Πας για μπάνιο στα καμένα;..

Εχει περάσει μία εβδομάδα από τη στιγμή που η φωτιά στην Αττική έκαψε ζωές, περιουσίες, μαύρισε το πράσινο και στοίχειωσε τις ζωές όσων έμειναν πίσω να…
μετρούν τις μόνιμες απουσίες και να λογαριάζουν τι συνέβη. 

Περίπου επτά ημέρες μετά τον όλεθρο και ενώ ο πλήρης απολογισμός δεν έχει ολοκληρωθεί, ενόσω υπάρχουν ακόμα αγνοούμενοι και οι ζωές παλεύουν να στηθούν πάνω στις στάχτες και στα αποκαΐδια, κάποιοι αποφάσισαν ότι θα συνεχίσουν τις διακοπές τους. Οχι κάπου αλλού, αλλά εκεί, στα καμένα. 

Το πρωί και το μεσημέρι τις Τρίτης το λιμανάκι της Ραφήνας είχε λουόμενους οι οποίοι βρέθηκαν εκεί για να κάνουν μπάνιο. Η παραλία, βέβαια, δεν θυμίζει άλλες στιγμές, μόλις μία εβδομάδα πριν, όπου όλα τριγύρω ήταν καταπράσινα από τα πεύκα. Βασικά, εκεί, υπήρχε ζωή. Τώρα, έχει παντού μαυρίλα και όχι μόνο από τον καπνό, άνθρωποι που κάποτε εκεί παραθέριζαν δεν είναι ανάμεσά μας, δεν θα τους δει ποτέ κανείς να κατηφορίζουν στο συγκεκριμένο λιμανάκι για να κάνουν μπάνιο, με την πετσέτα στα χέρια. Αλήθεια, μπορείς να βουτήξεις, τώρα, εκεί όπου το θανατικό έχει ρίξει βαρύ το πέπλο του; 

Μπορείς να κολυμπήσεις αυτήν τη στιγμή εκεί όπου άνθρωποι πνίγηκαν και ενώ μπορεί να υπάρχουν ακόμα πτώματα στον βυθό; Πού αρχίζει και πού σταματά η ατάκα «η ζωή συνεχίζεται»; Πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη κάποιων να πάνε παρακάτω, βουτώντας στα νερά όπου κάποιοι συνάνθρωποί μας χάθηκαν; 

Πώς μπορούν κάποιοι να ενδώσουν στην ανεμελιά των διακοπών και να παραδοθούν στο καλοκαίρι που είναι ακόμα εδώ, βάζοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους όλα όσα έγιναν εκεί τόσο πρόσφατα – και, βασικά, όλα όσα δεν έγιναν; Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι καλώς οι λουόμενοι πήγαν εκεί για μπάνιο, ότι το πένθος θα το κρατήσουν οι συγγενείς των αδικοχαμένων και πως όλοι οι υπόλοιποι οφείλουμε να νικήσουμε τη θλίψη και να προσχωρήσουμε τις ζωές μας χωρίς να αφήσουμε μια τραγωδία να μας πάει πίσω. Υπάρχουν και άλλοι που αυτή τη χρονική στιγμή δεν θα πήγαιναν για μπάνιο στο συγκεκριμένο σημείο, από σεβασμό προς εκείνους που έγιναν σπονδή στην αναλγησία του κράτους, των αυθαιρέτων, του κακού πολεοδομικού σχεδιασμού. Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. 

Οσο αβίαστα μπορεί κάποιος να πει «θα πήγαινα, επειδή η ζωή δεν σταματά, άλλωστε, εδώ κοντά έχω σπίτι που δεν κάηκε, πού να πάω να κολυμπήσω;» άλλο τόσο εύκολα θα υποστηρίξει κάποιος άλλος «με τι καρδιά θα κατέβαινα για μπάνιο;» 

Εσείς; Θα πηγαίνατε για μπάνιο εκεί; Τι λέει το μυαλό και η καρδιά σας;..

Σπύρος Σεραφείμ