Προσωπεία…

Είναι μερικοί που θεωρούν εαυτούς ευνοημένους είτε από την τύχη είτε από την επικρατούσα πολιτική κατάσταση· και αυτοί αγέλη είναι και…
αυτοί θέλουν τον Γερμανό τους χωρίς να το υποψιάζονται δε. Χωρίς το σύμβολό τους, την ομάδα τους, τη θρησκεία τους, το κόμμα τους ή την ιδεολογία τους είναι λειψοί και αμήχανοι.

Μέσα απ’ αυτά επικοινωνούν -μακριά μην τους τα τραβήξει κανείς απότομα· δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τότε την πραγματικότητα. Βλέπεις τα προσωπεία και ριγείς μήπως και εκπέμψουν καμιά μαγνητικότητα και σε αγαλματώσουν. Εννοώ δεν ξέρει κανείς πώς να φυλαχτεί από τους φέροντες προσωπεία.

Πολλών λογιώ οι «μορφές» τους. Μερικά είναι ανέκφραστα και αγέλαστα, που είναι και τα περισσότερα· άλλα είναι σοβαροφανή αλλά διαχέουν μανία και προκαλούν φόβο, μερικά είναι διμούτσουνα και άλλα εντελώς αποτροπαϊκά. Δεν γίνεται λόγος για τη χυδαιότητα όλων αυτών των προσωπείων. Αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν καλύτερα να μην είχε εξελιχθεί το είδος ή μήπως δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν έχουμε ακόμη ξεπεράσει τον πίθηκο. Εχει πλημμυρίσει ο τόπος από προσωπεία, έχει μικρύνει η χώρα και ίσως και η Γη.

Θέλουν να κυβερνάνε και ταυτόχρονα τους αρέσει να υπακούν. Αυτό ίσως τους σώζει (;) από το να πάνε μόνοι τους στο φρενοκομείο. Μιλάνε για ελευθερία και έχουν αλυσίδες στο σώμα τους: στο μυαλό, στο συναίσθημά τους. Θεωρούνται δίκαιοι και υπερασπιστές των [εν γένει] δικαιωμάτων -ώς και του κόκορα που λάλησε τις προάλλες στην Αθήνα.

Ούτε συμπότες μπορούν να είναι ούτε καν συνοδοιπόροι. Δεν μιλώ για πιθανά κοινά γούστα στον χορό, τη μουσική και την ανάγνωση βιβλίων, ούτε για πιθανούς ίδιους ταξιδιωτικούς προορισμούς. Εδώ που τα λέμε όλοι ψάχνουμε από κάπου να πιαστούμε, διαφορετικά τι σόι κοινωνία θα ήμασταν; Ναι, αλλά δεν φοράμε όλοι προσωπεία. Μπορεί αυτά να σε τρομάζουν και να σε τρέπουν σε φυγή, ενίοτε, όμως, μπορείς να κάνεις χάζι μαζί τους· όταν τα βλέπεις λ.χ., ή τα ακούς να αυτοθαυμάζονται, να περπατάνε με νωχελική άνεση, να ξεφωνίζουν από ενθουσιασμό όταν αυτοί που τους ευνοούν λένε την ατάκα της ημέρας ή της εβδομάδας.

Αυτά κάνει ο φανατισμός και ο οπαδισμός, η οίηση και η αδιαφορία για ευγενική συμπεριφορά καθώς και η απάθεια να δείξουν σεβασμό στους μη ευνοημένους, σε εκείνους που απλώς θέλουν να περάσουν ήσυχα και με αξιοπρέπεια τη ζωή τους. [Είναι και οι φτωχοί αξιοπρεπείς].

Πολλοί που είναι στα κόμματα φοράνε τέτοια προσωπεία. Οι περισσότεροι βέβαια είναι απλοί άνθρωποι, απλά παρασύρονται από ιδεολογίες και εγωισμούς [από την εξουσία] και συμπλέουν με τους προσωπεία φέροντες. Δεν έχουμε, το ξέρουμε δα, την πιο κατάλληλη πολιτική παιδεία οι περισσότεροι -βράσε όρυζα.

Φυσική είναι η ζέστη του Ιουλίου…

Γιώργος Σταματόπουλος