Πώς τα σχολεία κλείνουν τις πόρτες τους στα ΑμΕΑ – Η επιστολή στον Τσίπρα και οι μαρτυρίες

Από τις 5 Νοεμβρίου στα συρτάρια του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, του υπουργού παιδείας Κώστα Γαβρόγλου του Προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση κι όλων των βουλευτών βρίσκεται μία επιστολή.

Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Δεν είναι από κάποιο οικονομικό παράγοντα, από κάποιον ξένο επενδυτή ή από κάποιον πολιτικό αλλά είναι από μία ομάδα γονέων που εκπροσωπούν τα παιδιά τους τα οποία καθημερινά δίνουν τον μεγάλο αγώνα ώστε να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνίας και να τύχουν πλήρη αποδοχής και ισότητας.

Μιλάμε για τα παιδιά που είχαν την ατυχία να γεννηθούν στην Ελλάδα αντιμετωπίζοντας κάποιο πρόβλημα. Παιδιά που είναι Άτομα με Ειδικές Ανάγκες αλλά αν ήταν η κοινωνία μας όπως έπρεπε όχι μόνο δεν θα έμεναν στο περιθώριο πασχίζοντας να αποδείξουν το πόσο ικανά και έξυπνα είναι αλλά θα μεγαλουργούσαν.

Το ΕΤ Magazine του EleftherosTypos.gr ανοίγει σε αυτό το τεύχος τον Φάκελο: Παιδιά ΑμΕΑ σε μία αφιλόξενη Ελλάδα και σας παρουσιάζει την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην χώρα που πασχίζει με νύχια και με δόντια να μείνει στην Ευρώπη αλλά δεν θυμίζει σε τίποτα ευρωπαϊκό κράτος.

Τρις γονείς οι Μαρία Λευτάκη, Μαρια Κασαμπαλάκου και Ευάγγελος Σαραντίδη ένωσαν τις δυνάμεις τους και δημιούργησαν στο facebοok την ομάδα «ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΣΤΗΡΙΞΗ» με σκοπό να αναδείξουν το πρόβλημα της περιθωριοποίησης αυτών των παιδιών από την εκπαίδευση και να ενώσουν τις δυνάμεις τους άνθρωποι από όλη την Ελλάδα που ζουν σε αυτή την κατάσταση.

Και το κατάφεραν: Η ομάδα λειτουργεί κανονικά, συμμετέχει σε δράσεις ενημέρωσης και αναπτύσσει τεράστιες πρωτοβουλίες ώστε να κινηθεί η συνήθως αργοκίνητη κρατική μηχανή.

Η επιστολή στον Τσίπρα

Μία από αυτές είναι και η επιστολή που έστειλαν πριν από λίγες ημέρες σε όλους τους πολιτικούς. Από τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίρπα μέχρι και τον τελευταίο βουλευτή της πιο απομακρυσμένης Περιφέρειας.

Σε αυτή λοιπόν την επιστολή ζητούν εκ μέρους των παιδιών τους το αυτονόητο για άλλες χώρες αλλά πολύ δύσκολο για την δική μας: Να έχουν το δικαίωμα να μορφωθούν στα σχολικά περιβάλλοντα της χώρας μας χωρίς αποκλεισμούς.

Τονίζουν στον Πρωθυπουργό ότι: «Σας παραθέτουμε μαρτυρίες και πιστεύουμε ότι, μπορείτε να διαπιστώσετε ιδίοις όμασι το μέγεθος της απόγνωσης και της απελπισίας, που διαπνέει τα λεγόμενα μανάδων και πατεράδων, όταν αφηγούνται δυσκολίες, αρνητισμό από στελέχη της εκπαίδευσης, ανεπάρκειες των δομών & των θεσμικών οργάνων αλλά και απάνθρωπες εν γένει συμπεριφορές ανθρώπων που αντιθέτως όφειλαν να παρέχουν, αν μη τι άλλο, υποστήριξη και ενθάρρυνση σε γονείς που δοκιμάζονται από την ιδιαιτερότητα των παιδιών τους. Ελπίζουμε στην αμεσότερη δυνατή παρέμβασή σας στο θεσμικό πλαίσιο που διέπει τις καθημερινές πρακτικές της εκπαίδευσης, τόσο των Ειδικών, όσο και των τυπικής ανάπτυξης σχολείων, προκειμένου να μην ακυρώνεται το αγαθό της εκπαίδευσης για τα ΑμεΑ παιδιά».

