Περί των προτεινόμενων λύσεων

Είναι πολλές οι συλλογικότητες και τα κόμματα τα οποία προτείνουν λύσεις στο εκτενέστατο πρόβλημα της Ελλάδας. Κατ αρχήν θα πρέπει να λάβει υπ όψιν του ο καλοπροαίρετος παρατηρητής, ότι πέρα από τις προτεινόμενες λύσεις, υπάρχει το σοβαρότατο πρόβλημα συμφωνίας μεταξύ των συλλογικοτήτων που τις εκφράζουν, έστω στα βασικά.

Και είναι σημαντικό να το αναφέρουμε ξανά αυτό, διότι εάν αυτή η συμφωνία μπορούσε να επιτευχθεί και τα βασικά στοιχεία της οργάνωσης το ίδιου του λαού είχαν εφαρμοστεί, πιθανότατα η Ελλάδα δεν θα είχε φθάσει εδώ, στο χείλος κυριολεκτικά του γκρεμού. Γι αυτό και είναι προφανές, ότι όποιος σήμερα δεν εργάζεται για να ορίσει και να συμφωνήσει στα βασικά βήματα συλλογικά, διακλαδικά, διακομματικά και βαθειά μέσα στην κοινωνία ως κύριο μέτοχο, στην ουσία δεν συνεισφέρει αποτελεσματικά στην απελευθέρωση αυτού του τόπου.

Το δεύτερο πρόβλημα που μπορεί να παρατηρήσει κανείς, είναι ότι οι λύσεις που προτείνονται είναι συνήθως υπερβατικού χαρακτήρα. Αυτό, δηλαδή η υπερβατικότητα των απαιτήσεων, είναι το κύριο χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας η οποία ζεί πλέον μέσα στις τελευταίες αναλαμπές ενώς παλιού και σάπιου κατεστημένου. Ποιος λογικός άνθρωπος που έχει κατανοήσει την φύση του προβλήματος, δεν θα χαρακτήριζε την έξοδο από το Ευρώ και ΕΕ, ή την ανάγκη νέου πολιτεύματος με νέο σύνταγμα ως μη υπερβατικές και χρήζουσες αμέσων και μεγάλων κοινωνικών δομικών αλλαγών, κινήσεις την στιγμή που όλα αυτά που οφείλουν να αλλάξουν έχουν γίνει πλέον δεύτερη φύση και τρόπος ζωής στην συλλογική συνείδηση της πλειοψηφίας, ασχέτως εάν μέρος της συμφωνεί η διαφωνεί;

Και ποιος δεν θα χαρακτήριζε ως κοσμογονικού επιπέδου εξέλιξη την τιμωρία πραγματικά όλων των ενόχων της καταστροφής και της διασπάθισης των πάντων στην χώρα, όταν αυτοί που καλούμε να αντιμετωπίσουν την δικαιοσύνη, είναι σήμερα στυλοβάτες του υπάρχοντος συστήματος, κι ως εκ τούτου η ανάδειξή τους ως ενόχων, θα σήμαινε και την ολοκληρωτική αποδόμηση του και θα σηματοδοτούσε αναγκαστικά και άμεσα την ανάγκη εκ βάθρων σύστασης νέου; Το ίδιο ισχύει και για την μονομερή διαγραφή του χρέους και για κάθε σχετική πράξη κυριαρχίας ή άλλης ικανής προοδευτικής μεταρύθμισης.

Αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή οι πιο σοβαρές λύσεις που προτείνονται είναι υπερβατικές, γίνεται αυτομάτως και ο λόγος για τον οποίο βρίσκουν την εύλογη αντίδραση από όποιον εγκαλείται να στρατευθεί υπέρ τους. Κάθε λογικός άνθρωπος, γνωρίζει ενστικτωδώς, ότι τέτοιες κινήσεις, δεν γίνονται χωρίς σοβαρότατη ανάλυση, προγραμματισμό, ισχύ, αποφασιστικότητα, θυσίες, αντιξοότητες και κοινωνικές καταστάσεις οι οποίες ψυχολογικά τουλάχιστον, θα πρέπει να περάσουν περιόδους οι οποίες δεν θα προσφέρουν σιγουριά ή προβλεψιμότητα, ακόμη και αν στο απώτερο μέλλον, αυτές οδηγούν θεωρητικά σε μια αναγέννηση του τόπου, κοινωνικά, εθνικά και οικονομικά.

Κι όλα αυτά, χωρίς να λάβει κανείς υπ όψιν του, την περίπτωση που η επιλεγμένη εφαρμογή της λύσης – μια και δεν πρόκειται να είναι εύκολη η υλοποίησή της – μπορεί για μια σειρά από λόγους να αποτύχει μερικώς ή γενικώς και να ρίξει την πατρίδα μας σε νέες περιπέτειες και πιθανώς μια ακόμη νέα διαφορετικού τύπου περίοδο κρίσης.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί, ότι οι προτεινόμενες υπερβατικές θέσεις, περί απεμπλοκής μας από την ΕΕ και το Ευρώ, καθώς και από κάθε λογής ιδιοτελούς συμφέροντος που εργάζεται για να παραμείνει το σύστημα όπως έχει σήμερα, πράγματι είναι ο πόθος πολλών αληθινά δημοκρατών πολιτών. Συμφωνούμε γενικά, στο ότι όσο αναμένουμε τις εξελίξεις, μένοντας ουσιαστικά άπραγοι και δεν γίνονται αυτές οι κινήσεις, είναι πασιφανές πλέον, τόσο θα χειροτερεύει η κατάσταση. Και απ’ ότι φαίνεται, ο πάτος βρίσκεται πολύ μακρυά…

Το σοβαρό ζήτημα λοιπόν, βρίσκεται στον τρόπο υλοποίησης, κι όχι στον στόχο, ο οποίος αν και μπορεί να διαφέρει ως προς την περιγραφή του ανάλογα με το ποιος τον εκφράζει, δεν είναι τίποτα λιγότερο από το να ξαναγίνει η Ελλάδα ένα ανεξάρτητο κράτος, μέσα στο οποίο σε ένα περιβάλλον κοινωνικής δικαιοσύνης θα μπορεί η κοινωνία ελεύθερα να ευημερεί. Κι αυτό απαιτεί επειγόντως, ουσιαστικές πράξεις κυριαρχίας.

