Ρωσικές επιρροές στην ιταλική και ευρωπαϊκή πολιτική κρίση

Του Gianfranco Polillo

Ο Σολτς και ο Μακρόν αποδυναμώθηκαν, ο Τζόνσον παραιτήθηκε. Η Ιταλία παρέμεινε, με τον πρόεδρό της, Μάριο Ντράγκι, ικανό να προσφέρει ασφαλή καθοδήγηση, όχι μόνο στη χώρα του, αλλά σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή κοινότητα, αναγκασμένη να παραιτηθεί λόγω των στρεβλώσεων των 5 Αστέρων. Ο Πούτιν θα κάνει πρόποση. Γιορτάζει το μικρό του πολιτικό αριστούργημα

Μιλώντας για την κρίση που εξαπέλυσε ο Τζουζέπε Κόντε, ο Στέφανο Φόλι, από τις σελίδες της La Repubblica, είχε αναρωτηθεί, με λίγο λόγο: «Υπάρχει καλή πίστη; – Ή μήπως υπάρχουν -όσο πολλοί υποπτεύονται- μεγαλύτερες και πιο αδιαφανείς δυνάμεις που αποφάσισαν να σκοντάψουν τον Ντράγκι, όποιο κι αν είναι το κόστος; Προς το παρόν κανείς δεν έχει απάντηση σε αυτές τις αμφιβολίες, αν και είναι σαφές ότι η ιταλική κρίση παρακολουθείται στενά στο εξωτερικό και ειδικά στη Μόσχα». Υποψίες βαριές σαν πέτρες.

Μάλιστα, δεν θα είναι εύκολο για τον ιστορικό του αύριο να αποκρυπτογραφήσει τα μυστήρια που τα τελευταία δύο-τρία χρόνια χαρακτήρισαν την εξέλιξη του διεθνούς γεωπολιτικού πλαισίου. Ξεκινώντας από τα πραγματικά αίτια που ήταν η πηγή της γέννησης και της ανάπτυξης του κορωνοϊού. Η επιστημονική κοινότητα απαγόρευσε γρήγορα τις θεωρίες του Luc Montagnier, του βραβείου Νόμπελ Ιατρικής το 2008, για τους υποτιθέμενους ισχυρισμούς του σχετικά με την τεχνητή προέλευση του ιού. Βασικά εργαστηριακή κατασκευή.

Σίγουρα έτσι θα είναι. Όμως παραμένουν κάποια ερωτήματα. Ξεκινώντας από την απροθυμία των κινεζικών αρχών να παράσχουν τις απαραίτητες πληροφορίες, για να αντιμετωπίσουν μια ιστορία που εξακολουθεί να καλύπτεται από τόση αδιαφάνεια. Τότε υπάρχει ένα ακόμη πιο ανησυχητικό γεγονός. Λίγο πολύ πριν από εκατό χρόνια, η «ισπανική» επιδημία προκάλεσε εκατομμύρια θανάτους: μεταξύ 50 και 100 σύμφωνα με εκτιμήσεις. Ωστόσο, η οργή του κράτησε μόνο δύο χρόνια. Μετά πέρασε, με το άθλιο τρένο του.
Παρά την κακή πρόοδο που σημειώθηκε, τότε, στον επιδημιολογικό τομέα, δεν υπήρξαν οι συνεχείς γενετικές μεταλλάξεις που χαρακτηρίζουν τον Covid-19. Το τελευταίο, ο «Κένταυρος» υπόσχεται όλεθρο. Κατά τα τελευταία εκατό χρόνια, φαίνεται λοιπόν ότι η πρόοδος που σημειώθηκε στον ιατρικό τομέα είχε μικρή σημασία στην καταπολέμηση αυτής της νέας μορφής μάστιγας. Η εξάπλωση του οποίου επηρέασε άμεσα τις εξελίξεις της ίδιας της παγκοσμιοποίησης.

Το 2018 – ένα άλλο στοιχείο που θα πρέπει να αξιολογήσουν οι ιστορικοί – το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών του ισοζυγίου πληρωμών της Κίνας είχε φτάσει στο ιστορικό χαμηλό: 0,2 τοις εκατό του ΑΕΠ, έναντι της κορύφωσης του 9,9 τοις εκατό το 2007. , το έτος που προηγήθηκε την αμερικανική κρίση των subprime. Από τότε μια σταδιακή πτώση. Και η έναρξη, μετά το 2018, μιας φάσης που δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με τις προηγούμενες δόξες. Τι μας λένε αυτά τα δεδομένα; Ότι η επιδημία του Covid-19 δεν έκανε τίποτα άλλο από το να τονίσει την απο-παγκοσμιοποίηση, τα πρόδρομα της οποίας είχαν εκδηλωθεί, στην πραγματικότητα, τα προηγούμενα δέκα χρόνια.

Όμως η κρίση του 2008, αν και η επίδρασή της θα καθυστερήσει ελαφρώς, είχε προκαλέσει ένα δεύτερο θύμα. Η εγκατάλειψη του ονείρου του Πούτιν από τη Ρωσία, που επιχειρήθηκε από τις αρχές της τρίτης χιλιετίας, για ομολογοποίηση της χώρας του στο δυτικό μοντέλο. Και επομένως η οπισθοδρόμησή του, πρώτα σε πολιτιστικό επίπεδο και μετά σε πολιτικό, προς την ανάταση του αυτοκρατορικού παρελθόντος της χώρας του. Που θα οδηγήσει στη συνέχεια στο σημείο καμπής προς την Ουκρανία και στην αποφασιστική εχθρότητα προς τη Δύση. Θεωρείται τώρα σε προοδευτικό αφοπλισμό.

Οι επιπτώσεις αυτής της εξέλιξης στην ιταλική κατάσταση ήταν εμφανείς από την αρχή. Στις 23 Μαρτίου 2019, ο Giuseppe Conte, με μεγάλη φανφάρα, είχε υπογράψει το Μνημόνιο για τον Δρόμο του Μεταξιού με τον Xi Jinping (τον Κινέζο ηγέτη) στο Palazzo Madama. Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Εμανουέλ Μακρόν είχαν παρακολουθήσει με μανία. Τόσο ο Λουίτζι Ντι Μάιο, για τα 5 Αστέρια, όσο και ο Μικέλε Γκεράτσι της Λέγκας είχαν εργαστεί για τον φάκελο, παρά την αντίθεση του Τζιανκάρλο Τζορτζέτι, ο οποίος δεν κατάφερε να κάνει τίποτα ενάντια στον πρωταγωνισμό του γραμματέα του κόμματός του.

Στο μεταξύ, ο λαϊκισμός, ιδιαίτερα ο αντιευρωπαϊκός, έκανε γιγάντια βήματα. Η Lega και η 5 Stelle διαγωνίστηκαν για να δείξουν την αυξανόμενη δυσαρέσκειά τους. Οι αδελφοί της Ιταλίας χάραξαν τον δικό τους χώρο, κηρύττοντας τη θρησκεία της κυριαρχίας. Διακεκριμένος, έστω και μακρινός, από τους υπόλοιπους συμμάχους της κεντροδεξιάς. Οι συναντήσεις με την ομάδα Visegard (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία) πολλαπλασιάστηκαν, σήμερα ουσιαστικά διαλύθηκαν, υπό την πίεση του πολέμου. Ενώ βρισκόταν στο μέτωπο των πολιτικών συμμαχιών, ήταν μια συνεχής αναζήτηση συμμαχιών με άλλες ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις: από το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν μέχρι το Alternative für Deutschland.

Μόνο πολιτική; Μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Αν δεν υπήρχαν μυστήρια επεισόδια. Η συνάντηση του Gianluca Savoini (18 Οκτωβρίου 2018), του ανθρώπου του Matteo Salvini, προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Λομβαρδίας-Ρωσίας, στο ξενοδοχείο Metropol στη Μόσχα για να διαπραγματευτεί μια παρτίδα πετρελαίου με μερικούς ολιγάρχες, φίλους του Πούτιν. Στη συνέχεια, η άφιξη στην Ιταλία (Μάρτιος-Απρίλιος 2020) μιας ρωσικής ειδικής ομάδας (περισσότερο στρατιωτική παρά ιατρική) για να βοηθήσει στην εξάπλωση της επιδημίας. Που στο μεταξύ είχε μόλις εκδηλωθεί.

Γύρω από την όμορφη χώρα με τις ρωσικές σημαίες ξεδιπλωμένες στον άνεμο και την ελεύθερη πρόσβαση, πριν από τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας, σε ευαίσθητους τομείς της ιταλικής υγείας, η άφιξή τους είχε συμφωνηθεί απευθείας από τον Κόντε με τον Πούτιν. Όμως ήταν ο υπουργός Άμυνας, Λορέντζο Γκουερίνι, που αποφάσισε, αμέσως μετά, την ενίσχυση της ασφάλειας. Λαμβάνοντας ως ανταμοιβή το προσόν του αντιρωσικού «γερακιού», από τον Alexei Vladimorovic Paramonov, πρώην πρόξενο του Μιλάνου, με τιμές από το ιταλικό κράτος, που χορηγήθηκε με πρωτοβουλία του Υπουργού Εξωτερικών (2018) και του ίδιου του πρωθυπουργού: Giuseppe. Μαζί σου.

Στη ρωσική παράδοση, ειδικά στη σοβιετική, η «aktivnye meropriyatiya», δηλαδή τα «ενεργά μέτρα» ανατροπής και ρυθμίσεων προς τις ξένες χώρες είχαν παγιωθεί πρακτικές. Προέκυψαν εν μέρει από τους τρόπους που χαρακτήριζαν την οργανωτική δομή των κομμάτων που αναφέρονταν στο εργατικό κίνημα. Το Cominter ήταν ο πολιτικός θόλος, που ελεγχόταν σταθερά από τη Μόσχα, για να επιβάλει σε ολόκληρο το κίνημα στόχους ικανούς να προστατεύσουν την πατρίδα του πραγματικού σοσιαλισμού. Αφορούσε την πολιτιστική και οργανωτική ηγεμονία, αλλά και τη διαθεσιμότητα μέσων -του χρυσού της Μόσχας- ικανών να λιώσουν τους απαραίτητους μηχανισμούς.

Η ρήξη του Βλαντιμίρ Πούτιν με αυτή την παράδοση στην εκ νέου ανακάλυψη της αυτοκρατορικής καταγωγής της Παναγίας της Ρωσίας δεν είχε οδηγήσει στη συνταξιοδότησή τους. Αντίστροφα. Όπως φάνηκε ξεκάθαρα στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ και κατά της Χίλαρι Κλίντον, τα μέτρα αυτά είχαν ενισχυθεί. Χάρη στις δυνατότητες που πρόσφερε το δίκτυο, το οποίο είχε επιτρέψει στους Ρώσους χάκερ να μεγιστοποιήσουν την ικανότητα χειρισμού τους.

Για την Ευρώπη, ωστόσο, ήταν πιο εύκολο, χάρη στη δράση των πέμπτων στηλών που είχαν λειτουργήσει στις διάφορες χώρες. Στη Γαλλία, για παράδειγμα, η χρηματοδότηση του Εθνικού Μετώπου, μέσω ρωσικών και ουγγρικών τραπεζών, είχε συνοδεύσει τη γέννηση του Rassemblement National (Rn), που είχε πάρει το όνομα του προηγούμενου πολιτικού σχηματισμού της Λεπέν.

