Κάποια κουλούρια δεν είναι από αλεύρι και σουσάμι, δεν ψήνονται στον φούρνο, δεν πουλιούνται από κυλικεία σχολείων, δεν αγοράζονται για μισό ευρώ, τελικά κάποια κουλούρια πιθανώς να μην είναι μόνο απλά κουλούρια. Μπορεί, για παράδειγμα, να είναι το ένα και μοναδικό γεύμα της ημέρας, πάντως σίγουρα το πρώτο πρωινό ή ο ανέφικτος στόχος των δέκα κι είκοσι και των τριάντα λεπτών που έχεις μες στην τσέπη, αν τα ’χεις κι αυτά μες στην τσέπη. Αλλά υπάρχει μία και μόνη περίπτωση, ένα κουλούρι να είναι μια ανεπαίσθητη χειρονομία αλληλεγγύης, μια μικρή υπέρβαση του ατομικισμού, ένα ομαδοσυνεργατικό μάθημα κοινωνικής δικαιοσύνης που δίνουν τα παιδιά της πρώτης γυμνασίου ενός σχολείου των Γιαννιτσών, όταν πληρώνουν το καθημερινό κουλούρι της Μαριέττας, ενώ η Μαριέττα αναρωτιέται πώς είναι δυνατό να τρώει το πιθανώς ένα και μόνο γεύμα της ημέρας, πάντως σίγουρα το πρώτο πρωινό της, χωρίς να χρειάζεται να διαθέτει τα δέκα ή είκοσι ή τα τριάντα λεπτά που δεν έχει μες στην τσέπη της, ο δε εφημερεύων εκπαιδευτικός στον οποίο απευθύνεται για να βρει μια απάντηση στην απορία της, γυρίζει ξανά την πλάτη του και προσπαθεί σε μια γωνία της αυλής να κρύψει τη συγκίνησή του για όλο αυτό το θαύμα της ανυπόκριτης ανθρωπιάς που αξιώθηκε να ζει από την αρχή κι αυτής της σχολικής χρονιάς.
Κοινοποιήστε: