Σε αναζήτηση της νέας μεταπολίτευσης…

Η Ελλάδα βγαίνοντας έστω και τυπικά από τον κλοιό των Μνημονίων με το πέρας του τρίτου Δημοσιονομικού Προγράμματος προσαρμογής, επιχειρεί πλέον να…
αντιμετωπίσει τις διεθνείς αγορές και να βρει διέξοδο σε μία πορεία διατηρήσιμης ανάπτυξης.

Δυστυχώς όμως το θέμα δεν είναι μόνο οικονομικό ή χρηματοοικονομικό για την επίλυση των προβλημάτων και την αντιμετώπιση των παθογενειών της ελληνικής κοινωνίας.

Παρατηρούμε τελευταία, ότι το πολιτικό κλίμα έχει πολωθεί επικίνδυνα, καθώς η χώρα εισέρχεται σε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες, εφόσον και τα τρία μεγάλα πλέον κόμματα εξουσίας, έχουν ψηφίσει, αποδεχθεί και εφαρμόσει κάποιο Μνημόνιο αναλόγως της περιόδου διακυβέρνησης.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να σχεδιάσει το μέλλον και να ενώσει όλους τους Έλληνες κάτω από μία συγκεκριμένη μακροπρόθεσμη προοπτική, αναλώνεται σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, σε αναζήτηση σκανδάλων, σε διλήμματα περί αριστεράς και δεξιάς, προσπαθώντας να διχάσει αντί να επιδείξει ωριμότητα και προσαρμογή στις νέες συνθήκες.

Η ανικανότητα της κυβέρνησης να πείσει τόσο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό για την ιδιοκτησία των μέτρων προσαρμογής και των μεταρρυθμίσεων, αλλά και οι εσωτερικές αντιστάσεις από το κόμμα του Σύριζα, διατηρούν την κυβέρνηση δέσμια, σε έναν αέναο κύκλο ισορροπιών, ώστε να διασφαλίζεται περισσότερο η ενότητα του κόμματος, παρά η πρόοδος και η ευημερία της κοινωνίας.

Παρ’όλα αυτά και η αντιπολίτευση επιχειρεί να πολιτευτεί δια της ανικανότητας των κυβερνώντων, απαντώντας και επικρίνοντας το κάθε στραβοπάτημα, χωρίς να θέτει τα προβλήματα επί τάπητος με συγκεκριμένους τρόπους αντιμετώπισης.

Η ΝΔ ως εν δυνάμει μελλοντική κυβέρνηση, οφείλει και πρέπει να κάνει περισσότερα αν θέλει πάνω απ’όλα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και όχι μία μεμονωμένη εκλογική αναμέτρηση, που μπορεί μάλιστα να μην αρκεί για να την διατηρήσει στην εξουσία.

Αντίστοιχα και το Κίνημα Αλλαγής, περνώντας από χίλια κύματα, μέσα από ενώσεις κομμάτων και κινήσεων, προσπαθεί να δημιουργήσει μία νέα πολιτική ταυτότητα, χωρίς όμως να έχει καταφέρει να αποφύγει την ταύτιση με το παλαιό ΠΑΣΟΚ και τα βαρίδια που το συνοδεύουν, σε όλες τις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να παρθούν, όσον αφορά το πελατειακό σύστημα των περασμένων δεκαετιών.

Τέλος, παρατηρούμε και το Ποτάμι, που ξεκίνησε σαν ένα καθαρά μεταρρυθμιστικό κόμμα, θέλοντας να διεμβολίσει το πολιτικό σύστημα, να περιφέρεται σε μία δίνη ανάμεσα στο τίποτα και σε αόριστες συνεργασίες με άλλα κυβερνητικά κόμματα, χωρίς πλέον σημαντικά κοινωνικά ερείσματα.

Όλα τα παραπάνω συνομολογούν, ότι οι υφιστάμενοι κομματικοί συσχετισμοί, έχουν σαφή δυσκολία πλέον στο να πείσουν το εκλογικό σώμα, αλλά και αν το κάνουν, αυτό γίνεται στην βάση επικοινωνιακών χειρισμών και πλειοδοσίας παροχών, μέχρι να αποδειχθούν μάταιες οι ελπίδες με την πρώτη παταγώδη αποτυχία.

Όσο και να θέλουν κάποιοι να εισάγουν με νέο περιτύλιγμα τις παλιές ιδεολογίες αριστεράς και δεξιάς ,καθώς και το κλασικό εννοιολογικό αλλά και ιδεολογικό δίλημμα περί προοδευτισμού και συντηρητισμού, η κοινωνία, η παγκοσμιοποίηση, η τεχνολογία και οι νέες εξελισσόμενες ανάγκες τους έχουν ξεπεράσει.

Τα ευφυολογήματα των εννοιών, δεν έχουν κανένα νόημα πλέον, ιδίως σε μία Ελλάδα που προέρχεται από μία παρολίγον πτώχευση και συνεχίζει να ζει σε καθεστώς capital controls.

Η χώρα έχει ανάγκη από μία συνεκτική, μακροπρόθεσμη και συγκεκριμένη αναπτυξιακή στρατηγική, που θα είναι πάνω απ’όλα win win για την μεσαία τάξη, η οποία έχει πληγεί τα μέγιστα από την κρίση και είναι η μόνη κοινωνική τάξη που αντιπροσωπεύει πάνω από το 80% της δυναμικής του ΑΕΠ, της παραγωγικότητας και της απασχόλησης.

Πρόκειται λοιπόν για την αναζήτηση μίας νέας μεταπολίτευσης, που θα πρέπει να εκφραστεί από έναν καινούριο κομματικό σχηματισμό με σεβασμό πρώτα στον πολίτη, αλλά και στις δεσμεύσεις της χώρας προς το εξωτερικό.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να πορευθεί με ένα δόγμα αντισυστημικού και α λα καρτ απομονωτισμού, έτσι ώστε να πυροδοτήσει για μία ακόμη φορά λαϊκίστικα ένστικτα, που θέλουν την χώρα εκτός των ευρωπαϊκών συσχετισμών με τεράστιους γεωπολιτικούς κινδύνους γύρω της.

Η νέα μεταπολίτευση, οφείλει και πρέπει να προέρχεται από την κοινωνία των πολιτών, από μία νέα πλατφόρμα ιδεών που θα δημιουργήσει την ιδεολογική και πολιτική σύγκλιση προς το κοινωνικό συμβόλαιο του αύριο, με όρους δικαιοσύνης, αξιοκρατίας, ανάπτυξης, οικονομικής ευημερίας και πάνω απ’όλα θεμελίωσης, της ανεξαρτησίας των θεσμών και της ίδιας της δημοκρατίας…

Μελέτης Ρεντούμης