Στην Ιταλία, το 2010, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε το Mise, οι εισαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου είχαν φτάσει στο ιστορικό χαμηλό τους (14.964 εκατομμύρια κυβικά μέτρα). Στη συνέχεια, ο συνδυασμός του Berlusconi στο Palazzo Chigi και του Paolo Scaroni στην Eni σήμαινε ότι αυτές οι εισαγωγές αυξήθηκαν δραματικά. Θα φτάσουν στο απόγειό τους (υπερδιπλάσιο σε σύγκριση με το 2010) κατά τη διάρκεια του Conte I: 33,449 εκατομμύρια κυβικά μέτρα.

Από τη ρωσική σκοπιά, αυτή είχε αποδειχθεί η πιο πολιτικά κερδοφόρα επιχείρηση. Με αποτελέσματα, στη χρήση ενός πολιτικού εμπορεύματος, όπως το φυσικό αέριο ή το πετρέλαιο, πολύ ανώτερα από τις στρατιωτικές επιτυχίες στο πεδίο της μάχης. Ο πληθωρισμός που προκλήθηκε από τις αυξήσεις του ενεργειακού κόστους είχε δημιουργήσει, στην πραγματικότητα, σε όλες τις δυτικές χώρες, μια οικονομική αναταραχή. Προορίζεται να αντικατοπτρίζεται τόσο σε πολιτικούς όσο και σε θεσμικούς λόγους.

Στη Μεγάλη Βρετανία, μεγάλες διαδηλώσεις στους δρόμους είχαν αφαιρέσει την αξιοπιστία του Μπόρις Τζόνσον, σε σημείο να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί. Στη Γαλλία, ο Εμμανουέλ Μακρόν είχε κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, αλλά το κόμμα του (Ensemble) είχε χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, από την πολιτική. Μεταξύ άλλων, θα είναι δύσκολο να σχηματιστεί κυβέρνηση συνασπισμού. Στη Γερμανία, οι αβεβαιότητες σχετικά με τις προμήθειες φυσικού αερίου είχαν κάνει την ηγεσία του Olaf Scholz να παρουσιάζει ολοένα και μεγαλύτερη διακύμανση, προκαλώντας σοβαρές καθυστερήσεις στην προμήθεια όπλων που είχε υποσχεθεί στην Ουκρανία.

Και όμως ο Πέδρο Σάντσεθ που πληρώνει το τρένο στους πολίτες για να αποφύγουν τις ταραχές στους δρόμους και την πρόωρη ψηφοφορία και τον Μαρκ Ρούτε, στην Ολλανδία, με τη χώρα να έχει παραλύσει από τους θυμωμένους αγρότες. «Συγγνώμη – ρωτά η Money, μια διαδικτυακή εφημερίδα που ασχολείται με οικονομικά προβλήματα – αλλά δεν θα έπρεπε ο Βλαντιμίρ Πούτιν να είναι αυτός που αντιμετωπίζει προβλήματα και στα πρόθυρα να εκδιωχθεί από το Κρεμλίνο λόγω της λαϊκής αναγνώρισης;».

Η Ιταλία παρέμεινε, με τον πρόεδρό της, Μάριο Ντράγκι, ικανό να προσφέρει ασφαλή καθοδήγηση, όχι μόνο στη χώρα του, αλλά σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή κοινότητα, αναγκασμένη να παραιτηθεί λόγω των στρεβλώσεων των 5 Αστέρων. Προφανώς πυρπολήθηκε λόγω εγκατάστασης παραγωγής ενέργειας από απόβλητα. Ο Πούτιν θα κάνει πρόποση σήμερα. Γιορτάζει το μικρό του πολιτικό αριστούργημα. Μπορώντας να αντισταθμίσει, με την ιταλική κρίση, τις οπισθοδρομήσεις που υπέστησαν μέχρι τώρα στον στρατιωτικό τομέα, χάρη στον ηρωισμό ενός λαού αποφασισμένου να μην χάσει την ελευθερία του.

Πηγή: formiche.net

Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Το Διαβάσαμε Ρωσικές επιρροές στην ιταλική και ευρωπαϊκή πολιτική κρίση