Όλοι μας πονάμε όταν χτυπήσουμε ή όταν κάποιο σημείο του σώματος μας δεν είναι καλά. Μόνο που τώρα, νέα έρευνα Καναδών επιστημόνων δείχνει πως άνδρες και γυναίκες βιώνουν διαφορετικά τον πόνο και τον θυμούνται διαφορετικά.
Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Mακ Γκιλ και το Πανεπιστήμιο του Τορόντο στη Μισισάουγκα έκαναν πειράματα τόσο ποντίκια όσο και σε ανθρώπους μελετώντας 41 άνδρες και 38 γυναίκες ηλικίας από 18 ως 40 ετών.
Οι ειδικοί μετέφεραν τους εθελοντές μεταφέρθηκαν σε ένα ειδικό δωμάτιο (τα ποντίκια σε ένα ειδικό κλουβί) όπου βίωσαν μέσω θερμότητας πόνο σε χαμηλά επίπεδα είτε στο πέλμα είτε στο χέρι. Οι άνθρωποι βαθμολόγησαν το επίπεδο του πόνου που ένιωθαν σε μια κλίμακα από το 0 ως το 100 ενώ τα ποντίκια «βαθμολόγησαν» το επίπεδο του πόνου μέσω της αντίδρασής τους – του πόσο γρήγορα δηλαδή απομακρύνονταν από την πηγή της θερμότητας.
Αμέσως μετά από αυτή την πρώτη εμπειρία πόνου σε χαμηλά όμως επίπεδα, οι συμμετέχοντες στη μελέτη (τόσο οι τετράποδοι όσο και οι δίποδοι) υποβλήθηκαν σε ένα πείραμα πιο ισχυρού πόνου. Στους ανθρώπους ζητήθηκε να φορέσουν μια περιχειρίδα πιεσόμετρου την οποία προηγουμένως οι ερευνητές είχαν φουσκώσει πάρα πολύ (η περιχειρίδα είναι το «μαξιλαράκι» που βάζουμε στο χέρι και το οποίο φουσκώνει για να μετρήσουμε την αρτηριακή πίεση) και να κάνουν ασκήσεις με τα χέρια τους επί 20 λεπτά. Κάτι τέτοιο είναι ανυπόφορο για τους περισσότερους ανθρώπους και μόνο επτά από τους 79 συμμετέχοντες βαθμολόγησαν τον πόνο που ένιωσαν κάτω από 50 στην κλίμακα των 100. Στα ποντίκια πάλι το πείραμα περιελάμβανε έγχυση ενός διαλύματος ξιδιού το οποίο προκαλούσε έντονους πόνους στο στομάχι επί περίπου 30 λεπτά.
Ο επικεφαλής της μελέτης Τζέφρι Μόγκιλ και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν πως οι άνδρες θυμούνται προηγούμενες επώδυνες στιγμές με σαφήνεια. Το αποτέλεσμα είναι ότι εμφανίζουν μεγαλύτερο άγχος και υπερευαισθησία στον πόνο που θα βιώσουν αργότερα όταν επιστρέφουν στον τόπο όπου είχαν νιώσει προηγουμένως πόνο. Οι γυναίκες από την άλληδεν φαίνεται να στρεσάρονται από τις προηγούμενες επώδυνες εμπειρίες. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η νέα αυτή γνώση μπορεί να οδηγήσει στο μέλλον σε καλύτερες θεραπείες για τον χρόνιο πόνο… με βάση το φύλο.
Ο Λόρεν Μάρτιν, πρώτος συγγραφέας της μελέτης, επίκουρος καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο στη Μισισάουγκα, τόνισε ότι «το πιο αναπάντεχο από όλα ήταν ότι οι άνδρες αντιδρούσαν περισσότερο στον πόνο. Ηταν γνωστό με βάση τα μέχρι σήμερα επιστημονικά δεδομένα ότι οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες στον πόνο από τους άνδρες, καθώς και ότι βιώνουν περισσότερο στρες και καταπόνηση εξαιτίας του».
Προκειμένου να γίνει κατανοητός ο ρόλος που παίζει η μνήμη στην εμπειρία του πόνου, την επόμενη ημέρα τόσο τα πειραματόζωα όσο και οι άνθρωποι μεταφέρθηκαν ξανά είτε στον ίδιο χώρο που είχαν βιώσει πόνο είτε σε έναν διαφορετικό. Οι ερευνητές τούς υπέβαλαν και πάλι σε μια επώδυνη εμπειρία με χρήση θερμότητας στα χέρια ή στα πέλματα.
Οπως προέκυψε, μόνο όταν οι εθελοντές μεταφέρθηκαν στον ίδιο χώρο όπου είχαν βιώσει πόνο, οι άνδρες βαθμολόγησαν τον πόνο που ένιωθαν με υψηλότερη βαθμολογία σε σύγκριση με την προηγούμενη ημέρα, καθώς και με υψηλότερη βαθμολογία σε σύγκριση με τις γυναίκες. Παρομοίως, μόνο τα αρσενικά και όχι τα θηλυκά ποντίκια που επέστρεψαν στο ίδιο περιβάλλον εμφάνισαν αυξημένη απόκριση στον πόνο – όταν θηλυκά και αρσενικά τοποθετήθηκαν σε άλλον χώρο δεν υπήρχε τέτοια αυξημένη απόκριση. «Πιστεύουμε ότι οι άνδρες και τα αρσενικά ποντίκια περίμεναν και πάλι το δεύτερο μέρος του πειράματος – την περιχειρίδα και αντιστοίχως το ξίδι που προκαλούσαν πολύ πόνο – με αποτέλεσμα το άγχος της αναμονής να τους προκαλεί μεγαλύτερη ευαισθησία στον πόνο» σημείωσε ο καθηγητής Μόγκιλ. «Υπήρχε λογική στο να αναμένουμε να δούμε αυξημένη ευαισθησία στον πόνο τη δεύτερη ημέρα των πειραμάτων, δεν υπήρχε όμως λόγος αυτό να συμβαίνει μόνο στα αρσενικά».
Η νέα ανακάλυψη ήταν αναπάντεχη. «Εμείς ξεκινήσαμε ένα πείραμα σχετικά με την υπερευαισθησία ποντικιών στον πόνο και ανακαλύψαμε, προς έκπληξή μας, διαφορές στα επίπεδα στρες μεταξύ αρσενικών και θηλυκών πειραματοζώων» εξήγησε ο Μόγκιλ. «Ετσι αποφασίσαμε να επεκτείνουμε το πείραμα στους ανθρώπους προκειμένου να δούμε αν τα αποτελέσματα θα ήταν παρόμοια. Μείναμε άναυδοι όταν εντοπίσαμε τις ίδιες διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών με εκείνες που κατεγράφησαν στα ποντίκια» πρόσθεσε ο καθηγητής.
Κοινοποιήστε: