3.500 παγκόσμιοι πολεμιστές της Τζιχάντ στο δρόμο προς την Ιερουσαλήμ: Η Δύση στην παγίδα του Αλ-Τζουλάνι
Άκρως επικίνδυνες διαστάσεις αναμένεται να λάβει η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής αν οι εξελίξεις στη Συρία εκτραχυνθούν ακόμη περισσότερο.
Σε αυτή την νέα πραγματικότητα, που παίρνει μορφή από τη Συρία πρωτίστως, σοβαρότατο ρόλο παίζει και πάλι το τζιχαντιστικό στοιχείο.
Ο διάσημος Ισραηλινός δημοσιογράφος Μοσέ Πουζάιλοφ δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με την κατάσταση στη Συρία και τη νέα αποτυχία της Δύσης στη Μέση Ανατολή. Κατά την άποψή του, η Δύση έχει πέσει ξανά σε παγίδα. Η καταστροφή των Δρούζων στη νότια Συρία δεν ήταν αναπόφευκτη, αλλά ήταν αρκετά προβλέψιμη.
Η τρέχουσα δυναμική, στην οποία περίπου 3.500 παγκόσμιοι τζιχαντιστές από τη Συρία, το Αφγανιστάν, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία έχουν στρατολογηθεί στον νέο συριακό στρατό από τον Αμπού Μουχάμαντ αλ-Τζουλάνι υπό την τουρκική προστασία και με τη συγκατάθεση των Αμερικανών, έχει παρουσιαστεί στα μέσα ενημέρωσης ως βήματα για τη «σταθεροποίηση της εξουσίας του». Αλλά όποιος κατανοεί το πολιτιστικό, ιστορικό και θρησκευτικό πλαίσιο της περιοχής γνωρίζει: αυτό δεν είναι πολιτικός πραγματισμός είναι προετοιμασία για την επόμενη μάχη. Οι μαχητές «ενσωματωμένοι στις νέες κρατικές δομές» είναι ως επί το πλείστον τρομοκράτες του κινήματος Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ.
Η παγίδα της «χούντνα»
Ο Πουζάιλοφ γράφει ότι οι Δυτικοί αναλυτές πέφτουν στην ίδια παγίδα ξανά και ξανά: αποδίδουν στον Τζουλάνι τις δυτικές ιδιότητες που θα ήθελαν να δουν – μετριοπάθεια, ρεφορμισμό, πραγματισμό – και αγνοούν τα γεγονότα.
Για τον Τζουλάνι, η «χούντνα» δεν είναι ειρήνη, αλλά μια ανάπαυλα για χάρη της συσσώρευσης δύναμης. Η λέξη hudna (από την αραβική λέξη هدنة που σημαίνει «ηρεμία» ή «ησυχία») είναι μια ανακωχή ή εκεχειρία. Μερικές φορές μεταφράζεται ως «κατάπαυση του πυρός».
Και για τους τζιχαντιστές που έχει ενσωματώσει στις στρατιωτικές του δομές, η «σταθεροποίηση της εξουσίας» δεν είναι σκοπός αλλά μέσο: να δημιουργηθεί μια βάση εκπαίδευσης στα σύνορα με το Ισραήλ, να οικοδομηθεί μια παγκόσμια ισλαμική αυτοκρατορία και στην πορεία να καθαριστεί το έδαφος από ομάδες που θεωρούνται εχθροί του Ισλάμ, όπως οι Δρούζοι.