Τι ζητούσαν σε αυτή την επιστολή. Μικρά και αυτονόητα πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να τα ζητούν αλλά να τα απαιτούν:

– Αποκατάσταση των ελλείψεων σε στελέχη εκπαίδευσης ή επιστημονικής υποστήριξης, όσον αφορά τις σχολικές υποδομές Ειδικών Σχολείων και συνοδούς παράλληλης εκπαιδευτικής στήριξης στα ΑμεΑ παιδιά, που φοιτούν σε τυπικής ανάπτυξης σχολεία.

– Επιτάχυνση των τοποθετήσεων συνοδών παράλληλης στήριξης στα παιδιά που έχουν αξιολογηθεί με σχετική γνωμάτευση από τις υπηρεσίες αξιολόγησης αναπηρίας ή μαθησιακών δυσκολιών.

– Πλήρη παράλληλη στήριξη για όλες τις εκπαιδευτικές ώρες και για όλα τα παιδιά που δικαιούνται αυτής της παροχής, από την έναρξη έως τη λήξη της σχολικής χρονιάς, αποκλειστικά με εκπαιδευτικούς που έχουν εξειδίκευση στην ειδική αγωγή.

– Άμεση πρόσβαση για τα παιδιά ΑμεΑ στις υπηρεσίες διάγνωσης και αξιολόγησης, έγκαιρα προ της έναρξης φοίτησης στην προσχολική ή κάθε βαθμίδας εκπαίδευση.

– Σχολικό νοσηλευτή σε σχολικά ιδρύματα, όπου φοιτούν παιδιά που έχουν διαγνωστεί με σοβαρή πάθηση ή αναπηρία, από την έναρξη έως τη λήξη της σχολικής χρονιάς.

– Ολιγομελή τμήματα ένταξης για παιδιά με έντονες μαθησιακές δυσκολίες.

– Μικρά τμήματα διδασκαλίας για μαθητές που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού υψηλής λειτουργικότητας και φοιτούν στα Γενικά σχολεία της χώρας.

– Θεσμοθέτηση της δυνατότητας οι εκπαιδευτικοί που είναι στη λίστα Braille να μπορούν να συμπληρώσουν ώρες με παιδιά που έχουν και άλλες αναπηρίες.

– Θεσμοθέτηση μηχανισμών συνεχούς καθοδήγησης και επιμόρφωσης γονέων και εκπαιδευτικών πάνω στα θέματα της αναπηρίας, της διάχυτης αναπτυξιακής διαταραχής (αυτισμός) & των μαθησιακών δυσκολιών.

Τι θα γίνει μετά τις εκλογές;

Μιλήσαμε με την κυρία Λευτάκη για την νέα επιστολή που έστειλε η ομάδα στον πολιτικό κόσμο για να μάθομε ότι αυτή ήταν η τέταρτη στην σειρά. Κατά καιρούς εξαιτίας των παρεμβάσεων της ομάδας έχουν κατατεθεί επερωτήσεις στη βουλή από την Έλενα Ράπτη, τη Νίκη Κεραμέως, τον Γιώργο Αμυρά, τον Νίκο Νικολόπουλο.

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι φέτος για πρώτη φορά από τον Νοέμβριο είχαν καλυφθεί οι θέσεις της παράλληλης στήριξης αλλά ήταν επιφυλακτική για το τι θα γίνει στο μέλλον: «Πέρυσι μέχρι τον Μάρτιο πήγαιναν εκπαιδευτικούς για να καλύψουν τις θέσεις. Φέτος τον Νοέμβριο είχαν καλυφθεί αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε ησυχάσει. Κανείς δεν ξέρει το τι θα γίνει το χρόνου ή τον επόμενο χρόνο και κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί αν δεν υπάρχουν εκλογές μπροστά μας. Ο θεσμός της παράλληλης στήριξης των παιδιών μας είναι μέσω του ΕΣΠΑ και όταν τελειώσει το πρόγραμμα αν δεν ενταχθεί το ποσό στον κρατικό προϋπολογισμό τότε θα σταματήσει να υφίσταται. Και αυτό θα ήταν καταστροφή».

Από εκεί και πέρα εκτός από τα τμήματα ένταξης που δεν λειτουργούν ή υπολειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι έχουν να αντιμετωπίσουν και την ανεπάρκεια των εκπαιδευτικών για να αντιμετωπίσουν τα συγκεκριμένα παιδιά. Δεν έχουν ιδέα τι είναι αναπηρία ή αναπτυξιακή διαταραχή και όπως μας λέει η κυρία Λευτάκη «Το 2018 έχουμε δασκάλους που δεν γνωρίζουν τους κατάλληλους από παιδαγωγική πλευρά τρόπους, ώστε να εντάξουν τους μαθητές μα κάποια προβλήματα μέσα στο σχολείο».

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι κάποιοι γονείς προκειμένου να προστατέψουν τα παιδιά τους από τον ρατσισμό, να επιλέξουν τον οικειοθελή (ή μη) αποκλεισμό τους από το σχολικό πλαίσιο που δικαιούνται.

