Πολλοί αρχηγοί για ένα κόμμα…

Την περασμένη εβδομάδα χάλασε τον κόσμο η Νέα Δημοκρατία, επειδή θεώρησε ότι η εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ με ομιλητή τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη θα…
λειτουργούσε ως αντιπερισπασμός στο συνέδριό της. Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς από τον Κυρ. Μητσοτάκη και το κόμμα του να είχαν κάτι νέο και εξαιρετικό να πουν στους Ελληνες πολίτες μέσω αυτής της κορυφαίας διαδικασίας.

Οι προσδοκίες, όμως, που είχαν καλλιεργηθεί τις παραμονές του συνεδρίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έμειναν ανεκπλήρωτες. Ακόμα μια φορά τους τελευταίους μήνες επιβεβαιώθηκε ότι στη Ν.Δ έχουν πάρει το πάνω χέρι οι υπερσυντηρητικές –αν όχι και ακροδεξιές– απόψεις, ενώ την παράσταση έκλεψαν πάλι οι εκπρόσωποι αυτού του ρεύματος Αδωνις Γεωργιάδης και κυρίως Αντώνης Σαμαράς.

Μάταια ο κ. Μητσοτάκης επιχείρησε να εμφανιστεί ως γνήσιος ηγέτης της παράταξης, επιλέγοντας μια ασυνήθιστα μεγάλη ομιλία. Τον τόνο έδωσε ο Αντ. Σαμαράς, ο οποίος ανέπτυξε τις προσωπικές θέσεις του, φρόντισε να δικαιώσει την πρωθυπουργία του και απέφυγε επιδεικτικά να εκφράσει την ευαρέσκειά του στο πρόσωπο του διαδόχου του.

Οσο για τον Αδ. Γεωργιάδη, αυτός δεν μπορούσε να παραλείψει τις κολακευτικές αναφορές στον Κ. Μητσοτάκη, αλλά φρόντισε να θέσει το δικό του πολιτικό πρόσημο στις κομματικές εξαγγελίες. Πιο χαρακτηριστική ήταν η πρόταση για επίδομα σε κάθε παιδί που γεννιέται, την οποία ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. συνέδεσε με την επιβίωση του «Εθνους των Ελλήνων» και τη «λαθρομετανάστευση». Μόνο που είχε προηγηθεί με πανομοιότυπη εξαγγελία ο Ηλ. Κασιδιάρης, ο οποίος έδωσε πρώτος φυλετικό χαρακτήρα στο επίδομα.

Ολα αυτά θα είχαν μικρή σημασία, αν δεν συνέβαιναν τη στιγμή που η Ν.Δ. θεωρεί ότι βρίσκεται πάλι προ των πυλών της εξουσίας. Με ποιο τελικά πρόγραμμα θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Με ποιο τρόπο θα φανεί ότι αρχηγός της Ν.Δ. είναι όντως ο Κ. Μητσοτάκης;

Οπως φαίνεται, το σχέδιο του Κυρ. Μητσοτάκη να εξασφαλίσει και την ουσιαστική πρωτοκαθεδρία μέσω της «τιμητικής» αποστράτευσης των παλιών και έμπειρων στελεχών, προσκρούει στις φιλοδοξίες των «σαμαρικών», αλλά και στην ενόχληση των «καραμανλικών». Αρκεί, άραγε, η προοπτική της εξουσίας να λειτουργήσει ως συγκολλητική ύλη, έστω και προσωρινά;..

efsyn.gr