Ωστόσο, όποιος ισχυρίζεται ότι οι προτεινόμενες λύσεις είναι πράγματα τα οποία μπορούν να εφαρμοστούν εύκολα, ή “αύριο το πρωί” (!!!), είτε δεν έχει κατανοήσει το πρόβλημα, είτε κοροϊδεύει τον κόσμο, είτε εργάζεται με δόλιο τρόπο για το καθεστώς που μας έφερε ως εδώ.

Κι αυτό ισχύει, διότι για να γίνει πραγματικότητα ο οποιοσδήποτε υπερβατικός στόχος, η αναγκαίες συνθήκες είναι πρώτον, η ριζική αλλαγή της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας και δεύτερον να υπάρχει ο πρακτικός και πραγματικός τρόπος με τον οποίο να είναι δυνατή η ελαχιστοποίηση των ρεαλιστικών ρίσκων, δηλαδή η πρακτική εκπλήρωση των μη-υπερβατικών στόχων της πλειοψηφίας. Η αλήθεια βέβαια, είναι ότι χωρίς την δεύτερη αναγκαία συνθήκη, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει η πρώτη.

Η οργάνωση του λαού σε τέτοιον βαθμό ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη το καθεστώς κατοχής, δεν είναι αυτοσκοπός, παρ όλο που σε ένα πολίτευμα το οποίο θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό, ως έναν βαθμό η ενδυνάμωση της κοινωνίας αυτοπροσώπως, αποτελεί και ένα σημαντικότατο θεματοφύλακα για την ίδια την δημοκρατία.

Υπάρχουν όντως πολύ σημαντικά βήματα και πράξεις κυριαρχίας που πρέπει να γίνουν. Αλλά χωρίς αυτήν την αναγκαία συνθήκη που είναι να μπορέσει η κοινωνία να σηκώσει υγιές ρωμαλέο ανάστημα, χωρίς δηλαδή την δυνατότητα να μπορέσει κάποια στιγμή να αποστρέψει το πρόσωπό της από και να αγνοήσει το καθεστώς χωρίς να έχει το κόστος της αδυναμίας της επιβίωσης, δεν θα μπορέσει ποτέ να απαιτήσει σαν κύριος και αφέντης της χώρας του την καθαίρεση του καθεστώτος και την εφαρμογή ενός νέου δημοκρατικού συστήματος, ελεύθερο πλέον από κάθε λογής δυνάστη.

Κανένας δεν μπορεί να πηδήξει από άρμα του υπάρχοντος κατεστημένου, εάν πρώτα δεν έχει εξασφαλίσει ότι έχει εδώ και τώρα, με πραγματικούς χειροπιαστούς όρους, διαθέσιμη και σε λειτουργία μια εναλλακτική, ένα σωσίβιο, που θα τον κρατήσει ακμαίο και χωρίς φόβους όσο κάνει την μετάβασή προς το νέο.

Ο κάθε πολίτης οφείλει να οργανωθεί κατ αρχήν σε ένα δίκτυο εθνικής αλληλεγγύης και να βοηθήσει με όλες του τις δυνάμεις στην δημιουργία ίσως του πιο κρίσιμου οργανισμού στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση ο οποίος θα αποτελέσει αυτό το σωσίβιο.

Ο κάθε γνώστης των τομέων και γνωστικών αντικειμένων που θα απαρτίσουν ένα τέτοιο δίκτυο, οφείλει να βοηθήσει στην οργάνωσή του ώστε την στιγμή που θα μπει σε εφαρμογή, να τύχει ο ίδιος αλλά και ο χειμαζόμενος λαός μας τον οποίο οφείλουμε να υπηρετούμε, και δότης, και παραλήπτης των οφελών του.

Κάθε πολίτης οφείλει να εργαστεί τώρα αυτή την ύστατη στιγμή, ώστε να μετατραπεί από έναν τραγικό ωφελούμενο του κράτους κατοχής, σε πολίτη ανεξάρτητο, ο οποίος έχει αρχίσει για τα καλά την πορεία του προς την απελευθέρωση της πατρίδας μας.

Κάθε πολίτης που θεωρεί τον εαυτό του ενεργό οφείλει να κάνει ότι περνά από το χέρι του, για να είμαστε έτοιμοι κι οργανωμένοι όταν έλθουν τα χειρότερα, είτε αυτά έλθουν από το καθεστώς που δεν θα σταματήσει να υπηρετεί τους επικυρίαρχους, είτε από τις γενικότερες γεωπολιτικές καταστάσεις που γίνονται ολοένα και χειρότερες.

Μόνο έτσι θα φτάσουμε στο σημείο να συμφωνήσουμε στην λύση που θα επιλέξουμε συλλογικά να εφαρμόσουμε, όσο δύσκολη και ουτοπική ή ακόμη και αόριστη να φαντάζει αυτή σήμερα. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε τις δυνάμεις εκείνες που απαιτούνται, έτσι ώστε να κάνουμε επιτέλους την κίνηση μας, για να πάρουμε πίσω την πατρίδα μας για κάθε πολίτη, κάθε χρώματος και κάθε πιστεύω.