Σκέψεις για έναν πόλεμο…

Από τις 24 Φλεβάρη μέχρι σήμερα και ποιος ξέρει πόσο ακόμη, σε μια χώρα της Ευρώπης, μαίνεται πόλεμος, ένας αληθινός πόλεμος, με βόμβες, πυραύλους, χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένους. Ένας παράλογος, καταστροφικός, εντελώς αχρείαστος πόλεμος.
Μια μεγάλη χώρα, ένοιωσε λέει να απειλείται από μια μικρότερη χώρα στα σύνορά της και αποφάσισε να πάρει το νόμο στα χέρια της ή καλύτερα στα όπλα της. Δεν ασχολήθηκε με το διεθνές δίκαιο, δεν έθεσε το θέμα στον ΟΗΕ, παρότι είναι μέλος του, δεν απευθύνθηκε σε δικαστήρια, αλλά έκρινε ότι ένας πόλεμος ισοπέδωσης και
εκ βάθρων εκθεμελίωσης μιας άλλης χώρας, με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες και από τις δύο πλευρές, θα την βοηθούσε να αποκαταστήσει την τάξη και να βρει το δίκιο της. Τώρα πόσο δίκιο μπορεί να βρει κανείς μέσα σ΄ αυτή τη καταστροφή, εγώ προσωπικά δεν το καταλαβαίνω.

Δεν θα σταθώ λογικά απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο, γιατί δεν βλέπω λογική σε ένα πόλεμο. Επιτρέπω στον εαυτό μου να το δει συναισθηματικά. Δεν υπάρχει λογική στο άνθρωπος να σκοτώνει άνθρωπο, να σκορπά τον τρόμο και την καταστροφή. Με γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους να ξεσπιτώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, να χάνουν τα όνειρα, τις περιουσίες, τις ζωές τους. Να τρέχουν να σωθούν από τις βόμβες, να πεθαίνουν μέσα στα συντρίμμια των σπιτιών τους.

Υπάρχουν παιδάκια που γεννήθηκαν στα καταφύγια, κάτω από τον ήχο των σειρήνων, υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν στα υπόγεια μέρες τώρα, που πεινούν, διψούν, κρυώνουν, είναι άρρωστοι χωρίς περίθαλψη και φάρμακα. Άνθρωποι παγιδευμένοι κάτω από συντρίμμια και χαλάσματα. Υπάρχουν γυναίκες εκεί, που δεν έχουν να δώσουν φαγητό και νερό στα παιδιά τους.

Είμαι με τα εκατομμύρια των προσφύγων. Είμαι με τα χιλιάδες μικρά παιδάκια που ακολουθούν υπάκουα τους γονείς τους, να τρέχουν να φύγουν από τον τόπο, που μέχρι χθες ήταν το σπίτι τους και η ασφάλειά τους. Είμαι με αυτούς τους ανθρώπους, σε κάθε περίπτωση.

Υπάρχουν πολλοί, που δικαιολογούν αυτόν τον πόλεμο.
Θα ήθελα να τους κάνω μία ερώτηση: Πώς θα αισθανόσασταν αν είσαστε στη θέση των βαλόμενων, με χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια εκτοπισμένων και μια χώρα κατεστραμμένη;  Αν έπρεπε να φύγετε από το σπίτι σας, την πόλη σας, τη χώρα σας με μία βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα, να έχετε χάσει παρελθόν, παρόν και
μέλλον μέσα σε λίγες στιγμές; θα λέγατε πάλι ότι είναι ένας δικαιολογημένος πόλεμος;

Υπάρχουν άλλοι, που λένε κακώς αντιστέκονται οι αμυνόμενοι, θα έπρεπε να παραδοθούν για να γλυτώσουν τις ζωές τους και την καταστροφή της χώρας τους.
Αν ήσασταν εσείς στη θέση τους αυτό θα κάνατε; θα σκύβατε τη μέση, θα ανοίγατε την πόρτα του σπιτιού σας, της πατρίδας σας, και θα λέγατε στους όποιους σφετεριστές “παρακαλώ περάστε”;

Είναι εύκολο να κάνεις κριτική, όταν ο πόλεμος δεν σε αφορά.
Όταν τον παρακολουθείς να εξελίσσεται στην οθόνη της τηλεόρασης σου, στην άνεση και την ασφάλεια του σπιτιού σου, δεν είναι παρά ένα ακόμη reality. Κάτι σαν το survivor!
Δεν σε αφορά, δεν σε αγγίζει πραγματικά και μπορείς να εκφράσεις ότι άποψη θέλεις, να κάνεις κρίσεις επί κρίσεων για την εξέλιξη, την κατάληξη, τα αίτια, τις αφορμές, τις ευθύνες αυτού του πολέμου. Όμως δεν πρόκειται να πέσει ο πύραυλος στο σπίτι σου, δεν κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα και η ζωή σου, δεν ζεις στα καταφύγια, δεν στερείσαι στοιχειωδών αναγκών περίθαλψης και υποδομών.

Ο τρόπος που σε αγγίζει αυτός ο πόλεμος, είναι μέσα από τις τιμές της βενζίνης, του ρεύματος, του υγραερίου και των καταναλωτικών προϊόντων, που αρχίζουν και τσιμπάνε. Έτσι αισθάνεσαι εσύ τον πόλεμο, έτσι φθάνει ο πόλεμος σε εσένα.

Πριν από έναν πόλεμο υπάρχουν πάρα πολλοί άλλοι τρόποι, να διευθετηθούν θέματα ανάμεσα σε χώρες. Υπάρχει ο ΟΗΕ, τα δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πλείστες όσες αρχές. Στις ανθρώπινες κοινωνίες υπάρχει το χαρτί της διαπραγμάτευσης, η επικοινωνία, τα επιχειρήματα. Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα
να κάνει κανείς, πριν φθάσει στον πόλεμο και δεν χρειάζεται να φθάσει στον πόλεμο.

Γιατί ο πόλεμος είναι καταστροφή, γιατί ο πόλεμος είναι πόνος, γιατί ο πόλεμος στοιχίζει τόσο στον αμυνόμενο όσο και στον επιτιθέμενο.
Ξεκάθαρα είμαι με το μέρος του αμυνόμενου και κατά του επιτιθέμενου, όποιοι και αν είναι αυτοί.
Γιατί ο πόλεμος δεν αποκλείεται να μας χτυπήσει κι εμάς κάποια στιγμή την πόρτα.

Και τότε δεν θα μπορούμε να κλείσουμε την τηλεόραση και να τον αφήσουμε απέξω.

Ελισάβετ Καλερίδου

Το Διαβάσαμε Σκέψεις για έναν πόλεμο…