Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να υπερηφανευτεί πως έζησε χωρίς κανόνες, χωρίς να ενταχτεί σε καμία ιδεολογία και τα παρακλάδια της, που συνήθως οδηγούν σε στρατιωτική πειθαρχία και που δεν μπήκε ποτέ σε καλούπι, αυτός είναι ο Νικόλας Άσιμος. Ο ανένταχτος Νικόλας από την Κοζάνη, έφτασε στην Αθήνα και στα αγαπημένα του Εξάρχεια με μια μεγάλη στάση στην Θεσσαλονίκη, και έγινε ένας από τους τρείς «αγίους» της περιοχής, μαζί με την Κατερίνα Γώγου και τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Η μουσική του αντικατοπτρίζει τέλεια την θεωρία του για τον κόσμο γύρω του. Έναν κόσμο που είχε σε απόσταση, που δεν τον πολυκαταλάβαινε και δυστυχώς, ούτε ο κόσμος τον κατάλαβε εγκαίρως. Στίχοι επίκαιροι, μουσική απλή και αρκετές φορές ψυχεδελική. Ο Άσιμος προσπαθούσε να εξηγήσει πόσο λάθος λειτουργεί ο κόσμος, πως όλοι ήταν μπλεγμένοι με τα πιστεύω τους και έχαναν την ουσία της ζωής η οποία περνούσε ανέγγιχτη από μπροστά τους. Δεν ήθελε να αλλάξει τον κόσμο. Δεν ήλπιζε σε τόσα. Όμως είχε την εντύπωση πως τουλάχιστον θα μπορούσε να ξυπνήσει τους ανθρώπους, που έκαναν κακό ο ένας στον άλλο και συγχρόνως έχυναν κροκοδείλια δάκρυα.
Η απογοήτευσή του στο τέλος ήταν τέτοια που δεν άντεξε. Η ζωή του όμως ήταν γεμάτη. Κι ας έζησε μόλις 39 χρόνια…
Μεγαλώνοντας στην Κοζάνη
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη αλλά οι γονείς του ήταν από την Κοζάνη. Εκεί πέρασε τα παιδικά του χρόνια όπου τελείωσε και το σχολείο. Ο πατέρας του είχε μαγαζί στο κέντρο της πόλης ενώ η μητέρα του ασχολούνταν με τις δουλειές του σπιτιού. Ήταν μέτριος μαθητής. Μια έρευνα κάποτε έδειξε πως οι πιο ευφυείς άνθρωποι είναι μέτριοι στο σχολείο. Γιατί δεν διαβάζουν λόγω αντίδρασης αλλά τα καταφέρνουν μόνο με το μυαλό τους. Του άρεσε η ποίηση, του Σουρή περισσότερο. Έγραφε σατιρικούς στίχους και τους απήγγειλε στους συμμαθητές του. Έστειλε και τους πρώτους στον Νίκο μαστοράκη που είχε μια στήλη στην «Ελεύθερη Ώρα», με το ψευδώνυμο «Άσιμος» (το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος).
Στην Θεσσαλονίκη
Σε ηλικία 18 ετών, πέτυχε στην Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, όπου κυρίως ασχολήθηκε με το θέατρο. Παράλληλα, θέλησε να παρακολουθήσει και μαθήματα στην Δραματική Σχολή του Κυριαζή Χαρατσάρη. Όμως τα παράτησε όλα.
Προτιμούσε να γρατζουνάει την κιθάρα του μέχρι να την μάθει και αργότερα να γράψει τα πρώτα του τραγούδια. Τραγούδησε για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη, σε μια μπουάτ στον Λευκό Πύργο, όπου για πρώτη φορά, τσακώθηκε με συνεργάτες του. Και δεν θα ήταν η τελευταία σε καμία περίπτωση.
Όμως κάποια στιγμή συνελήφθη. Η ασφάλεια τον κράτησε για αρκετό καιρό. Η ταυτότητά του χάθηκε. Δεν έβγαλε άλλη. Περίμενε 18 χρόνια για να βγάλει. Με το όνομα Άσιμος αυτή τη φορά. Και μια διευκρίνιση: Άνευ θρησκεύματος.
Στην Θεσσαλονίκη έμεινε έξι χρόνια. Αν και διάβασε Φιλοσοφία, δεν ήθελε να συνεχίσει. Ούτε με την υποκριτική. Ούτε η πόλη μάλλον του έκανε . και αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=I4j5L5lZVRo]
Αθήνα και Εξάρχεια
Έφτασε τον Μάιο του 1973. Χωρίς πτυχίο, χωρίς γνωστούς και χωρίς σπίτι. Τα κατάφερε όμως, πάντα με τον δικό του τρόπο. Εμφανίστηκε σε διάφορες μπουάτ στην Πλάκα, απ’ όπου έβγαζε ένα μεροκάματο. Εκεί θα συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Πάνος Τζαβέλλας, ο Γιάννης Ζουγανέλης και ο Σάκης Μπουλάς.
Το 1975 θα κάνει το βήμα στην δισκογραφία. Αλλά όχι με τον τρόπο που ξέρουμε. Ήταν ένας δίσκος 45 στροφών, με ένα τραγούδι από κάθε πλευρά του. Όμως έπεσε θύμα λογοκρισίας, αφού απαγορεύτηκε η μετάδοσή του από την δημόσια ραδιοτηλεόραση. Δεν τον ενδιέφερε. Συνέχισε να τραγουδάει όπως αισθανόταν. Άρχισε να διακινεί παράνομες κασέτες του. Στα προπύλαια, στο Μοναστηράκι, στα Εξάρχεια. Ίδρυσε τότε και το θρυλικό «Exarchia Square Band», που άφησε εποχή για κάποια χρόνια στην περιοχή.
Παρόλο που ήταν μισογύνης (μόνο στα λόγια), βρήκε τον έρωτα στην αναρχοφεμινίστρια Λίλιαν Χαριτάκη και το 1976 απέκτησαν μια κόρη. Αναρχικός κι αυτός, κατά την διάρκεια της χούντας αλλά και αργότερα, έτρωγε ξύλο και από τους ασφαλίτες και από τους κομμουνιστές.
Φυλάκιση, αποφυλάκιση, βιβλίο και δίσκος
Το 1977, μαζί με ακόμα πέντε εκδότες – συγγραφείς, φυλακίστηκε γιατί «επηρέαζε αρνητικά το κοινωνικό σύνολο». Κανένας δεν είχε καταλάβει ακόμα, πόσο χρειαζόταν το κοινωνικό σύνολο τους στίχους του. Έμεινε δυο μήνες στην φυλακή.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=02wPSQ0m72I]
Το 1981, κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους», ενώ ένα χρόνο μετά, κυκλοφόρησε ο πρώτος μεγάλος δίσκο του, με την συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, της Χάρις Αλεξίου κ.α., με τον τίτλο «Ο Ξαναπές».
Έστηνε αυτοσχέδιες παραστάσεις στα Εξάρχεια. Ο κόσμος τον αγαπούσε ή τον περιφρονούσε. Ο ίδιος προσπαθούσε, όμως είχε αρχίσει να κουράζεται. Περνούσε περισσότερο χρόνο στο μαγαζάκι που είχε αγοράσει στην οδό Καλλιδρομίου. Εκεί που έδωσε τέλος στην ζωή του.
Ένα τραγικό τέλος που δεν του άξιζε
Το 1987 κατηγορήθηκε για το βιασμό μιας κοπέλας. Οδηγήθηκε σε ψυχοθεραπευτική κλινική και αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού. Όσο ήταν στην φυλακή και κατά την διάρκεια της αποφυλάκισης του περιμένοντας για την δίκη, ο Άσιμος φαινόταν σαν να άδειασε. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει την πίκρα του για μια κατηγορία που ήταν ψευδής και δεν αποδείχτηκε ποτέ. Το στίγμα του βιαστή δεν του ταίριαζε και δεν του άξιζε. Το μυαλό του κατακλύστηκε από σκέψεις. Αρνητικές. Υπερευαίσθητος όπως ήταν δεν τις άντεξε. Ύστερα από δυο απόπειρες αυτοκτονίας, βρέθηκε κρεμασμένος στο μαγαζί του στην Καλλιδρομίου στις 17 Μαρτίου του 1988. Δεν είχε ακόμα κλείσει τα 40.
Όπως πάρα πολλοί καλλιτέχνες, ο Άσιμος εκτιμήθηκε περισσότερο μετά θάνατον. Όλο και περισσότερος κόσμος, άκουγε τα τραγούδια του και ανακάλυπτε τις αλήθειες των στίχων του. Όμως χωρίς αυτόν παρόντα…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Hm-3ChM1Da8]
Κοινοποιήστε: