Τα λεφτά, τα λεφτά, τα εκατομμύρια…

Διαβάζω σε μεγάλο (πολύ μεγάλο, δεκάδες χιλιάδες κλιξ) ειδησεογραφικό σάιτ την εξής “είδηση”:

“Αυτό που σχολίασαν ιδιαίτερα οι παρατηρητικοί χρήστες του Twitter ήταν το χρυσό βραχιόλι που επέλεξε η 30χρονη Νοτοπούλου στην ορκωμοσία, καθώς μοιάζει με…
το χαρακτηριστικό κόσμημα του οίκου Cartier αξίας 4.500 δολαρίων. Μάλιστα, αναρωτιούνται που το βρήκε και άλλοι αφήνουν αιχμές ότι προέρχεται από κάποιον αγαπημένο της.
Βέβαια, δεν αποκλείεται να είναι ένα παρόμοιο βραχιόλι και όχι εκείνο του διάσημου οίκου”.

Ο πηχυαίος τίτλος της “είδησης” είναι:

“ΜΕ ΚΑΡΤΙΕ ΤΩΝ 4.500 ΔΟΛΑΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΟΡΚΟΜΩΣΙΑ Η ΝΟΤΟΠΟΥΛΟΥ;” (σ.σ. Το ερωτηματικό δεν το βλέπει κανείς εννοείται) και η “είδηση” συνοδεύεται από φωτό Νοτοπούλου με ένα κάποιο βραχιόλι που δεν διακρίνεται καλά και δίπλα έξτρα λαρτζ φωτό του γνωστού Καρτιέ.

* “Μοιάζει με” 
* “Αναρωτιούνται που το βρήκε”
* “Αφήνουν αιχμές ότι προέρχεται από κάποιον αγαπημένο της”
* “Βέβαια, δεν αποκλείεται να είναι παρόμοιο και όχι εκείνο του διάσημου οίκου”

Η αποδόμηση μιας προσωπικότητας ξεκινάει από το “οι φήμες λένε ότι […], αλλά εμέις δεν τις υιοθετούμε, όχι απόλυτα τουλάχιστον…”

Τα ξέρουμε καλά εμείς αυτά, παλιά μας τέχνη κόσκινο.

Θυμάμαι κάποτε που το Παρί Ματς έβγαζε κάθε βδομάδα τη Στεφανί του Μονακό εξώφυλλο με διάφορες τερατολογίες, εκείνη τους έκανε αγωγές, κέρδιζε, την επόμενη εβδομάδα ξανά το Παρί Ματς εξώφυλλο επάνω τη Στεφανί, κάτω μια μικρή επανόρθωση για το προηγούμενο εξώφυλλο. 
Μήνες τράβηξε αυτό. 
Η Στεφανί κέρδιζε τις αγωγές και το Παρί Ματς κάτι δεκάδες χιλιάδες φύλλα.

Μαντέψτε ποιος κέρδιζε πραγματικά…

Έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι η νομοθεσία δεν μπορεί να προστατεύσει επαρκώς κάποιον από την -ανεπανόρθωτη ενδεχομένως- ζημιά που μπορεί να κάνει ο Τύπος, έντυπος ή ηλεκτρονικός, στην προσωπικότητά του. 
Ο Τύπος, άλλωστε, είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. 
Επειδή ο Τύπος έχει άμεση πρόσβαση στο κοινό, ενώ ο παθών όχι.

Το ίδιο ισχύει, σε μικροκλίμακα, και στα σόσιαλ μίντια πλέον.

Αν γράψω εγώ “ο τάδε είναι κλέφτης, μου πήρε 1000 γιούρος από το πορτοφόλι μου”, ο τάδε μπορεί να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του προσπαθώντας να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας σε όσους το διάβασαν, ενώ εγώ στη χειρότερη θα πληρώσω μια αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση σε 32 χιλιάδες εκατομμύρια χρόνια.

Την έχω κάνει τη δουλίτσα μου.

Θα έλεγα ότι πρέπει να έχουμε κριτικό πνεύμα σε όσα διαβάζουμε και ακούμε και ότι τα πάντα τελικά εξαρτώνται από το κοινό, αλλά είμαι μεγάλο παιδί και ξέρω ότι αυτά είναι ουτοπίες.

Ξέρω επίσης ότι ο μικρόκοσμός μας μερικών, η μικρο-ελιτ μας, δεν αποτελεί σημείο αναφοράς παρά μόνο για μας τους ίδιους, άντε και 100-200 ακόμα. 
Δεν λύνουμε το πρόβλημα. 
Το εντοπίζουμε μόνο.

Ή μήπως μπορούμε και να το λύσουμε;
Δεν έχω ιδέα. 
Θα σκεφτώ και θα πω.

Μαρία Δεδούση (FB)