Ήξερε ότι θα τον σκοτώσουν αυτήν την Άγια ημέρα, μας λέει ο γαμπρός του.
Έφτασε πολύ ψηλά στο βουνό, τα σύνορα για την Ελλάδα ήταν κοντά, θα μπορούσε να είχε διαφύγει. Δεν το έπραξε όμως.
Ο ιατροδικαστής είπε ότι δεν είδε άλλη φορά τέτοιο πρόσωπο νεκρού. Ήρεμο, νηφάλιο, να χαμογελάει!!
Τον παρακολουθούσαν εδώ και πέντε χρόνια.
Επειδή νόμιζαν ότι ξεσήκωνε τους βορειοηπειρώτες. Δεν τους ξεσήκωνε.
Με όμορφο και ήρεμο τρόπο τους θύμιζε την καταγωγή τους. Βοηθούσε για να χτιστεί το σχολείο, έτρεχε σε ό,τι του ζητούσε η δασκάλα, με δικά του χρήματα αγόραζε ελληνικές σημαίες και μοίραζε στα παιδιά.
Σε καιρούς βολέματος και μέσου, σε καιρούς που οι περισσότεροι κοιτούν να πέσουν στα μαλακά, κι ενώ δεν χρειαζόταν να το κάνει, αποφάσισε να υπηρετήσει στις ελληνικές ειδικές δυνάμεις. Λόγω αυτού έχει την ταυτότητα του Έλληνα πολίτη.
Ηθελε να χτιστεί μια εκκλησία στο χωριό και είχε αρχίσει να φτιάχνει μόνος του ένα ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Όλα αυτά και άλλα που ακόμα δεν γνωρίζουμε, συνθέτουν το προφίλ ενός ήρωα, ενός εθνομάρτυρα.
Θυσιάστηκε για να μας θυμίζει την καταγωγή μας, το χρέος μας προς τις αλύτρωτες πατρίδες.
Για να μας συνταράξει με αξίες υψηλές και ωραίες.
Σε ευχαριστούμε Κωνσταντίνε. Θα σε μνημονεύουμε πάντα. Θα μαθαίνουν για σένα οι επόμενες γενιές!
Καλό παράδεισο αδελφέ μας. ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ!
——–
Από ανάρτηση της φίλης εκπαιδευτικού****
Το βρήκαμε στο Φ/Β
Κοινοποιήστε: