Οι «εκλεκτοί της ιστορίας»…

Από τις εκλογές του 2012, που αναγορεύθηκε αξιωματική αντιπολίτευση, μέχρι τον Ιανουάριο του 2015, όταν έγινε κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε…
σχετικά λίγα βήματα για να προσγειωθεί από τα ανέξοδα ιδεολογήματα στη δύσκολη πραγματικότητα που εκλήθη να διαχειρισθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του 2014.

Όσο, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ κατά βάση παρέμενε στο πλαίσιο της παραδοσιακής ρητορικής του, οι εσωτερικές αντιθέσεις του παρέμεναν κι αυτές σε χαμηλή ένταση. Το ίδιο συνέβη και στο πρώτο εξάμηνο του 2015 κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές με σκοπό έναν «έντιμο συμβιβασμό». Το μεγάλο ρήγμα, που γρήγορα εξελίχθηκε σε διάσπαση, έγινε όταν ο Τσίπρας υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο. Η αποχώρηση σχεδόν του 40% του κομματικού μηχανισμού δεν οδήγησε σε ένα πολιτικά ομοιογενοποιημένο κόμμα.

Πολλοί από όσους το καλοκαίρι του 2015 επέλεξαν να παραμείνουν, ήταν πολιτικά αμφίθυμοι. Παρόλα αυτά παρέμειναν, οι βουλευτές ψήφισαν όλα τα επώδυνα μνημονιακά μέτρα και τα κομματικά στελέχη τα υποστήριξαν σαν αναγκαία με αξιοσημείωτη πειθαρχία. Το γεγονός που συνέβαλε όσο τίποτα άλλο στη συνοχή του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ ήταν η εκλογική νίκη τον Σεπτέμβριο του 2015 και η ταυτόχρονη εκλογική καταβαράθρωση της Λαϊκής Ενότητας.

Ήταν εκείνη η δεύτερη εκλογική νίκη που ουσιαστικά μετέτρεψε τον κλυδωνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εξουσίας όσον αφορά την εσωτερική συνοχή. Η λαϊκή ψήφος νομιμοποίησε τη στροφή 180 μοιρών του Τσίπρα και τον αναβάπτισε ως ηγέτη. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι ισοπεδώθηκε η ποικίλη ιδεολογικοπολιτική “πανίδα” εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο τρόπος, άλλωστε, που δομήθηκε αυτή η παράταξη έχει νομιμοποιήσει και εδραιώσει τις εσωτερικές ομαδοποιήσεις και έχει διαμορφώσει έναν τρόπο συνύπαρξης μέσα από πολιτικούς συμβιβασμούς και ανταλλάγματα.

Πολιτικό άλλοθι
Η εκλογική νίκη του Σεπτεμβρίου 2015 λειτούργησε παράλληλα και ως πολιτικό άλλοθι για την προσαρμογή ενός μεγάλου αριθμού στελεχών στη νέα πραγματικότητα. Η εξουσία, άλλωστε, είχε δημιουργήσει καριέρες και είχε προσκομίσει ρόλους και οφέλη που μερικά χρόνια πριν ήταν αδιανόητα για το σύνολο σχεδόν των συριζαίων. Αυτό ισχύει για όλη την κομματική “πανίδα”.

Στο επίπεδο της Βουλής, ωστόσο, η Κοινοβουλευτική Ομάδα στήριξε χωρίς εξαιρέσεις τις κυβερνητικές επιλογές. Οι βουλευτές υπερψήφισαν επώδυνα νομοσχέδια που κινούνται στον αντίποδα των ιδεολογικοπολιτικών αντιλήψεών τους. Προφανώς, παίζει ρόλο και η διατήρηση των βουλευτικών προνομίων, ειδικά σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έστω κι αν αυτό δεν ομολογείται. Εκτός αυτού, όμως, οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές έχουν πείσει τον εαυτό τους πως πρέπει να πιουν το πικρό ποτήρι για να “σώσουν” τη χώρα.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Σταύρου Λυγερού, ΕΔΩ…