Πιο επίκαιρο από ποτέ θεωρώ το βιβλίο της συγγραφέως Μαρίας Γαβριελάτου με τίτλο «Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου». Προσπαθώ εδώ και πολύ καιρό να γράψω την γνώμη μου αλλά, πάντα σταματώ, γιατί θεωρώ πως ότι και να γράψω θα είναι πολύ φτωχό μπροστά στο μεγαλείο του βιβλίου που κρατώ στα χέρια μου.
Το τριήμερο της Εθνικής μας εορτής όμως, το αποφάσισα, μιας και γύρισαν στο μυαλό μου οι σκηνές από το βιβλίο. Κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να μοιραστώ την εμπειρία μου.
Από τις πρώτες του σελίδες, κάνει τον αναγνώστη να νιώθει έναν λυγμό να ανεβοκατεβαίνει στο στέρνο του.
Θέμα του, η εγκατάλειψη και η ανύπαρκτη πατρική φιγούρα. Ομολογώ πως με άφησαν εμβρόντητη οι τόσο ζωντανές περιγραφές.
Κεντρικός ήρωας ο Στράτος, ένα παιδί που μεγαλώνει με την μητέρα και τον πατέρα του.
Οι πρώτες παράγραφοι του βιβλίου θα κάνουν τον αναγνώστη να κλάψει αλλά και να θυμώσει καθώς αντιλαμβάνεται πως πολλοί γίνονται πατέρες, λίγοι όμως το αξίζουν. Λίγοι αξίζουν αυτό το μεγαλείο.
Ο Στράτος είναι πολύ δεμένος με την μητέρα του, κι όχι άδικα. Η Ειρήνη είναι μια γυναίκα που έχει χάσει ήδη τέσσερα παιδιά και κατάφερε να φέρει στον κόσμο μόνο τον Στράτο. Αυτό κάνει τον άντρα της οικογένειας να βγάζει τον χειρότερο χαρακτήρα του. Είναι όμως αυτός ο λόγος ή μήπως οι άνθρωποι γεννιούνται αδιάφοροι και κακότροποι;
Θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Η Ειρήνη είναι πάλι έγκυος και η γέννα πλησιάζει. Ο φόβος της μήπως και αυτό το παιδί χαθεί την έχει κυκλώσει.
Εδώ ξεκινά η συγκλονιστική ιστορία του βιβλίου. Το μωρό θα γεννηθεί αλλά η ζωή του Στράτου τα αλλάξει μια για πάντα.
Ένας ύμνος στην αδερφική αγάπη είναι το βιβλίο αυτό. Γνωρίζοντας προσωπικά την συγγραφέα και τις θέσεις της επάνω στον όρο ‘οικογένεια’ φαντάζομαι το ψυχικό φορτίο που θα κουβαλούσε όταν το έγραφε.
Θα ήθελα να γράψω πολλά αλλά θα προδώσω την πλοκή και θα ήταν κρίμα.
Αγαπώ την γραφή της Μαρίας Γαβριελάτου, αγαπώ τον τρόπο που προσεγγίζει τις καταστάσεις και τα γεγονότα στα βιβλία της. Αυτό ειδικά όμως, μου θύμισε το μεγαλείο ψυχής που μπορεί να βγάλει ένας άνθρωπος.
Τι γίνεται άραγε όταν γεννιέται το μωρό;
Ο Στράτος;
Μια ιστορία αγάπης όχι ερωτικής αλλά ουσιαστικής, μιας αγάπης που σήμερα δεν συναντάμε και θα ήταν πολύ καλό να μας βάλει σε σκέψεις όλη η ιστορία αυτή.
Κινούμαστε και εμείς σε ημέρες δύσκολες, σαν αυτές που περιγράφει το βιβλίο, όχι απαραίτητα ενός πολέμου με έναν εχθρό από άλλη χώρα. Ο δικός μας πόλεμος είναι κύημα παγκόσμιο, η δική μας κατοχή είναι αυτή της αδιαφορίας και του ατομικισμού, αλλά πιστέψτε με δεν απέχει πολύ από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αν και, τουλάχιστον τότε γνωρίζαμε τον εχθρό μας.
Η ιστορία ξεκινά από το 1920 και συνεχίζεται τις δύσκολες ημέρες τις κατοχής.
Η γραφή απλή και κατανοητή, γεμάτη εικόνες που προκαλούν άλλοτε σοκ και άλλοτε αγαλλίαση. Δεν αφήνει στον αναγνώστη κενά. Είναι τόσο δυνατές οι περιγραφές που εμένα προσωπικά δεν με άφησαν να αποχωριστώ το βιβλίο προτού το τελειώσω.
Με την ευχή να μην πρόδωσα πολλά από την ιστορία αυτού του εξαιρετικού βιβλίου, να μου επιτρέψετε να δώσω θερμά συγχαρητήρια στην συγγραφέα για το ήθος και την δύναμη που μας διδάσκει μέσω των ηρώων της.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘Έξη’
Κατερίνα Κονίτσα Σωπύλη
Το Διαβάσαμε «Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου» της Μαρίας Γαβριελάτου – Κριτική
Κοινοποιήστε: