Είναι σαφές ότι από τη στιγμή που το ανθρώπινο είδος, εμείς, αυξάνεται και πληθαίνει και κατακυριεύει τη γη, το αποτύπωμά του σε αυτή δεν είναι ούτε ελαφρύ ούτε απαρατήρητο. Είναι βαρύ, βαθύ, ανεξίτηλο. Στο πέρασμα των αιώνων και στην πορεία του ο άνθρωπός συνυπάρχει με τη φύση σε μια συμβίωση που δεν ήταν ποτέ ήρεμη. Ο άνθρωπος έκαψε, έσκαψε, έχτισε, γκρέμισε, έκοψε και κάθε φορά το έκανε πιο βίαια, όσο του επέτρεπαν τα διαθέσιμα μέσα να το κάνει. Διαθέσιμα μέσα που εξελίσσονταν όσο εντατικότερα και αποτελεσματικότερα χρησιμοποιούσε τους πόρους που το περιβάλλον του τού παρείχε. Στο ίδιο αυτό διάστημα η φύση τον έπνιξε, τον έθαψε κάτω από λάβα, του γκρέμισε τις πόλεις, τον ανεμοτσάκισε. Αιώνες τώρα. Αιώνες αιώνων σε μια σχέση όπου ο άνθρωπος πάσχιζε να επιβιώσει με δεδομένη τη φύση. Προφανώς τα κατάφερε, και αυξάνεται και πληθύνεται.
Μόνο που η κυριαρχία του έχει το τίμημά της και το τίμημα είναι ότι οι πόροι που κάποτε έμοιαζαν άπειροι, τώρα δεν μοιάζουν. Αυτά που έπαιρνε ασυλλόγιστα (όχι ακαταλόγιστα) από τη φύση, τώρα λιγοστεύουν. Τότε άρχισε να φοβάται ο άνθρωπος και τότε αγάπησε τη φύση και ανακάλυψε την οικολογία. Όπως όταν πλησιάζει το τέλος της ατομικής του ύπαρξης «ανακαλύπτει» το θεό. Ο φόβος του άγνωστου και ζοφερού αύριο τον έκανε οικολόγο.
Κι είναι κακό αυτό; Όχι. Κάθε άλλο. Ο φόβος αυτός τον ανάγκασε να σκεφτεί καλύτερους τρόπους διαχείρισης των πόρων ώστε να κρατήσουν περισσότερο. Πόσο περισσότερο; Εύχεται και ελπίζει ότι η φύση θα του φέρνει τα καλά της για πάντα, γι αυτό βάφτισε την καινούργια του σχέση αειφορική (αεί + φέρω). Απέναντι στην καινούργια αυτή σχέση, άλλοι τοποθετούνται εχθρικά, άλλοι χαλαρά, άλλοι με γνώση και σύνεση, άλλοι με οικοφανατισμό. Δεν είναι περισσότερο συνειδητοί ή περισσότερο οικολόγοι οι οικοφανατικοί. Το μόνο που έχουν περισσότερο είναι ο φανατισμός τους. Αυτός τους οδηγεί σε ακραίες στάσεις απέναντι σε πραγματικά προβλήματα. Αυτός τους οδηγεί στην γενικευμένη άρνηση απέναντι σε οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα που αλληλεπιδρά με τη φύση. Ακριβώς όπως οι θρησκόληπτοι ακολουθούν το γράμμα του δόγματος και χάνουν την ουσία. Ξέρουν το τι αλλά έχουν ξεχάσει προ καιρού το γιατί.
Οι οικοφανατικοί δεν νοιάζονται να βρουν τρόπους ώστε να μειωθούν οι επιπτώσεις μιας δραστηριότητας. Αρνούνται την δραστηριότητα. Δεν νοιάζονται να ανακαλύψουν πως θα αναστρέψουν ή θα ανατάξουν τις επιπτώσεις, τους ενδιαφέρει να μην υπάρξουν. Οι φανατικοί είναι συντηρητικοί, είναι ακραίοι. Δεν προστατεύουν, πνίγουν. Η οικολογία δεν τους έχει ανάγκη. Δεν είναι αρωγοί, είναι βάρος. Ο οικοφανατισμός είναι η πέτρα στο λαιμό της οικολογίας
ΟΙΚΟΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ: Η πέτρα στο λαιμό της οικολογίας
Κοινοποιήστε: