ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ…

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ…

Το 1850 έφτασε στο Περού ο Ιταλός ερευνητής-περιηγητής Αντόνιο Ραϊμόντι. Για σαράντα ολόκληρα χρόνια έμεινε εκεί, ερευνώντας κάθε σπιθαμή της μακρινής και «περίεργης» -ιστορικά- αυτής χώρας και είναι οι δικές του περιηγήσεις και έρευνες πάνω στις οποίες βασίσθηκε ο φυσικομαθηματικός- ερευνητής συμπατριώτης του Ενρίκο Μάτιεβιτς, ώστε να φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι ναυτικοί του Αιγαίου πολλές χιλιετίες προ του Κολόμβου έφτασαν στην Κεντρική και Νότιο Αμερική.
Ο Μάτιεβιτς βεβαίως πρωτίστως παρακινημένος από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τόσο από τον Όμηρο όσο και από τον Απολλόδωρο έβλεπε ότι οι γνώσεις που περιγράφονταν στους στίχους της Οδύσσειας και των Αργοναυτικών, και είχαν να κάνουν με τόπους πολύ μακρινούς, πολύ πέρα αυτού της Μεσογείου, δεν μπορούσε παρά να πιστεύει ότι ένα υπερατλαντικό ταξίδι και η επίσκεψη στις μακρινές εκείνες χώρες της Νοτίου Αμερικής ήταν τα πιθανότερα σημεία αναφοράς των συγγραφέων των μεγάλων επών, «Οδύσσειας» και «Αργοναυτικών» αντίστοιχα.
Έτσι με οδηγό τις περιηγήσεις και έρευνες του συμπατριώτη του Ραϊμόντι, και με τα αρχαία κείμενα στα χέρια περιδιάβηκε τις Άνδεις, και έκανε τις δικές του ανακαλύψεις που έφεραν το αποτέλεσμα που μερικά χρόνια πριν η Ενριέτα Μέρτζ έγραφε στην «Κρασάτη Θάλασσα». Δηλαδή ότι οι Έλληνες είχαν φτάσει κατά τους πρώτους ιστορικούς χρόνους στην Νότιο Αμερική.
Η μελέτη του Μάτιεβιτς στηρίχθηκε στην συγκριτική αρχαιολογία και την Μυθολογία. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο γεωφυσικό αστεροσκοπείο του Χουανγκάγιο της Λίμα και αυτό του έδωσε πολλά περιθώρια ώστε να κάνει τις μελέτες του επί τόπου και να μείνει έκπληκτος από τις ανακαλύψεις που βρήκε μπροστά του. Στις κεντρικές Άνδεις του Περού, στις παραστάσεις ενός αρχαίου μαντείου ανακαλύπτει τις χθόνιες οντότητες που ο Ησίοδος αναφέρει στην «Θεογονία» του. Ο Κέρβερος, η Μέδουσα, η Λερναία Ύδρα, οι Άρπυιες, η Χίμαιρα είναι παραστάσεις τις οποίες ανακαλύπτει στα ερείπια ναών και μαντείων της περιοχής. Οι θεότητες του Κάτω Κόσμου, τα Τάρταρα όπως τα ονομάζει ο Ησίοδος φαίνεται να παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο για τους πανάρχαιους κατοίκους της περιοχής, τους Ίνκας. Έναν λαό που η ύπαρξή του και η εξαφάνισή του αποτελεί ένα μυστήριο, όπως και των Ατζέκων στην Κεντρική και Νότιο Αμερική, ή των Σουμερίων και των Χετταίων στην Μεσοποταμία.
Οι παραστάσεις που αφορούν τις θεότητες του Κάτω Κόσμου, οδηγούν τον Μάτιεβιτς να υποστηρίξει ότι εδώ, στην Νότια Αμερική ήταν ο Άδης των αρχαίων Ελλήνων. Τα Τάρταρα όπου τους φιλοξενούσαν και αποτελούσαν συνάμα το βασίλειό τους με πρωταγωνιστή βεβαίως τον Θεό Πλούτωνα. Πίστευαν οι πανάρχαιοι πρόγονοί μας ότι ο Άδης βρισκόταν στα έγκατα της Χθονός αλλά σε μία μακρινή τοποθεσία δυτικά της γης. Ένα χρόνο ταξίδι χρειαζόταν για να φθάσουν εκεί. Και αν κανείς υπολογίσει μία τέτοια απόσταση και με τα μέσα βεβαίως της εποχής εκείνης μάλλον η αναφορά γίνεται για την πέρα του Ατλαντικού ήπειρο, αυτή της Αμερικής, της Γης των Εσπερίδων όπως λεγόταν, εκεί όπου ο Άτλας μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο βουνό υποβάσταζε στους ώμους του την Γη.
Η Κίρκη λέει στον Οδυσσέα πώς θα πάει στον Κάτω Κόσμο για να πάρει τις οδηγίες που χρειαζόταν για την επιστροφή του στην πατρίδα,αλλά και για να εξευμενίσει τους Θεούς που είχε προκαλέσει με την συμπεριφορά του μετά την συμβολή του στην άλωση της Τροίας. Η περιγραφή της Κίρκης στην «Οδύσσεια» που γίνεται με την γραφίδα του Μεγάλου Ομήρου, είναι ίσως η περισσότερο άρτια περιγραφή που υπάρχει σε αρχαίο κείμενο. Αν κανείς ακολουθήσει εκείνη την πορεία δεν μπορεί παρά να φθάσει στην Εσπερία, την ήπειρο της Αμερικής. Αν και πολλοί γεωγράφοι το αμφισβητούν παρ’ όλα αυτά δεν παύει να υφίσταται ως η πιο άρτια γεωγραφική περιγραφή.
Ο Μάτιεβιτς στην αναζήτηση της μυθολογικής κόλασης, αυτά τα Τάρταρα, βλέπει να υπάρχει τέτοια ομοιότητα με την σημερινή περιοχή του Αμαζονίου, ώστε μένει κυριολεκτικά κατάπληκτος. Οι διηγήσεις εκείνων των πρώτων εξερευνητών στα μεταχριστιανικά χρόνια, αλλά και μερικές χιλιετίες αργότερα από τους Αργοναύτες και τον Οδυσσέα, για το πέρασμα του Μανσερίστε, που είναι το πρώτο πέρασμα που συναντά κανείς καθώς ανεβαίνει τον Αμαζόνιο, θα μπορούσαν να είναι οι διηγήσεις των μυθολογικών αναφορών για την κάθοδο στον Άδη. Όποιος διαπλέει τον Αμαζόνιο καθώς έρχεται από το βόρειο ημισφαίριο, παρατηρώντας τα άστρα έχει την εντύπωση ότι κατεβαίνει σε μία βαθιά άβυσσο. Έτσι το περιγράφει και η Ενριέτα Μέρτζ, η οποία με οδηγό τους αστερισμούς και κυρίως αυτόν της Μεγάλης Άρκτου, συμπεραίνει για το Ιασωνικό ταξίδι στην Αμερική!!! Και είναι πράγματι άξιο θαυμασμού να βλέπει κανείς τέτοιες ανακαλύψεις που κυριολεκτικά φέρνουν τα πάνω κάτω στην συμβατική ιστορία.
Παραβάλλοντας τον μυθικό ποταμό Αχέροντα και τους τρεις μικρότερους παραποτάμους του, την Στύγα, τον Κυκωτό και τον Πυριφλεγέθοντα, με τον Αμαζόνιο κατά τον Μάτιεβιτς, ο Οδυσσέας έπρεπε να εντοπίσει έναν ποταμό που θα του επέτρεπε να διασχίσει τους βάλτους του Άδη. Έτσι η Στύγα είναι ο ποταμός Μαρανιόν του Περού ο οποίος στην ουσία είναι τμήμα του Αμαζονίου αλλά με άλλη ονομασία. Ο ποταμός Ουκαγιάλι ένας σημαντικός ποταμός στην λεκάνη του Αμαζόνιου που πηγάζει από τις οροσειρές του Κούζκο είναι ο Πυριφλεγέθων της Οδύσσειας.
Η παραμονή του Μάτιεβιτς στο Περού και οι διάφορες περιηγήσεις τις οποίες έκανε σχεδόν σ’ ολόκληρη την περιοχή της Νοτίου Αμερικής, αλλά και τα συμπεράσματα που έχει βγάλει μέσα από αυτή του την πολύχρονη έρευνα καταγράφονται στο βιβλίο του «Ταξίδι στην Μυθολογική Κόλαση». Εδώ ο συγγραφέας λοιπόν περιγράφει πως οι πανάρχαιοι θαλασσοπόροι του Αιγαίου έφθασαν στον Αμαζόνιο, διασχίζοντας τον Ατλαντικό ωκεανό, και μέσω του τεράστιου αυτού πλωτού ποταμού, του δεύτερου σε μέγεθος μετά τον Νείλο έπλευσαν προς νότο μέχρι τις Άνδεις του Περού. Όπως έχουμε ξαναπεί σε παλιότερα θέματα μαζί τους οι εξερευνητές εκείνοι έφερναν και ολόκληρο τον πολιτισμό τους που ήταν η γλώσσα τους, οι θεοί τους, οι μύθοι τους, οι παραδόσεις τους, οι συνήθειές τους… Αυτά τα πέρασαν στους ιθαγενείς των περιοχών που βρέθηκαν και σαφώς είχαν την ανάλογη από εκείνους αντιμετώπιση που τους αναβίβασαν τόσο ψηλά ώστε τους έκαναν Θεούς. Τους λευκούς θεούς τους που ακόμη και σήμερα θυμούνται μέσα από τις παραδόσεις τους και τις διάφορες γιορτές- μνήμες που διατηρούν.

Σε ένα αρκετά μεγάλο υψόμετρο στην οροσειρά Μπράνκα των Άνδεων όπου μέχρι τους πρόποδές της φθάνει ο Αμαζόνιος, ο Μάτιεβιτς βρήκε ένα παλάτι. Τα ερείπια ενός θρησκευτικού οικοδομήματος που κατά την άποψη του ερευνητή πρέπει να ήταν ναός ή μαντείο κτισμένο από πέτρα. Πρόκειται για το Τσαβίν ντε Χουαντάρ, από το οποίο έχουν διασωθεί γλυπτά ή χαραγμένα στην πέτρα έργα τα οποία απεικονίζουν χθόνιες θεότητες- τερατώδεις κεφαλές, Γοργόνες, Κέρβερους, Άρπυιες κ. ά. Αυτό το παλάτι βρίσκεται στο διαμέρισμα του Ανκάς, στην στενή πεδιάδα του Μόσνα τριγυρισμένη από ψηλά βουνά γεμάτα χιόνια και σε ύψος 3180 μέτρα.
Σύμφωνα με έναν αρχαίο ινδιάνικο θρύλο, στις ακτές του Περού έφτασε ένας στόλος προερχόμενος από τον Βορά. Αποβιβάστηκε ένας βασιλιάς με τον λαό του και έχτισε στο εσωτερικό του μία πόλη και έναν ναό, ιδρύοντας το Βασίλειο των Chavin γύρω στο 1500 π. Χ. Αργότερα εκεί γεννήθηκε το κράτος των Ίνκας από τον Τουπάκ Γιαπανκουί. Η εξάπλωση των Ίνκας έγινε ταχύτατα και σε μεγάλη έκταση, με αποτέλεσμα οι αρχικές φυλές που κατοικούσαν στο Τσαβίν να χαθούν.
Μετά από ανασκαφές που έγιναν σ’ αυτό το σημείο από τον Χούλιο Τέλλο πρώτα, προέκυψε ότι δεν υπάρχει κάποια φανερή είσοδος στο κτίριο ούτε δωμάτια ή μεγάλες αίθουσες. Ακόμη διακρίνεται ένα είδος λαβύρινθου, στην μέση του οποίου υπάρχει χαραγμένη η μορφή της Γοργόνας. Από την θέση την οποία της έχουν αφιερώσει μέσα στο κτίριο, φαίνεται ότι ο ρόλος της ήταν να το φυλάει. Και όπως γνωρίζουμε από την δική μας μυθολογία η Γοργόνα ήταν από τα πιο φρικτά τέρατα αφού και μόνον την όψη της αρκούσε να την δει κανείς και να μεταμορφωθεί σε πέτρα. Στον τοπικό μύθο γίνεται αναφορά για έναν τεράστιο γενειοφόρο θεό ο οποίος απ’ όπου περνούσε μετέτρεπε τους ανθρώπους σε πέτρα.
Ο Ησίοδος τον περιγράφει να έχει χάλκινη φωνή και πενήντα κεφάλια, αλλά σε άλλες μυθολογίες περιορίζονται στα τρία ακόμη και στα δύο. Η ουσία όμως του συμβολισμού είναι πάντα η ίδια. Ο φύλακας του Άδη που δεν αφήνει κανένα νεκρό να ξεφύγει από τα έγκατα της γης, το βασίλειο του θεού Πλούτωνα.
Ο Περσέας που ήταν εκείνος που σκότωσε την Γοργόνα Μέδουσα, αποκεφαλίζοντάς την. Για να την βρει αναζητούσε το ανάκτορό της. Ο Απολλόδωρος μας λέει ότι οι Γοργόνες ήταν τρεις, η Σθενώ, η Ευριάλη και η Μέδουσα. Στην αναζήτηση της Μέδουσας ο Περσέας συναντά τις Γραίες και είναι αυτές που του δίνουν οδηγίες πώς να βρει τις νύμφες που κατείχαν τα φτερωτά πέδιλα του Ερμή και την Κίβιση. Είναι αυτά που τον οδηγούν, μαζί με την ασπίδα της Αθηνάς την περίφημη Αιγίδα, στον φόνο της φοβερής Μέδουσας.
Έχουμε λοιπόν έναν συσχετισμό του μύθου μόνο που την θέση της Φιδομαλλούς Μέδουσας Γοργόνας, παίρνει ένας τεράστιος γενειοφόρος Θεός. Τα φτερωτά σανδάλια που βοηθούν τον Περσέα ανήκουν στον Ερμή, που κατά την παράδοση εκτός των άλλων του ιδιοτήτων ήταν και ψυχοπομπός, αυτός δηλαδή που οδηγούσε τους νεκρούς στον Άδη. Και η περικεφαλαία που φόρεσε στο κεφάλι ήταν η περικεφαλαία του Πλούτωνα βασιλιά του Κάτω Κόσμου. Βλέπουμε λοιπόν ακόμη και εδώ άμεση την σχέση του Άδη με την πορεία του Περσέα προς αναζήτηση της Γοργόνας. Ο Άδης που όλα δείχνουν προς την κατεύθυνση του εντοπισμού του στο σημείο αυτό του πλανήτη που βρίσκεται η περιοχή περί τον Αμαζόνιο!!!
Στον Βιργίλιο επίσης ο εντοπισμός της Γοργόνας γίνεται στον Κάτω Κόσμο μαζί μα άλλα φρικτά όντα όπως οι Κένταυροι, οι Άρπυιες, η Χίμαιρα, η Λερναία Ύδρα κ.ά.
Στο ίδιο ανάκτορο ακόμη εντοπίστηκε ένα εγχάρακτο σχέδιο δύο ενωμένων μορφών που μοιάζουν με ένα ζώο που έχει δύο κεφάλια. Και πάλι έχουμε αναφορά στην ελληνική μυθολογία και στον κάτω κόσμο, με την μορφή του Κέρβερου, του σκύλου που ήταν προστάτης-φύλακας του Άδη και ο οποίος είχε δύο κεφάλια και φιδίσια ουρά. Μία ουρά με την οποία χαιρετούσε αυτούς που έμπαιναν στον Άδη αλλά που κατασπάρασσε με τα σαγόνια των δύο κεφαλιών του όποιον τολμούσε να διαφύγει από το σκοτεινό βασίλειο…
Νέκυια ήταν η χώρα των νεκρών που αναζητούσε ο Οδυσσέας. Η λέξη Νέκυια που σημαίνει θυσία για επίκληση νεκρών, έχει την ίδια ρίζα με την λέξη nak’ a nak’ ay που στην γλώσσα των Κέτσουα, ιθαγενών της Νοτίου Αμερικής, σημαίνει σφάζω, σφαγή. Ο Οδυσσέας όταν πήγε στην Νέκυια, μέσω του ποταμού Πυριφλεγέθοντα, θυσίασε ένα αρνί, το αίμα του οποίου τράβηξε τις σκιές του Άδη που έρχονταν με απειλητικές διαθέσεις προς τον ομηρικό ήρωα. Έτσι επέτυχε να καλέσει κοντά του το πνεύμα του μάντη Τειρεσία από τον οποίο πήρε την πληροφορία για το πώς θα φτάσει στην πατρίδα του.
Οι Έλληνες ήσαν εδώ πολύ-πολύ νωρίτερα από οποιοδήποτε Κολόμβο, από τα πρώτα ιστορικά χρόνια. Κρήτες, Ετεοκρήτες, Πελασγοί, όπως και αν ονομάζονταν εκείνοι οι πρώτοι επισκέπτες, ήσαν Έλληνες. Και νομίζω πως πια κάτι τέτοιο δεν πρέπει να αμφισβητείται. Άλλωστε τα πάμπολλα ίχνη που έχουν έρθει στο φως από τις ανασκαφές και διάφορες ανακαλύψεις που έχουν γίνει αυτό ακριβώς μαρτυρούν. Από τους εγχάρακτους διπλούς πελέκεις, μινωικά σύμβολα και σβάστικες αλλά και πλήθος επιγραφών κυρίως μινωικής γραφής Α, είναι αποδείξεις μίας τέτοιας θεώρησης. Οι αναφορές των ισπανών χρονικογράφων που έκαναν λόγο για την διαφορά της άρχουσας τάξης των Ίνκας με τον απλό λαό, μιλούσαν για ανοιχτόχρωμο δέρμα, καστανά ή ξανθά μαλλιά μ’ άλλα λόγια στοιχεία που αποδεικνύουν την λευκή φυλή, επιβεβαιώθηκαν από τις μούμιες που ανακαλύφθηκαν στο Chankay του Περού. Νομίζω πως ένα ακόμη σημείο από τα πλέον σημαντικά που μπορούμε να σταθούμε προς απόδειξη των παραπάνω υποστηριζόμενων, για την έλευση των προελλήνων στην Νότιο Αμερική, είναι η γλώσσα των ιθαγενών της περιοχής και οι ομοιότητες που παρουσιάζουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την ελληνική της οποίας έχουν την ίδια ρίζα.
Οι ομοιότητες της ελληνικής και της γλώσσας Κέτσουα είναι τόσες πολλές!!!
Ας δούμε μερικές από αυτές από το βιβλίο « Οι Ίνκας μιλούσαν Ελληνικά», των Σ. Δωρικού, Κ. Χατζηγιαννάκη, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψη»:
«…Aray= από το ρήμα αράσθαι= καταράσθαι. Η αρά είναι και ευχή και εξορκισμός και επίκληση και αποπομπή του κακού. Έτσι arayhakh= είναι ο καταραμένος, ο εξορκισμός, ο αποδιοπομπαίος.
Ariy= αρόω, καλλιεργώ, οργώνω, σπείρω, ρίζα -αροF
Jana= Ινδιάνος. Ο Ίων, Ίων+ δαναός ο υψηλός, ανώτερης καταγωγής και τάξης ( janaj = ύψος ), από το ανά και ενδεχομένως την ρίζα – Fιδ του ινδάλματος ή της ινδέας, ο εμφανιζόμενος, ο ορατός, ο εμφανιζόμενος από τον ουρανό, ο άνθρωπος, ο εκπρόσωπος του θεού, ο Ίωνας.
Nuna= ψυχή. Από το ελληνικό νους = νους, αντίληψη,προσοχή, κρίση, καρδιά, αισθήματα, διάθεση, ενέργεια του νου, σκέψη διανόημα, διάνοια, λόγος, δύναμις του κατανοείν, τα αισθήματα και οι διαθέσεις προσιδιάζουν σαφέτσερα προς την ψυχή. Η ρίζα – νο φαίνεται συγγενής προς την ρίζα- γνο, και προσδίδει την ελληνική λέξη τις έννοιες της νόησης, της κατανόησης, της αντίληψης, της γνώμης, της πείρας…»




ΠΗΓΗΠηγή ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ…