μια ατελείωτη γιορτή. Βλέπεις οικογένειες με μικρά παιδιά να φωνάζουν συνθήματα “Όλοι μαζί ενωμένοι” και να το εννοούν, ενώ από τα μεγάφωνα ακούς επαναστατικά τρσγούδια στα αραβικά που παραπέμπουν στα αντίστοιχα δικά μας άσματα του Θεοδωράκη.
 Προσωπικά, δεν είδα να υπάρχει πουθενά βία και ακόμα και ο στρατός, που ήταν πανταχού παρών, έδειχνε να ασπάζεται την αντίδραση του κόσμου, αφού ουσιαστικά αποτελεί μέρος του. Αρκεί να σκεφτείς ότι πολλοί από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία των Μαρτύρων, που ουσιαστικά συνιστά το ανεπτυγμένο κέντρο της Βηρυτού, γεμάτο καφέ και ακριβά μαγαζιά, μπορεί να μην είχαν ξαναβρεθεί σε αυτό το σημείο της πόλης και να τους δόθηκε η αφορμή από μια διαδήλωση». 



Για να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, πατήστε ΕΔΩ…