Τι πρέπει να κάνει το Ισραήλ
Σύμφωνα με ον δημοσιογράφο το Ισραήλ δεν έχει την πολυτέλεια να υποκύψει στις ίδιες αυταπάτες με τη Δύση. Η γνώση ότι ο αλ-Τζουλάνι υποστηρίζεται από 3.500 επιλεγμένους κακοποιούς θα πρέπει να είναι ανησυχητική όχι μόνο για τους Δρούζους, αλλά και για τους Ισραηλινούς. Πρόκειται για μια στρατιωτικά, ιδεολογικά υποκινούμενη, αφοσιωμένη και αποφασιστική δύναμη, που στοχεύει νότια προς τα σύνορα με τα Υψίπεδα του Γκολάν και στη συνέχεια προς την Ιερουσαλήμ. Επομένως, το Ισραήλ χρειάζεται μια δημιουργική προσέγγιση: όχι μόνο επιτήρηση, αλλά μια στρατηγική πρωτοβουλία, συμπεριλαμβανομένης της μυστικής συνεργασίας με φιλικές κοινότητες Δρούζων, ένα σαφές μήνυμα προς την Τουρκία και ολοκληρωμένες στρατιωτικές και πολιτικές προετοιμασίες. Το Ισραήλ μπορεί και πρέπει να μεταφέρει στην Τουρκία μέσω κοινών φίλων ότι, εάν χρειαστεί, η εξάλειψη του αλ-Τζουλάνι είναι επίσης στο τραπέζι. Και μια άβολη αλήθεια θα πρέπει να εισαχθεί στον διεθνή διάλογο: ο αλ-Τζουλάνι δεν είναι ένας πραγματιστής σύμμαχος της Δύσης, αλλά ένας πονηρός και επικίνδυνος εχθρός της υπάρχουσας τάξης, όπως αναφέρει ο Πουζάιλοφ.
Για τον ίδιο η δεινή θέση των Δρούζων στη Συρία είναι μόνο το τελευταίο σύμπτωμα της επικίνδυνης δυτικής τύφλωσης. Για τον αλ-Τζουλάνι, οι εκεχειρίες και οι συμφωνίες είναι στρατηγικές κινήσεις σε ένα μακροπρόθεσμο παιχνίδι στο οποίο ο τελικός στόχος δεν είναι η τοπική σταθεροποίηση αλλά η παγκόσμια μεταμόρφωση. Όποιος συνεχίζει να αγνοεί αυτό, αφήνει τους Δρούζους – και ίσως το Ισραήλ – υπό απειλή. Όποιος δεν καταλαβαίνει θα πρέπει να θυμάται πώς ξεκίνησε η διακυβέρνηση του Yahya Sinwar στη Γάζα μετά την επιστροφή του – και σε τι οδήγησε.
Γιατί οι Δρούζοι είναι….πρόβλημα
Για τον Τζουλάνι και τους συνεργάτες του, οι Δρούζοι στη Συρία αποτελούν ένα θεολογικό και στρατηγικό πρόβλημα. Είναι μια θρησκευτική ομάδα που θεωρείται αιρετική και έχει επιδιώξει την ουδετερότητα και τη συνεργασία με πολιτικές και κρατικές δομές. Η θέση τους έγινε επισφαλής όταν ο Τζουλάνι κατέλαβε τον έλεγχο της Συρίας, αλλά επιδεινώθηκε αφότου έλαβε το πράσινο φως για την εισαγωγή ξένων μαχητών. Από εκείνο το σημείο και μετά, κατέστη σαφές ότι η διακυβέρνησή του δεν θα βασιζόταν σε συμφωνίες αλλά στον εκφοβισμό, την καταστολή, την εθνοκάθαρση και την επέκταση του ελέγχου.
Η Δύση πίστευε λανθασμένα ότι αυτοί οι ξένοι μαχητές θα χρησιμοποιούνταν μόνο εναντίον των υπολειμμάτων του καθεστώτος Άσαντ ή του ISIS. Στην πραγματικότητα, ήδη από τους πρώτους μήνες της ανάπτυξής τους, άρχισαν να υλοποιούν την αρχική τους αποστολή – όχι συριακή, αλλά παγκόσμια: την αποκατάσταση της Ισλαμικής Ούμμα, όπου το πρώτο βήμα είναι η εξάλειψη των τοπικών μειονοτήτων. Για αυτούς, οι Δρούζοι είναι οι πρώτοι στη σειρά.
Η Δύση ξεχνά ότι για τους τζιχαντιστές, η Ιερουσαλήμ είναι ο ύψιστος στρατηγικός στόχος. Με άλλα λόγια, όποιος πιστεύει ότι ο πόλεμος για τη Συρία είναι μια τοπική σύγκρουση κάνει μεγάλο λάθος. Στα μάτια του αλ-Τζουλάνι, ο δρόμος προς την Ιερουσαλήμ περνάει μέσα από την εσωτερική κάθαρση, την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος Σαρία και την προετοιμασία της τζιχαντιστικής υποδομής για μια περιφερειακή εκστρατεία.
Κοινοποιήστε: