Πώς αλλάζουν τα πράγματα…

Τέσσερα χρόνια πριν οι οιμωγές και οι αποκαλυψιακοί τόνοι για το πρωτόφαντο κακό που έρχεται ανήκαν στο στρατόπεδο της ΝΔ, η δε χαρά και η ελπίδα ακτινοβολούσαν από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα οι ρόλοι έχουν…
αντιστραφεί: η χαρά μαζί με μπόλικη αλαζονεία και ρεβανσισμό έχουν μετοικήσει εξολοκλήρου στη δεξιά, ενώ η απογοήτευση αναμεμιγμένη με πολύ φόβο και θυμό ματαπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Για τους μεν φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που πότε προμηνύουν το μεγάλο κακό που έρχεται και άλλοτε καταριούνται τους αδαείς που το φέρνουν, ας θυμηθούν την αποστροφή του Χέγκελ στη Φαινομενολογία του Πνεύματος: «Η φιλοσοφία, σε κάθε περίπτωση, έρχεται πάντα στη σκηνή πολύ αργά για να δώσει συμβουλές…Όταν ζωγραφίζει την ζοφερή της εικόνα, τότε μια μορφή ζωής έχει πια γεράσει. Δεν μπορεί να ξανανιώσει απ’ την ζοφερή εικόνα, παρά μόνο να κατανοηθεί. Η κουκουβάγια της Αθηνάς απλώνει τα φτερά της και πετά μόνο όταν πια πέσει το σούρουπο».

Για τους δε δεξιούς που έρχονται καβάλα στο άλογο να τα σαρώσουν όλα και να πάρουν το αίμα τους πίσω, ας μην ξεχνούν ότι αυτό που σήμερα φαντάζει ακατανίκητο αύριο δεν είναι παρά ένα ερείπιο θαμμένο στη σκόνη. Με τους στίχους του ποιητή Σέλλεϋ «Κοντά τους, μες στην άμμο βυθισμένο, ένα θρυμματισμένο πρόσωπο· τα σκυθρωπά του χείλη, πτυχωμένα σ’ ένα χαμόγελο ψυχρής υπεροχής… Και πάνω στο βάθρο αυτές οι λέξεις αχνοφαίνονται: “Οζυμανδίας τ’ όνομά μου, ο Βασιλεύς των Βασιλέων, κοιτάξτε τα έργα μου Ισχυροί, κι απελπιστείτε!” Άλλο τίποτα δεν μένει. Γύρω από τη φθορά των κολοσσιαίων ερειπίων, απέραντη, γυμνή, μόνη η έρημος, κι επίπεδη, απλώνεται μακριά».

Δημητρης Τσιρκας