Επιλέγουν να στείλουν σε ειδικές δομές τα παιδιά τους, παρόλο που είναι παιδιά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, μεγάλη αντιληπτική ικανότητα και πολύ καλές εκπαιδευτικές επιδόσεις, διακινδυνεύοντας, έτσι, σοβαρά την ομαλή εκπαιδευτική τους πορεία και πολύ περισσότερο, την κοινωνική τους ένταξη!

Τι ισχύει με τον δάσκαλο παράλληλης στήριξης

Μια πολύ σημαντική παροχή που δίνεται σε μαθητές με αναπηρία ή διαταραχή είναι ο δάσκαλος της «παράλληλης εκπαιδευτικής στήριξης». Είναι ο εκπαιδευτικός που εργάζεται μέσα στην τάξη διδασκαλίας, αλλά απασχολείται ως «συνοδός» σε μόνο ένα παιδί, το οποίο έχει ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.

Η παρουσία αυτού του δασκάλου επιτρέπει στο μαθητή με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες να παρακολουθεί μια τάξη τυπικού σχολείου και ταυτόχρονα να λαμβάνει την προσοχή και τη βοήθεια που χρειάζεται σε εξατομικευμένο επίπεδο.

Τα οφέλη είναι πολλά, γιατί εκτός απ’ τη βοήθεια που παρέχεται σε μαθησιακό επίπεδο, οι εκπαιδευτικοί της παράλληλης στήριξης διευκολύνουν το μαθητή να αλληλεπιδράσει με τους συμμαθητές του, να επικοινωνήσει, να κοινωνικοποιηθεί και σταδιακά να ανεξαρτητοποιηθεί.

Σε κανονικές συνθήκες, ο δάσκαλος αυτός προκειμένου να βοηθήσει ουσιαστικά τους μαθητές που τον χρειάζονται (μαθητές με αναπηρίες ή διαταραχές: π.χ. κώφωση, τύφλωση, διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή, θα έπρεπε να βρίσκεται στο σχολείο από την έναρξη έως τη λήξη της σχολικής χρονιάς από την πρώτη έως την τελευταία ώρα του σχολικού προγράμματος.

Κι αυτό γιατί το Ανθρώπινο Δικαίωμα των ΑμεΑ παιδιών στην Εκπαίδευση επιβάλει τη λήψη ειδικών σχετικών πρωτοβουλιών από το Κράτος, με βάση τον Ευρωπαϊκό Χάρτη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Παρόλα αυτά στην Ελλάδα οι δάσκαλοι της παράλληλης στήριξης, όταν φθάσουν στους μαθητές που τους χρειάζονται, γιατί ούτε και αυτό είναι σίγουρο ότι θα συμβεί, φθάνουν συνήθως με 2 ή 3 ή 4 ή ακόμα και 5 μήνες καθυστέρηση και παρίστανται για 6 ή 8 ή 10 ώρες μόνο κοντά στον υποστηριζόμενο μαθητή εβδομαδιαίως

Συγκλονιστικές μαρτυρίες

Συγκλονιστικές είναι οι μαρτυρίες γονέων για τον τρόπο που αντιμετωπίζονται τα παιδιά τους στο σχολικό περιβάλλον.

Άννα: Ο γιος μου πηγαίνει νηπιαγωγείο. Από το ΚΕΔΔΥ πήρε παράλληλη πλήρους ωραρίου. Τελικά, ήρθε δάσκαλος (παράλληλης στήριξης) μόνο για εννέα ώρες την εβδομάδα και αυτό μετά από πάρα πολλές δικές μου πιέσεις…

Σοφία: Ο γιος μου πάει νηπιαγωγείο, ήρθε παράλληλη στήριξη για τρεις μέρες την εβδομάδα. Πρότεινα για τις υπόλοιπες δύο να προσλάβω ιδιωτική, αλλά απ’ το σχολείο δεν το δέχτηκαν. Μου πρότειναν μάλιστα να πάω το παιδί σε ειδικό σχολείο…

Αθηνά: Είμαστε δευτέρα δημοτικού. Μας έστειλαν για παράλληλη στήριξη μια κοπέλα που είναι έγκυος και θα μπορεί να εργάζεται στο σχολείο μας μέχρι το Δεκέμβρη. Αναγκάστηκα να πληρώνω ιδιωτική.

Ζωή: Από το νηπιαγωγείο είχαμε παράλληλη στήριξη. Στο λύκειο και ενώ οι καθηγητές και η ψυχολόγος του παιδιού είχαν στείλει αξιολογήσεις, στο ΚΕΔΔΥ, αντιθέτως με τις αξιολογήσεις αυτές, έκριναν από μόνοι τους ότι: «το παιδί δεν έχει βοηθηθεί από την παράλληλη» και απέρριψαν την αίτησή μας. Μας είπαν, μάλιστα: «Δεν πιστεύουμε να έχετε και παράπονο, τόσα χρόνια σας δίνουμε παράλληλη». Λες και μας κάνουν χάρη! Λυπάμαι πολύ, γιατί γινόμαστε ζητιάνοι για τα παιδιά μας για τα αυτονόητα, σε έναν κόσμο που υποτίθεται, έχει εξελιχθεί και είναι πιο ευαισθητοποιημένος.

Χρήστος: Καταθέσαμε κανονικά όλα τα χαρτιά στο Δημοτικό της περιοχής μας. Στο σχολείο από την πρώτη στιγμή που είδαν το χαρτί από το ΚΕΔΔΥ δεν ήθελαν να δεχθούν το παιδί για να μη τους χαλάσει την εικόνα. Ο διευθυντής μας είπε: «αυτά τα παιδιά δε κάνουν εδώ». Μας πρότειναν άλλα τρία σχολεία που θα ήταν «ιδανικά» για μας και θα «βοηθούσαν» το παιδί μας. Όλοι μας είπαν, πως το παιδί θα πρέπει να πάει σε τυπικό σχολείο και ότι είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν την εγγραφή. Αποτέλεσμα; Επιστρέψαμε στο πρώτο σχολείο, αρχές Ιουνίου, όπου αναγκάστηκαν να μας δεχθούν με θυμό και ειρωνείες. Αρχές Σεπτέμβρη, πήγε η γυναίκα μου στο σχολείο με το παιδί και την ιδιωτική παράλληλη στήριξη, που προσλάβαμε, μέχρι να μας έρθει, όπως ελπίζαμε, η δημόσια, αφού, από πλευράς μας, είχε κατατεθεί στο σχολείο η σχετική αίτηση. Ο διευθυντής περίμενε στην πόρτα του γραφείου του και αφού κανόνισε να μην ακούει το παιδί, απείλησε για αυτό που τολμήσαμε να κάνουμε. Μας είπε ότι, μας κάνει χάρη, ότι το παιδί θα καταλήξει σε ίδρυμα και άλλα πολλά. Ανάμεσα στα άλλα, είπε ότι, το παιδί ΔΕΝ το έχει γράψει στο σχολείο, όλο το καλοκαίρι, παρά μόνο τη μέρα που πήγαμε να ξεκινήσουμε. Φυσικά, ούτε τα χαρτιά για την παράλληλη είχε στείλει, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ούτε εγγραφή, ούτε παράλληλη, ούτε τίποτα…Από την Πρωτοβάθμια μας είπαν ότι, μπορούμε να κάνουμε καταγγελία, αφού όμως πρώτα κάνουμε λίγες μέρες υπομονή.
Ανθή: Είμαι μητέρα δύο δίδυμων αγοριών με ΔΑΦ. Από το ΚΕΔΔΥ έχουμε έγκριση για πλήρη παράλληλη στήριξη, από την πρώτη δημοτικού και τώρα είμαστε τετάρτη και μετά από δική τους υπόδειξη τα παιδιά μου φοιτούν σε διαφορετικά τμήματα. Ο απολογισμός έχει ως εξής:

Α΄ δημοτικού: Κανένα απ’ τα δύο μου παιδιά δεν είχε παράλληλη στήριξη. Στην τάξη με τις περισσότερες αλλαγές και απαιτήσεις, θεώρησαν περιττό να στείλουν παράλληλη στήριξη.

Β΄ δημοτικού: Δύο διαφορετικοί δάσκαλοι, έξι ώρες με τον έναν και τρεις ώρες με τον άλλο. Έστειλαν μία δασκάλα το Σεπτέμβρη για τέσσερεις μαθητές και τον Γενάρη άλλη μία, που επίσης μοιράστηκαν οι ίδιοι μαθητές . Η πρώτη δασκάλα είχε να βοηθήσει τέσσερα παιδιά με διαφορετικές μαθησιακές δυσκολίες, να συνεργαστεί με τρεις διαφορετικούς εκπαιδευτικούς και τρεις διαφορετικές μητέρες. Η δεύτερη, εκτός από τα παραπάνω, είχε να βοηθήσει τα παιδιά που έβλεπε μόνο τρεις ώρες την εβδομάδα. Αλλά τα παιδιά αδυνατούσαν να μπουν σε πρόγραμμα, καθώς, έπρεπε να βρίσκονται στην τάξη, πότε με τη μια δασκάλα, πότε με την άλλη και άλλοτε μόνα τους. Αντίθετα με ό,τι χρειάζονται τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, τα δικά μου παιδιά στερούνταν εντός του σχολείου ένα σταθερό και δομημένο εκπαιδευτικό πλαίσιο κι εγώ, ως μητέρα, έπαιρνα τρεις διαφορετικές ενημερώσεις για το κάθε παιδί, τις περισσότερες φορές διαφορετικές μεταξύ τους.

Γ΄ δημοτικού: Πάλι δύο διαφορετικοί δάσκαλοι. Για τον ένα μου γιο, δέκα ώρες με τον ένα και τρεις ώρες με τον άλλο και για το άλλο μου παιδί, έξι και τρεις ώρες αντίστοιχα. Σ’ αυτή την τάξη αντιμετωπίσαμε ακόμη μεγαλύτερο μπάχαλο! Το Σεπτέμβρη έστειλαν μια παράλληλη για πέντε παιδιά. Στην τάξη του ενός γιού μου είχαμε δάσκαλο πεπαλαιωμένων αντιλήψεων και μη συνεργάσιμο με την παράλληλη στήριξη. Το Νοέμβριο έρχεται νέα παράλληλη και γίνεται καινούρια μοιρασιά. Το ένα μου παιδί αλλάζει παράλληλη, γεγονός το οποίο βιώνει σαν απόρριψη. Έγινε επιθετικός, αρνούνταν να συνεργαστεί, είχε τάσεις φυγής και ψυχοσωματικά συμπτώματα (κοιλιακοί πόνοι), με αποτέλεσμα, είτε να μην πηγαίνει καθόλου στο σχολείο, είτε να φεύγει στη μέση της μέρας. Ο δάσκαλος της τάξης και η παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης απ’ την πλευρά του επιδείνωσε την κατάσταση: το παιδί στοχοποιήθηκε και πολλές φορές είχε δεχθεί χλευαστικά σχόλια από τους συμμαθητές του. Λόγω των παραπάνω προβλημάτων θεώρησα απαραίτητο να ζητήσω περισσότερες ώρες παράλληλη στήριξη για αυτόν μου το γιο, που όμως τις στερήθηκε το άλλο μου παιδί. Η πορεία μας άρχισε να βελτιώνεται μετά το Πάσχα, αλλά ήδη είχε, δυστυχώς, χαθεί το μεγαλύτερο μέρος της σχολικής χρονιάς. Το αποτέλεσμα ήταν για το ένα μου παιδί, με τη σύμφωνη γνώμη ΚΕΔΔΥ και θεραπευτικού κέντρου που το παρακολουθεί, να αλλάξει σχολείο.

Δ΄ δημοτικού: Ο ένας μου γιος έχει έξι ώρες την εβδομάδα και ο άλλος καθόλου. Φέτος, λοιπόν, τετάρτη δημοτικού, ο γιος μου που άλλαξε σχολείο και καλείται να βιώσει απ’ την αρχή την αλλαγή περιβάλλοντος: είναι εντελώς αστήρικτος, χωρίς καθόλου παράλληλη, ενώ για το άλλο μου παιδί έστειλαν μια δασκάλα σε τέσσερεις μαθητές. Το απόλυτο χάος!

Μαρία: Ο γιος μου πάει πέμπτη δημοτικού, έχουμε έγκριση για πλήρη παράλληλη στήριξη. Έστειλαν μια δασκάλα, που τη μοιραζόμαστε με άλλο παιδί, το οποίο βρίσκεται σε άλλο σχολείο. Δευτέρα-Τρίτη: εμείς, Τετάρτη-Πέμπτη: ο άλλος μαθητής! Παρασκευή, από δύο ώρες στον καθένα! Ελλάς το μεγαλείο σου!

Δήμητρα: Είμαι μητέρα παιδιού που πρέπει να περάσει αξιολόγηση από το ΚΕΔΔΥ. Σας παραθέτω τη συνομιλία που είχα με υπάλληλο της συγκεκριμένης υπηρεσίας, προκειμένου να κανονιστεί ραντεβού (Μ: μητέρα, Υ: υπάλληλος):

Μ: Έχω ένα αγοράκι στο φάσμα του αυτισμού, του χρόνου θα πάει νήπιο και θέλω να μάθω τη διαδικασία αξιολόγησης από το ΚΕΔΔΥ

Υ: Όταν πάει νηπιαγωγείο θα έρθετε να κάνουμε αίτηση.

Μ: Συγνώμη, αλλά εξ όσων γνωρίζω, έχετε δέκα μήνες αναμονή.

Υ: Ναι, σωστά.

Μ: Αν έρθω όταν ξεκινήσει το νηπιαγωγείο, θα χαθεί η χρονιά μέχρι να γίνει η αξιολόγηση.

Υ : Τώρα εξετάζουμε τα παιδάκια που φοιτούν ήδη στο νήπιο και δε μπορούμε να κάνουμε δεκτή την αίτησή σας

Μ: Μπορείτε να μου εξηγήσετε, τι εννοείτε; Γιατί αυτό που καταλαβαίνω είναι πως αν θέλω να προλάβω τους χρόνους αναμονής σας και να έχει έγκαιρη διάγνωση το παιδί μου, με εμποδίζει το συστημά σας να το πράξω.

Υ: Δεν ξέρω αν ο προϊστάμενος θα δεχθεί την αίτησή σας, σας το λέω για να μην ταλαιπωρηθείτε άδικα.

Μ: Υπάρχει σχετική νομοθεσία, που να λέει, πότε μπορώ να υποβάλλω την αίτηση;

Υ: Είμαστε χωρίς προσωπικό και έχουμε πολύ δουλειά με τις φετινές αξιολογήσεις.

Μ: Το καταλαβαίνω, αλλά τι μου προτείνετε;

Υ: Ελάτε το Νοέμβριο μήπως ο προϊστάμενος δεχθεί την αίτησή σας.

Άννα: Εχω ένα αγοράκι στο φάσμα του αυτισμού. Γράφτηκε σε δημοτικό παιδικό σταθμό. Οι νηπιαγωγοί εκεί όμως απαιτούν να πηγαίνει μόνο μια ώρα την ημέρα στο σχολείο και μόνο μαζί μου.

Ξανθή: Ο γιός μου πηγαίνει στη πρώτη δημοτικού, είναι στο φάσμα του αυτισμού με υψηλή λειτουργικότητα. Έχω προσλάβει ιδιωτική παράλληλη στήριξη. Από την πρώτη στιγμή η δασκάλα της τάξης προσπαθεί να βάλει στη θέση της την κοπέλα της παράλληλης. Τη μια της ζητάει να διαβάσει παραμύθι στα παιδιά, την άλλη τη στέλνει να βγάλει φωτοτυπίες. Σήμερα που απουσίαζε η δασκάλα της τάξης της ζήτησαν να είναι υπεύθυνη για να μη κάνουν τα παιδιά φασαρία. Απ’ το ΚΕΔΔΥ μας είπαν η παράλληλη να μην κάθεται δίπλα στο παιδί, ούτε να πηγαίνει τις δύο πρώτες ώρες της ημέρας…

Το παράδειγμα από το εξωτερικό

Η μαρτυρία που ακολουθεί αφορά ένα παιδί που είναι τυχερό καθώς δεν είναι στην Ελλάδα αλλά οι γονείς του έχουν πάει στην Γερμανία. Η Αλεξία που είναι η μητέρα του παιδιού εξιστορεί το τι συνάντησε:

Τρίτη: Δηλωθήκαμε σε μια πόλη της Γερμανίας, εκεί μας έδωσαν ένα χαρτί για κάθε παιδί για να τα γράψουμε λέει στο δημοτικό του χωριού που μένουμε. «Πάγωσα»… «τι λέτε ρε», σκέφτομαι, «αφού τα παιδιά μου χρειάζονται επιτροπές, ειδικούς, παράλληλες…. Πως θα τα γράψουμε στο δημοτικό του χωριού;» Δε μίλησα, όμως, περίμενα να δω τι θα γίνει….

Τετάρτη: Ξημέρωσε η μέρα, λοιπόν και πήγαμε στο δημοτικό, όπως μας είπαν για να τα γράψουμε. Το στομάχι μου κόμπος… Ουφ σκέφτομαι τι γίνεται; Μπαίνω στο σχολείο, ένα παλιό πεντακάθαρο κτίριο, όλα τακτοποιημένα και πολύχρωμα! Μια κυρία στην γραμματεία μας καλημέρισε χαμογελαστά και πήρε τα χαρτιά μας και άρχισε να καταχωρεί…. «Στάσου μανίτσα μου, Άσπεργκερ, εγκεφαλική παράλυση, ημιπληγία πολλά πράγματα που πρέπει να ληφθούν υπ όψη»…. Περίμενα σιωπηλή και παγωμένη να δω τι θα γίνει… Αφού τελείωσε την καταχώριση των παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα τηλεφώνησε στον διευθυντή του σχολείου… Ήρθε σε 5 λεπτά (και άλλος χαμογελαστός αρχίζω και τρομάζω). Μας κλείνει ραντεβού ο άνθρωπος, σε 2 εβδομάδες, όπου θα είναι μαζί του κοινωνική λειτουργός, ψυχολόγος και ειδική παιδαγωγός για να δει τα παιδιά. Επίσης, μαζί του θα είναι και ένας διερμηνέας, όπου θα μας βοηθήσει να συνεννοηθούμε με αυτούς τους ανθρώπους! Και φυσικά, θα μας περιμένει και η παράλληλη του ενός μου γιού, όπου θα τον αναλάβει στην αφομοίωση του στο Δημοτικό. Μας καθησύχασε ότι, υπάρχει κοντά μας ένα πολύ καλό ειδικό σχολείο για το άλλο μου παιδί και για ό,τι χρειαστούμε, λέει, θα απευθύνομαστε στην κοινωνική λειτουργό. Τα υπόλοιπα, λέει, θα τα κανονίσουμε στο ραντεβού μας σε 2 εβδομάδες! Φεύγω από το σχολείο παγωμένη,….. «Τι έγινε ρε παιδιά; Μας υπολογίζουν; Μας βοηθούν; Τι όνειρο είναι αυτό που ζω? Όλα κανονίστηκαν σε δύο μέρες και το μόνο που είπα, ήταν ένα hello».

Λίγες μέρες μετά, επισκέφτηκα το ειδικό σχολείο της περιοχής για τον ένα απ’ τους δύο μου γιούς, που χρειάζεται να φοιτήσει σε αυτό. Με το που μπήκα μέσα, παρατήρησα 3 πράγματα: Την απόλυτη ησυχία, το ότι δεν υπήρχαν ίχνη σκαλοπατιού και τα παρκαρισμένα καροτσάκια και αμαξίδια, έξω από κάθε τάξη. Μας υποδέχτηκε μια κοινωνική λειτουργός και η διευθύντρια της σχολής. Ευγενέστατοι άνθρωποι, μας ενημέρωσαν για τα πάντα, μας είπαν να δούμε τις εγκαταστάσεις και μετά να αποφασίσουμε, αν θέλουμε να στείλουμε το παιδί μας εκεί.

Εγώ και ο σύζυγος κάθε λίγο κοιταζόμασταν στα μάτια παγωμένοι και έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα. Nα αποφασίσουμε; Εμείς; …Όχι: «Φεύγετε από εδώ»; Όχι: «Λυπάμαι, εκεί θα πάτε», Όχι: «Τι να κάνουμε κύριε δεν έχουμε θέση εδώ»; Εμείς να αποφασίσουμε, …λέει! Αν μας κάνει το σχολείο τους, …λέει!

Ξεκινάμε την ξενάγηση. Πρώτη στάση πισίνα. Μια φορά την εβδομάδα, μας λένε και τα μάτια του γιού μου έλαμψαν. Πισίνα, πισίνα ! Άρχισε να φωνάζει. Δεύτερη στάση, εργοθεραπεία. Μια τεράστια αίθουσα με κούνιες, στρώματα και εξοπλισμός για τα παιδιά με μεγαλύτερα κινητικά προβλήματα. Τρίτη στάση, δωμάτιο ηρεμίας. Ένα κατάλευκο δωμάτιο με λευκά στρώματα και κρεβάτια και ένας προτζέκτορας φώτιζε το ταβάνι με εικόνες και μουσική χαλάρωσης.

Περπατώντας, ακούσαμε μουσική και φυσικά τρέξαμε αμέσως, μια τάξη είχε διάλειμμα και χόρευαν στην αυλή… Καροτσάκια ποδαράκια όλα να κουνιούνται στο ρυθμό, το ίδιο και ο γιος μου, που δεν σταματούσε να λάμπει. Μετά, πήγαμε στην τάξη του: όλα τα παιδιά, 6 στο σύνολο, ήταν μοιρασμένα στις θεραπείες τους, ήταν μια δασκάλα εκεί, από τις 3 που θα υπάρχουν στην τάξη. Χαμογελαστή, ασχολήθηκε με τον γιο μου και του τραγουδούσε. Ξανακοιταχτήκαμε στα μάτια με τον σύζυγο….

Στο τέλος, μας έδειξε μια αίθουσα εκδηλώσεων και μας οδήγησε στην έξοδο. Λίγο πριν την χαιρετήσω μπήκε ένα παιδάκι με τετραπληγία και τραχειοτομία, με ξαπλωτό αμαξίδιο, συνοδευόμενο από ένα κύριο. Τρόμαξα, πόνεσε η καρδούλα μου, μόλις το είδα.. «Στο σχολείο σας διαχωρίζουν τις περιπτώσεις ανάλογα με την βαρύτητα της κατάστασης;» ρώτησα. «Στο σχολείο μας, κυρία μου, κάθε παιδί έχει το δικαίωμα της μόρφωσης, στην μορφή που μπορεί να την δεχτεί… Παρακαλώ, ενημερώστε μας αν αυτό το σχολείο είναι κατάλληλο για σας».

Ακόμη μια λεπτομέρεια για το παραπάνω περιστατικό μας το εξιστόρησε η κυρία Λευτάκη και είναι επίσης ενδεικτικό της διαφορετικές κουλτούρας: «κάποια στιγμή πήγε με το παιδί της στο κομμωτήριο και είχε τον φόβο για το πώς θα αντιδράσει καθώς αυτά τα παιδιά έχουν μεγάλη ευαισθησία στο άγγιγμα και κυρίως στο μαλλιά. Να φανταστείτε οι περισσότεροι από εμάς τα κουρεύουμε σπίτι μας ή βρίσκουμε πολλούς τρόπους για να τα κάνουμε να μην αισθανθούν άβολα. Όταν λοιπόν πήγε να εξηγήσει στην κομμώτρια το τι διαφορετικό έχει το παιχνίδι της, η υπάλληλος την σταμάτησε και της είπε «μην αγχώνεστε γνωρίζουμε». Στην Γερμανία οι υπάλληλοι στο κομμωτήριο γνωρίζουν το πώς πρέπει να συμπεριφερθούν σε αυτά τα παιδιά και στην Ελλάδα οι δάσκαλοι λένε ότι δεν μπορούμε να το δεχτούμε».

Λένα: Παιδί μου …. Σ’ αγαπώ….

Οι παραπάνω μαρτυρίες είναι μόνο μερικές από όσες έχουν διαβάσει οι πολιτικοί άρχοντες αυτού του κόσμου και είναι απειροελάχιστες από όσες συμβαίνουν καθημερινά σε κάθε γωνιά της Ελλάδα. Τα παρακάτω λόγια της Λένας λένε τα πάντα σε λίγες μόνο αράδες και ε μία τέτοια κατάθεση ψυχής εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να διαβάσουμε και να υποκλιθούμε στο μεγαλείο ψυχής κάποιων ανθρώπων και κάποιων παιδιών που κινούνται γύρω μας και μπορούν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους αν απλά τους δώσουμε σημασία.

Η Λένα λοιπόν γράφει:

Αυτα που λέει …για τα παιδάκια που έχουν αυτισμό αλλά και διάφορα σύνδρομα ή σύνοδο νοητική υστέρηση: Δεν είναι μόνο οι κτιριακές εγκαταστάσεις ελλιπείς αλλά και το προσωπικό, που δεν γνωρίζει, πως πρέπει να φέρεται σ’ αυτά τα παιδιά. Άτομα κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν γνωρίζουν -οι περισσότεροι απ’ αυτούς- τι πάει να πει “παιδεία” και “ατομικά δικαιώματα”.

Η κοινωνία μας, ακόμα, βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο, με τους παλιούς να νομίζουν, πως αν τα μεταλάβουμε και τα διαβάσουμε σε καμία εκκλησία, θα πάνε καλύτερα και με τους καινούργιους να νομίζουν ότι, είναι κάτι κολλητικό και να σε αποφεύγουν, ως μικρόβιο κακής ασθένειας. Άλλοι, πάλι, δεν αντέχουν να έχουν στον περίγυρό τους κάτι «χαλασμένο», γιατί τους χαλάει τα κοινωνικά τους στάνταρντς και άλλοι γιατί δεν αντέχουν ψυχικά να σε «ανεχτούν». Υπάρχουν και οι τελείως αδιάφοροι, που δεν μπορούν να ασχολούνται με τόσο ασήμαντα θέματα και οι άλλοι, που σε κοιτάνε απλώς ως τσέπη. Στον αντίποδα: Υπάρχουν και εκείνοι που νοιάζονται…

Μπράβο! σ’ όλους εκείνους που βρίσκονται κοντά σ’ αυτές τις οικογένειες, που έχουν τέτοια παιδιά και προσπαθούν να καταλάβουν ή να βοηθήσουν όπως και όσο μπορούν. Μπράβο! σ’ αυτές τις οικογένειες που έμειναν ενωμένες
Μπράβο! σ’ εκείνους τους γονείς, που άλλαξαν προς το καλύτερο και μετέτρεψαν το δύσκολο αυτό έργο τους σε δημιουργία

Ευχαριστούμε τα παιδιά μας, που μας αντέχουν και μας δείχνουν, πόσο μας αγαπούν (παρ’ ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί από αυτά) και εξακολουθούν να προσπαθούν, ενώ εμείς, πολλές φορές, δεν είμαστε σε θέση να τα καταλάβουμε. Παιδί μου …. Σ’ αγαπώ….



eleftherostypos.gr Πηγή Πώς τα σχολεία κλείνουν τις πόρτες τους στα ΑμΕΑ – Η επιστολή στον Τσίπρα και οι μαρτυρίες