Ο εθνικός μας μισογυνισμός…

Τα καλά νέα:

Όλο και περισσότερες γυναίκες σε υπουργικές θέσεις. Μακριά, βεβαίως, ακόμη από τον πολυπόθητο στόχο του…
φίφτυ φίφτυ, αλλά στρώνει η αναλογία. Έστω και σιγά σιγά.

Τα κακά νέα:

Το γεγονός ότι έχουμε όλο και περισσότερες γυναίκες σε υπουργικές θέσεις, αντιμετωπίστηκε με το σύνηθες κύμα σκατίλας. Καθότι δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν να στελεχώνουν την κυβέρνηση πόρνες της Βαβυλώνας, ιέρειες του Σατανά και σκλάβες του Κθούλου. Ο εθνικός μας μισογυνισμός, ξανασήκωσε το σιχαμένο του κεφάλι από το βούρκο.

Τα καλούτσικα νέα:

Μπορεί να πλημμύρισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από χολή και ξύδι, αλλά τα (ας τα πούμε κάπως έτσι) κατεστημένα media, δεν έδωσαν βήμα αυτή τη φορά  στους βοθρατζήδες. Με εξαιρέσεις φυσικά, καθότι ολίγες χιλιάδες κλικ από τα ερπετά συγκινούν πάντοτε το λογιστήριο. Συν κάτι πονηράτζες του αισχίστου είδους, που προσπάθησαν να περάσουν το ξέρασμά τους μέσα από το πρίσμα της ειρωνείας…

Αυτά συμβαίνουν στο σύμπαν της ελεύθερης έκφρασης, με αφορμή τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Αντί να κάτσει ο άλλος να ασχοληθεί με τα πολιτικά μηνύματα που στέλνει ο Τσίπρας προς κάθε κατεύθυνση (ναι, ναι, προς κάθε κατεύθυνση) και με τη δυνατότητα (και ικανότητα γιατί όχι;) αυτής της κυβέρνησης να δουλέψει προς όφελος του ελληνικού λαού, αρπάζει την πατσαβούρα και αρχίζει να εκτοξεύει βρωμόνερα. Γιατί δεν χωράει στο κεφάλι του πως μια γυναίκα μπορεί να προκόψει, να ανελιχθεί, να καταλάβει τα ανδρικά οχυρά δίχως να είναι πόρνη της Βαβυλώνας, ιέρεια του Σατανά κλπ. κλπ.

Και δώσε βρίσιδι και δώσε ξεφτίλα και δώσε πύον να στάζει. Με αφορμή την ηλικία, τη φυσική ομορφιά, τις κοσμητικές επεμβάσεις, την ενδυμασία, σιγά τα δύσκολα εδώ που τα λέμε, δεν θέλει και πολλά ο τζιχαντιστής του μισογυνισμού για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Για ν’ αφήσει τη φαντασία του ξεκαπίστρωτη και τις ορμόνες του ξεγάνωτες. Για να κάτσει στο κομπιούτερ και ν’ αρχίσει (με το ένα χέρι πάντοτε!), να πληκτρολογεί με μανία. Ποτάμι τα λύματα στα social media, σύννεφο το ρέψιμο στην οθόνη μπροστά…

Και θα μπορούσα να τώρα εδώ να παραθέσω αποφθέγματα δεκάδων σκεπτόμενων ανθρώπων για το φαινόμενο, αλλά έχω κουραστεί πια. Έχω βαρεθεί αυτό το σκηνικό της συμφοράς, όπου δεν τολμάει μια γυναίκα να πάρει μια ανάσα κι αμέσως την κοπανάνε με όλα τα σκουπόξυλα του κόσμου. Και δεν είναι προνόμιο, βεβαίως, της σημερινής κυβέρνησης αυτό, ούτε της αριστεράς. Και στην Πασοκάρα τα βλέπαμε εν χορδαίς και οργάνοις και πολύς κόσμος δυσκολευόταν να καταπιεί την Παπαρήγα και την Μπακογιάννη την λοιδόρησαν όταν πήγε κόντρα στον Σαμαρά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει κονομήσει χαρακτηρισμούς από εδώ ως την αιωνιότητα, για να μην πω για τη Νατάσσα Παζαΐτη που εγκυκλοπαίδεια δωδεκάτομη θα μπορούσε να γράψει με τα όσα της έχουν σούρει κατά καιρούς. Μα ναι, το εθνικό μας σπορ δεν είναι το μπάσκετ είναι ο μισογυνισμός!

Η λύση; Δεν είμαι τόσο βλάκας να πιστεύω ότι ως αρσενικός κατέχω την αιώνια αλήθεια για τις γυναίκες και μπορώ να βρω λύσεις σε όλα τους τα προβλήματα. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ, είναι εκείνο το παλιό σύνθημα της μεταπολίτευσης που έλεγε «ενότητα κι αγώνας». Και σθένος και τσαμπουκάς και τζοριλίκι, ωσότου σκάσει στο πάτωμα και το τελευταίο σαγόνι. Μαζί με τα δόντια του τελευταίου μαλάκα, που νομίζει ότι ζούμε ακόμη στην εποχή των σπηλαίων…

Χρήστος Ξανθάκης

newpost.gr